Στους Έλληνες γλύπτες που παραπονιούνται πως δεν έχουν έμπνευση

Του Μάνου Στεφανίδη

 


...Εμείς και ο μικρόκοσμος μας, οι μικρο- ιστορίες μας και οι άλλοι με τις δικές τους ιστορίες, συχνά τραγικές που έχουμε σχεδόν ξεχάσει τώρα που
συρρικνώθηκαν οι ροές των μεταναστών και κατέφθασε το κατευναστικό καλοκαίρι για να τα συγχωρήσει όλα. Όλα;

Στα Κανάρια νησιά και το πρώτο, ευρωπαϊκό, υποβρύχιο μουσείο Museo Atlantico, ο Βρετανός γλύπτης  Jason de Caires Taylor πόντισε στο βυθό την
σύνθεση με τον εύγλωττο τίτλο ” Η σχεδία της Λαμπεντούζα “. Αναφορά στις χιλιάδες τραγωδίες πάνω και κάτω από τα νερά της Μεσογείου. Και βέβαια στην εμβληματική Σχεδία του Zερικώ στο Λούβρο, το πιο φρικώδες έργο του Ρομαντισμού.

Λεπτομέρεια : Το έργο, συνταρακτικό από μόνο του, σχολιάζεται από το περιοδικό Time ως”… ευαισθητοποίηση προς τον υποβρύχιο κόσμο! ”
Politically correct ανάλυση για τους φανατικούς θαυμαστές και ψηφοφόρους του Trump μήπως τους χαλάσει η μεσημεριανή πέψη. Α propos διαβάζω το ” Αμερικάνικο Ειδύλλιο ” του Φίλιπ Ροθ, αναφορά στον ειδυλλιακό μύθο, τον συγκροτητικό των ΗΠΑ ως κοσμοκρατόρων που διέλυσε ο πόλεμος του Βιετνάμ, και βρίσκω ότι ο τίτλος American Pastoral είναι εμπνευσμένος από τον διάσημο πίνακα American Gothic του Wood, στο ΜΟΜΑ, αν θυμάμαι καλά. Το θέμα είναι πως να ξεφύγουμε λίγο από την αιώνια ομφαλοσκοπία μας και να ξαναγνωρίσουμε τον κόσμο. Απροκάλυπτα! Ασυμπλεγμάτιστα!

Το γράφω αυτό το θέμα με τον Ροθ  για να δείξω πόσο κακή σχέση έχουμε οι Νεοέλληνες  με τον κόσμο των εικόνων, υποθαλάσσιων ή μη, επειδή κανείς Έλληνας σχολιαστής δεν το επεσήμανε.