Του Γ. Λακόπουλου
Αφήστε τους δημοσκόπους στις προφητείες τους. Από την ανάλυση της συγκυρίας προκύπτει ότι όλο και περισσότεροι πολίτες πλήττονται από την κυβερνητική πολιτική και αποστρέφονται το «σύστημα Μητσοτάκη» -που οδηγεί τη χώρα στην ξέρα της «μετά την πανδημία» εποχής.
Είναι έτοιμοι να καταψηφίσουν αυτή την κυβέρνηση στην πρώτη κάλπη, αλλά δεν είναι ευκρινές τι θα ψηφίσουν ως εναλλακτική λύση. Θα είναι ψήφος τύπου Μαΐου 2012 ή θα μετακινήσει στο εκκρεμές στην άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος και τη Δημοκρατική παράταξη;
Όπως έχουν τα πράγματα στην εγχώρια πολιτική σκηνή, η ουσιώδης εναλλακτική λύση μπορεί να προκύψει μόνο από την πλευρά του Αλέξη Τσιπρα. Ως πολιτική αλλαγή που θα ανατάξει τη χώρα. Αλλά γιατί δεν έχει προκύψει ακόμη;
Η απάντηση προκύπτει από την ιδια ανάλυση: γιατί αν ο πρώην Πρωθυπουργός ήταν μορφή της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας θα ήταν ο Σίσυφος: από την επομένη των εκλογών του 2019 που έχασε κουβαλάει το βράχο του κόμματός του ως την κορυφή του βουνού και λίγο πριν φτάσει ο βράχος κατρακυλάει πίσω και φτου κι από την αρχή.
Εσωστρέφεια, ελλείψεις και βαρίδια
Το μυστικό βρίσκεται στα υλικά σύνθεσης του βράχου: εσωστρέφεια -γύρω από «τάσεις», φράξιες, ομάδες, ηγετίσκους και μωροφιλοδοξίες- ιδεοληπτικές εμμονές, αριστερίστικοι αυτοπροσδιορισμοί εξωκοινοβουλευτικής νοοτροπίας, πολιτική καθυστέρηση της κομματικής γραφειοκρατίας που εμπόδισε συνειδητά το άνοιγμα στην κοινωνία υπονομεύοντας τη διεύρυνση.
Επίσης: ελλιπές πολιτικό προσωπικό, ασάφεια ρόλων και στόχων, βάρη του παρελθόντος, βαρίδια του παρόντος, γύρω από πρόσωπα που επιμένουν να εμφανίζονται ως «πρωταγωνιστές», ενώ έχουν «καεί» πολιτικά. Προκαλούν επιφυλάξεις, αν όχι δυσφορία στην κοινωνία και είναι εύκολοι στόχοι της κυβερνητικής προπαγάνδας.
Σ’ αυτούς προστίθενται και παράγοντες που αντιμετωπίζουν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις από τη σκοπιά των «αναγκαίων συμβιβασμών με την Τουρκία. Με ρητορική που ταυτίζεται, αν δεν υπερβαίνει, τους κυβερνητικούς κατευνασμούς και τα ενδοτικά κηρύγματα προσώπων που συνδέθηκαν με την κυβέρνηση Σημίτη παλαιοτέρα και σήμερα συντάσσονται με τη σκυτάλη που παρέλαβε η κυβέρνηση Μητσοτάκη σ’ αυτό το μέτωπο.
Το αποτέλεσμα είναι να παρεμποδίζεται η λειτουργία του προσωπικού ιμπέριουμ του Τσίπρα – ως φυσικού ηγέτη της Δημοκρατικής Παράταξης και επικεφαλής του πολιτικού φορέα Αριστεράς-Κεντροαριστεράς και άλλων δυνάμεων, απέναντι στη συντηρητική συσπείρωση της Δεξιάς στον άξονα Μητσοτάκη- ισχυρών του χρήματος και των ΜΜΕ και τυχοδιωκτικών στοιχείων.
Πρακτικά η παρεμπόδιση παίρνει τη μορφή εσωτερικών αντιδράσεων στην οργανωτική αναδόμηση, την ιδεολογική αποσαφήνιση και την διαμόρφωση διαυγούς πολιτικής που εκπροσωπεί ο Αλέξης Τσίπρας ως εναλλακτική λύση διεκδικώντας τη διακυβέρνηση με αυτοδυναμία.
Οι μύγες στο γάλα
Το συνονθύλευμα αντιδράσεων είναι ο βράχος που κουβαλάει ο πρώην πρωθυπουργός και προσωποποιείται με συγκεκριμένο τρόπο, όπως οι μύγες στο γάλα.
Π.χ. στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα είναι καταστροφική η χρήση του πληκτρολογίου για επίδειξη αγροίκου «τσαμπουκά», ανάγωγης συμπεριφοράς και υβριστικής ρητορείας, με ιδεολογική και πολιτική θολούρα και ρεβανσισμό.
Δεν νοείται να βρίσκονται επί σκηνής αξιωματούχοι που χαντάκωσαν το κόμμα στην αυτοδιοίκηση: είτε με τις επιλογές τους, είτε με την αδυναμία τους να καταλάβουν ότι η πολιτική ευθύνη είναι αντικειμενική. Ούτε όσοι κουβαλούν τους σκελετούς της κυβερνητικής αστοχίας του και της διαχείρισης προσωπικών υποθέσεων, ή δεν στάθηκαν στα θεσμικά αξιώματα που είχαν.
Στον πυρήνα του βράχου υπάρχει το κενό αυτοκριτικής για την αναγκαστική μεν, αλλά και ανίερη, σύμπραξη με τον Καμμένο. Γενικά ότι δεν έγινε ποτέ αυτοκριτική στην Κουμουνδούρου, κάνει τον βράχο συνεκτικό και αυξάνει το βάρος του στις πλάτες του Τσίπρα.
Ειδικά τη στιγμή που οι προτεραιότητές του είναι να οργανώσει πρωτοβουλίες στην κοινωνία για τη χώρα και όχι να απολογείται για αμαρτίες που υπενθυμίζει η παρουσία κάποιων στο προσκήνιο, με ρόλο.
Αντιστοίχιση βάσης και λογότυπου
Τώρα που διατυπώθηκε η πρόθεση του Αλέξη Τσίπρα να κλείσει η «σισύφεια περίοδος» θα χρειαστεί να λήξει η αναντιστοιχία της εκλογικής βάσης του που υποδηλώνει η διατύπωση στον τίτλο: «ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία».
Το πρώτο συνθετικό συνδέεται με την παλιά μειοψηφική γραφειοκρατία που αυτοπροσδιορίζεται ως «Αριστερά» και λειτουργεί σαν «φωτισμένη πρωτοπορία» , περιμένοντας από τον Τσίπρα να «φέρνει τον κόσμο» και αυτοί να τον προσανατολίζουν. Δηλαδή ψάχνουν για κοροΐδα που θα τους ψηφίζουν.
Αυτό το καλαμπούρι δεν πάει άλλο. Η ισχύς του κόμματος και του ιδίου του Τσίπρα βρίσκεται στο δεύτερο συνθετικό «Προοδευτική Συμμαχία» που εκπροσωπεί τους μεγάλους όγκους ψηφοφόρων που μετακόμισαν από το ΠΑΣΟΚ και αυτοπροσδιορίζονται ως Κεντροαριστερά.
Όταν ο Αλέξης Τσίπρας σημείωσε στο Πολιτικό Συμβούλιο ότι η ΠΔ είναι «στρατηγική επιλογή» έδειξε πού ακριβώς στηρίζει την προοπτική της επιστροφής του.
Συνεπώς στον τίτλο δεν έγινε λάθος: στο λογότυπο του κόμματος της αξιωματικής πρέπει να προηγηθεί η «Προοδευτική Συμμαχία» και να ακολουθήσει ο «ΣΥΡΙΖΑ». Αν βεβαίως θέλει πράγματι να επιστρέψει στην κυβέρνηση.
Οι πηγές της στελέχωσης, ως πηγή της διακυβέρνησης
Με αντίστοιχο τροπο πρέπει να διαμορφωθεί το ιδεολογικό πλαίσιο, η πολιτική και ο κομματικός ιστός και όλα μαζί να απεικονισθούν με μια νέα ηγετική ομάδα με δυναμικό τριών προελεύσεων:
Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που αναδείχθηκαν επί Τσίπρα, προερχόμενοι από τις περιόδους Α. Παπανδρέου και Κ. Σημίτη του ΠΑΣΟΚ χωρίς επιβαρύνσεις και άφθαρτα πρόσωπα από την κοινωνια -με δημοκρατική κουλτούρα, αγωνιστική διάθεση, ισχυρό βιογραφικό και ελκυστική δημόσια παρουσία. Αυτοί θα είναι τα πρόσωπα με τα οποία θα διαμορφώνει την κυβέρνησή του Ο Τσίπρας ως Πρωθυπουργός.
Οι υπόλοιποι μπορούν να μετακομίσουν στις πίσω θέσεις, με μια ευρεία ανασύνταξη των οργάνων από τον ίδιο τον Τσίπρα.
Έτσι θα δώσει τέλος στον διαγκωνισμό προς τα κάτω στον οποίο επιδίδονται οι ομαδάρχες για τον έλεγχο των Νομαρχιακών Επιτροπών, που παραμένουν περιορισμένα, αν όχι περιθωριακά, πολιτικά μεγέθη στις τοπικές κοινωνίες.
Άλλωστε και στο Πολιτικό Συμβούλιο -παρότι η σύνθεσή του παραμένει ανισοβαρής και αναντίστοιχη του ρόλου που πρέπει να έχει ένα «καθοδηγητικό» όργανο.
Επιστροφή για τη χώρα, όχι για τον ΣΥΡΙΖΑ
Αν το δούμε ως νέα αρχή ο κεντρικός στόχος είναι ορατός. Με τις κατευθύνσεις που έδωσε ο Τσίπρας τα πράγματα παίρνουν τον δρόμο τους. Για πρώτη φορά από το 2019 αυτό το κόμμα δείχνει να βάζει πραγματικούς πολιτικούς στόχους, επιδιώκει να ξεπεράσει τα ιδεολογήματα, να καταπολεμήσει την εσωτερική αμοιβαδοποίηση και να κλείσει τον κλεφτοπόλεμο στην ηγεσία.
Έτσι μπορεί να κάνει αποφασιστική αντιπολίτευση, με παράλληλη προετοιμασία της επομένης μέρας των εκλογών στις οποίες θα διεκδικήσει τη νίκη, χωρίς υποσημειώσεις για «συνεργασίες» και άλλες μειοψηφικές φούσκες.
Για να γίνει ελκυστικός ο στόχος θα χρειαστεί να αποσυρθεί η χρήση της ορολογίας «επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ». Είναι βλακώδης και προβοκατόρικη. Ιδίως όταν συνοδεύεται από την προκλητική, αν όχι αγοραία διατύπωση «θα επιστρέψουμε και θα είναι αλλιώς».
Ουδείς ενδιαφέρεται για την επιστροφή κανενός ΣΥΡΙΖΑ. Κυρίως αν τον εκπροσωπούν θιασώτες της υστέρησης που προβάλουν ως «Αριστερά» – των Βορείων Προαστίων.
Αυτό που πρέπει να εγγυηθεί ο Τσίπρας- ως πρόσωπο αποκλειστικής αναφοράς όσων ψηφίζουν το κόμμα του- είναι ότι στη στρατηγική του προέχει η έξοδος από την κρίση. Παράλληλα με την πολιτική διασφάλιση της εθνικής ακεραιότητας και την απόρριψη κάθε ιδέας για διαπραγμάτευση κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Το ριζοσπαστικό οικονομικό πρόγραμμα και οι κοινωνικοί στόχοι που θα έχει η προοδευτική κυβέρνηση -για την εθνική ανασυγκρότηση στο ευρωπαϊκό πλαίσιο- θα επακολουθήσει.
Σε κάθε περίπτωση ο ρόλος του Τσίπρα, ως διεκδικητή της λαϊκής εντολής, δεν είναι να «ξαναφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, αλλά να αναδείξει την πολιτική του για τη χώρα και τις προοπτικές της.
Προσοχή στις παγίδες!
Στην πράξη ο πρώην Πρωθυπουργός πρέπει να αφήσει πίσω του την «πρώτη φορά Αριστερά», ώστε να ατονήσουν και οι θεωρίες για «δεύτερη φορά».
Η αλήθεια είναι ότι από τον Σεπτέμβριο του 2015 κίνησε τη χώρα μπροστά, την έβγαλε από τον μνημονιακό κύκλο, κράτησε όρθια την κοινωνία και ο τελικός απολογισμός του είναι θετικός.
Αλλά οι παλαιοί επιχρωματισμοί από κυβερνητικά λάθη και προσωπικές συμπεριφορές είναι επιζήμιοι. Το σύστημα Μητσοτάκη θα προσπαθήσει να φέρει στο προσκήνιο πρόσωπα και καταστάσεις από τα παλιά, ακόμη και με εξεταστικές επιτροπής στη Βουλή. Ήδη άρχισε.
Η παγίδα είναι να εγκλωβιστεί η ΠΣ -ΣΥΡΙΖΑ στην υπεράσπιση χαμένων υποθέσεων, για να μην μπορέσει ο Τσίπρας να αναπτύξει την πολιτική του.
Ο Τσίπρας, ως εν δυνάμει πρωθυπουργός της Δημοκρατικής Παράταξης -που συνθέτει νικηφόρα και αναλογικά την Αριστερά με την Κεντροαριστερά-, πρέπει να κινηθεί πέρα και πάνω από τη φθορά της πρώτης κυβέρνησής του.
Να κρατήσει τα επιτεύγματα και την εμπειρία, να ηγηθεί ανανεωμένου πολιτικού φορέα και να καλέσει τους πολίτες να τον ακολουθήσουν στη νέα περίοδο της χώρας- η διαμόρφωση της οποίας έχει ως προϋπόθεση την απομάκρυνση της καταστροφικής κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Χρειάζεται μόνο να βγάλει το σύνδρομο του Σίσυφου από μέσα του.
