Του Σπύρου Δανέλλη*
Ο δημόσιος λόγος στην Ελλάδα υπήρξε, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, προβληματικός. Μανιχαϊσμοί, εμφυλιοπολεμικές ρητορικές, υπεραπλουστευτικές προσεγγίσεις, λογικές «άσπρου – μαύρου». Ο επικίνδυνος συνδυασμός του με τον μονίμως υφέρποντα λαϊκισμό και τις πολιτικές αντιπαροχής μεταξύ των κομμάτων και των πολιτών, δεν επέτρεψε στη χώρα να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή κανονικότητα.
Το ήδη οξυμένο από τα παλιά πρόβλημα έφθασε στο ζενίθ του κατά την τελευταία πενταετία, όπου η κρίση κατέδειξε με τον πιο δραματικό τρόπο, ότι πέρα από μια αδύναμη και με στρεβλό τρόπο δομημένη οικονομία, δεν διαθέταμε το πολιτικό σύστημα που θα μπορούσε να σταθεί αντάξιο των περιστάσεων, εξαιτίας της άρνησης εγκατάλειψης του λαϊκισμού αλλά και λόγω των περιορισμένων εργαλείων που διέθετε για την κατανόηση της πραγματικότητας. Το ξεπερασμένο πλέον δίπολο ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, γρήγορα αντικαταστάθηκε από ένα νέο ψευδεπίγραφο δίπολο, αυτό του Μνημονίου – Αντιμνημονίου. Πρώτος και μοιραίος διδάξας υπήρξε ο κ. Σαμαράς, ο οποίος προθύμως αντικαταστάθηκε στη συνέχεια, στον εύκολο και καταστροφικό αυτό ρόλο από τον κ. Τσίπρα.
Η επτάμηνη κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε το αποτέλεσμα της εξαργύρωσης αυτού του γεμάτου αυταπάτες και υπεραπλουστεύσεις τρόπου προσέγγισης της πραγματικότητας. Μεγάλο μέρος των Ελλήνων πολιτών αρνήθηκε να αντιληφθεί ακόμη και τα πλέον βασικά, ότι δηλαδή η κρίση έφερε τα μνημόνια και όχι το αντίστροφο. Φαντασιώσεις, εύκολες προσεγγίσεις, αφελείς απλουστεύσεις, αποστροφή για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις και ένα εκρηκτικό εθνολαϊκιστικό μίγμα, όπως αποκρυσταλλώθηκε από τον κυβερνητικό συνασπισμό ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, πασπαλισμένου με κάμποσες δόσεις «ανάδελφου κατατρεγμένου έθνους» και προκλητικής αδιαφορίας για τις προειδοποιήσεις των «κουτόφραγκων» – εταίρων, μας οδήγησαν στο χείλος της αβύσσου.
Σ’ αυτές τις εκλογές ( που μπορούσαν και έπρεπε να αποφευχθούν) η εθνική μας δυσπεψία για σταθμισμένες πολιτικές προτάσεις και ρεαλισμό ως τρόπο δράσης για τη χώρα, έκανε την επανεμφάνισή της με ένα νέο, εύληπτο από τους περισσότερους δίπολο, αυτό του «νέου και του παλιού». Η άκακη σύνθεσή των όρων του, που θυμίζει τηλεοπτική διαφήμιση προϊόντων, επιτρέπει στους πρωταγωνιστές αυτής της εκλογικής αναμέτρησης, να διαγκωνιστούν για μια ακόμη φορά, με όρους αρένας, ποντάροντας στην ασθενή μνήμη των περισσότερων ψηφοφόρων.
Ωστόσο, ακόμη και κάτω από τους όρους της απλοϊκής αυτής προσέγγισης οι δύο κυριότεροι παίκτες των εκλογών αρνούνται να μιλήσουν ειλικρινά. Ενώ θεωρητικά καταδικάζουν το παλιό «από όπου και αν προέρχεται», παραμένουν καθηλωμένοι στον απαρχαιωμένο τρόπο του πολιτεύεσθαι. Κρύβουν καλά από τα ακροατήριά τους την παραδοχή, ότι όποια και αν είναι η επόμενη κυβέρνηση, το βασικό προγραμματικό της πλαίσιο θα είναι δεδομένο, από τη στιγμή που θα πρέπει να υλοποιηθούν οι δεσμεύσεις που έθεσε το μνημόνιο Τσίπρα. Ομνύουν με γενικολογίες στο όνομα των μεταρρυθμίσεων, αλλά παράλληλα κλείνουν το μάτι στις διάφορες συντεχνίες και ομάδες επιρροής, υποσχόμενοι ισοδύναμα και απαλλαγή από τις όποιες φορολογικές υποχρεώσεις, χωρίς βέβαια να διευκρινίζουν σε ποιών τα κεφάλια θα πέσουν τα ισοδύναμα.
ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ χάνουν στο γήπεδο που οι ίδιοι επέλεξαν να αναμετρηθούν. Γιατί το νέο, το καινούριο, το άφθαρτο στην πολιτική συνιστά μια άλλη αντίληψη, μια άλλη νοοτροπία, μια άλλη κουλτούρα, μια άλλη λογική και δεν έχει να κάνει με τον ιστορικό χρόνο. Για αυτό ακριβώς τον υπερβαίνει, όπως ακριβώς υπερβαίνει και αυτούς τους ίδιους.
Ακρογωνιαίο λίθο της παθογένειας του πολιτικού μας συστήματος, αποτελούν ο πλατειασμός, η αναξιοκρατία και νομή του κράτους ως στηρίγματος της πολιτικής αντιπαροχής κυβερνόντος κόμματος – ψηφοφόρων. Για τη ΝΔ αυτό υπήρξε διαχρονικά χαρακτηριστικό της ταυτότητας της, για το ΣΥΡΙΖΑ όμως έφτασαν 7 μήνες στην εξουσία για να επιχειρήσει σκληρή και απροκάλυπτη κομματική – πελατειακή επέλαση στο δημόσιο.
Με τους παραπάνω όρους το Ποτάμι είναι το καινούριο στην πολιτική και το έχει ως τώρα αποδείξει με την, έστω ολιγόμηνη κοινοβουλευτική του παρουσία, όπου συνεπέστατα απέφυγε να ακολουθήσει το παλαιοκομματικό μοντέλο άσκησης της αντιπολίτευσης του καταγγελτισμού και της γενικευμένης άρνησης χωρίς ιδιοτελείς φόβους πολιτικού κόστος.
Το Ποτάμι απευθύνεται στους απαιτητικούς πολίτες. Σε αυτούς που δεν εγκλωβίζονται στα εκάστοτε ψευδεπίγραφα δίπολα. Σε αυτούς που σταθερά επιζητούν την μετατροπή της Ελλάδας σε ένα κανονικό ευρωπαϊκό κράτος, με ένα βιώσιμο παραγωγικό μοντέλο, που θα πάψει να αποτελεί τον «Σομαλό πειρατή» της Ευρώπης. Το Ποτάμι απευθύνεται σε πολίτες που προκρίνουν την κουλτούρα της συνεννόησης και της ιεράρχησης των στόχων, προκειμένου να δοθεί το πάνω χέρι στην παραγωγική Ελλάδα, που δημιουργεί εθνικό πλούτο, ως ικανής προϋπόθεσης εξόδου από τον αέναο κύκλο των δανεικών και της περαιτέρω υπερχρέωσης. Σε αυτούς τους πολίτες που ξέρουν ότι η περίφημη ανάπτυξη, στην οποία όλα τα κόμματα αναφέρονται, δεν εντέλλεται, αλλά κερδίζεται μέσα από σκληρή δουλεία που θα δημιουργήσει χώρο στην υγιή επιχειρηματικότητα .
Σήμερα μετά και την κατάρρευση «άκριτης ελπίδας» που «πούλησε» ο ΣΥΡΙΖΑ, οι έλληνες πολίτες καλούνται να αξιολογήσουν και να κρίνουν την ειλικρίνεια τη συνέπεια και τον ορθολογισμό, την ποιότητα λόγων και πράξεων των κομμάτων που ζητούν την ψήφο τους.
*Ο κ.Σπύρος Δανέλλης είναι υποψήφιος βουλευτής Ηρακλείου με το ΠΟΤΑΜΙ
