Του Νίκου Μελέτη
Η φθίνουσα πορεία του ΠΑΣΟΚ, του ΚΙΝΑΛ, και του ΠΟΤΑΜΙΟΥ που φιλοδοξούσε να γίνει η σφήνα του σοσιαλδημοκρατικού κέντρου στην Ελλάδα δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Η Σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη ακολουθεί την ίδια πορεία και οι λόγοι είναι πολλοί. Κυρίως η Σοσιαλδημοκρατία πληρώνει τα σπασμένα της Παγκοσμιοποίησης.
Όταν η ευημερία των τελευταίων τριών δεκαετιών συνδέθηκε με την Σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη, όταν η ανάπτυξη των ευρωπαϊκών οικονομιών συνέβαλε στην δημιουργία ενός πρωτόγνωρου κοινωνικού κράτους, που επιβάλλει την κατάρριψη διακρίσεων και σε μια πραγματική Άνοιξη της Δημοκρατίας και των δικαιωμάτων στην Γηραιά Ήπειρο, ήταν η εποχή του Μιτεράν, του Σμιτ, του Πάλμε, του Παπανδρέου, του Τόνι Μπλερ, του Γκόρντον Μπράουν, του Γκ. Σρεντερ. Η Παγκοσμιοποίηση έφερε την Σοσιαλδημοκρατία μπροστά σε μεγάλες προκλήσεις, που επέβαλλαν περικοπές στο κοινωνικό κράτος, και την προώθηση μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας, στο ασφαλιστικό σύστημα, και στην προωθηση ιδιωτικοποιήσεων.
Ο Σρέντερ τόλμησε, και πλήρωσε παραδίδοντας την εξουσία στην σχεδόν μακροβιότερη καγκελάριο την συντηρητική Αγγελα Μέρκελ. Στην Βρετανία οδηγήθηκαν σε κυβέρνηση συντηρητικών και τελικά στο Brexit, στην Γαλλία ο Σαρκοζί έβαλε την δική του συντηρητική σφραγίδα πριν το διάλειμμα του Ολάντ, στην Ελλάδα η κυβέρνηση Σημίτη παρέδωσε για μια εξαετία στην συντηρητική κυβέρνηση Καραμανλή και σε ένα τελευταίο σπαρτάρισμα έδωσε στον Γιώργο Παπανδρέου την εξουσία με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», γνήσια κληρονομιά του «Τσοβόλα δώστα όλα».
Στην οικονομική κρίση προστέθηκε και η μεταναστευτική κρίση. Η Σοσιαλδημοκρατία υπέρμαχος των δικαιωμάτων και των ανοικτών συνόρων δεν μπόρεσε να πιάσει τον παλμό και τα μηνύματα των καιρών. Η αδυναμία ενσωμάτωσης των μεταναστών και προσφύγων οδήγησε σε ενίσχυση των συντηρητικών αμυντικών συνδρόμων στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, που ένιωσαν ότι η απειλή για τα κεκτημένα ήταν οι «ξένοι». Και εκεί άρχισε να χάνεται το παιγνίδι για την Σοσιαλδημοκρατία, που δεν μπόρεσε να βρει πειστική απάντηση…
Και δεν έφθαναν μόνον αυτά. Στην Γερμανία είδαν τον Γκέρχαρντ Σρέντερ, να εγκαταλείπει με χαρά την εξουσία και την πολιτική για να σπεύσει στην Μόσχα και να αποκατασταθεί επαγγελματικά με τρόπο που γεννά υποψίες για το τι «συμβόλαια», εξοφλούνται, αναλαμβάνοντας κορυφαία θέση σε ένα από τα μεγαλύτερα έργα της Gazprom, τον αγωγό Nord Stream… Οσο για τον Σιγκνμουντ Γκάμπριελ υπηρέτησε το SPD, έγινε Υπουργός εξωτερικών και μετά τις τελευταίες εκλογές επέλεξε την αποκατάσταση του και αποδέχθηκε την πρόταση για να προσληφθεί ως μέλος του Δ.Σ. της κοινοπραξίας Siemens-Alstom.
Για την Ελλαδα δεν χρειάζονται πολλές επεξηγήσεις: Τσουκάτος, Μαντέλης, Σμπώκος, Παπαντωνίου, είδαμε τον Άκη χθες να βγαίνει από τον Κορυδαλλό και θα μπορούσε η λίστα να είναι ακόμη μεγάλη, αν πιάναμε το Χρηματιστήριο, τις επιδοτήσεις, τα μεγάλα έργα. Τουλάχιστον για την Ελλάδα δεν υπάρχουν ερωτηματικά ιδεολογικού περιεχομένου… Οι εξηγήσεις είναι πιο απλές και κυρίως τις έκανε πιο απλές ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου, ρίχνοντας ελαφρά τη καρδία την χώρα στα Μνημόνια.
Πάντως για παρηγοριά στην Φώφη Γεννηματά, και στον Στ. Θεοδωράκη μεταφέρουμε την στατιστική των εκλογικών επιδόσεων των αδελφών σοσιαλδημοκρατών στην Ευρώπη: Γερμανία: 1998:41% 2018: 19% Γαλλία:2007: 25% 2018: 6% Ιταλία:2008: 33% 2018: 19% Ισπανία :2008: 44% 2018: 20-23% Ολλανδία:2006: 21% 2018: 8% Αυστρία:2006: 35% 2018: 25% Τσεχία: 2006: 32% 2018: 8% Και μόνον στην Βρετανία είναι διαφορετική η εικόνα των Εργατικών: 2010: 29% 2018: 40% (λόγω καμπάνιας εναντίον του Brexit και του αριστερού λόγου του Τζέρεμι Κόρμπιν).
Πηγή: Τι έχουν τα έρμα της Σοσιαλδημοκρατίας και ψοφούν; Το Ποτάμι …πήρε ΠΑΣΟΚ και ΚΙΝΑΛ https://hellasjournal.com/2018/07/ti-echoyn-ta-erma-tis-sosialdimokratias-kai-psofoyn-to-potami-pire-pasok-kai-kinal/
