Το τέλος της χίμαιρας

(Φωτό ΑΠΕ)

 

Του Γιώργου Λακόπουλου

ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣΜπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να κέρδισε τις εκλογές τον περασμένο Ιανουάριο, η  ευκαιρία όμως να γίνει Πρωθυπουργός του δίνεται τώρα.

Ύστερα από ένα εξάμηνο λειτουργίας ως επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ,   παρά ως επικεφαλής της συντεταγμένης εκτελεστικής εξουσίας, η μεταφορά του κέντρου βάρους της πολιτικής του στο Mέγαρο Μαξίμου  θα αλλάξει τα δεδομένα για τον ίδιο  και για τη χώρα.

Η διακυβέρνηση με ευρωπαϊκούς  όρους και τους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, εξασφαλίζει την επιβίωση της χώρας,  την επανεγγραφή  στον κοινοτικό  χάρτη και  καθιστά τον ίδιο τον Τσίπρα ευρωπαίο ηγέτη ανάμεσα σε ευρωπαίους ηγέτες.

Αν χρειαστεί στο όνομα της άσκησης νέας πολιτικής να απαλλαγεί από συγκεκριμένα πρόσωπα, υπάρχει τρόπος και θα  έχει την υποστήριξη της κοινής γνώμης σ’ αυτό.

Η δρομολόγηση  μιας συμφωνίας με τους εταίρους προσφέρεται  για κριτική. Κυρίως σε ό,τι αφορά την καθυστέρηση, που ανέβασε το κόστος της. Αν ο Πρωθυπουργός είχε επιδιώξει  συμφωνία αμέσως μόλις ανέλαβε, χωρίς  τους τυχοδιωκτισμούς που του εισηγήθηκαν οι  Βαρουφάκηδες  και  οι αμερικανοκίνητοι σύμβουλοι που εγκαταστάθηκαν στο υπουργείο Οικονομικών, τα πράγματα θα  ήταν καλύτερα.  

Το Φεβρουάριο θα πλήρωνε   το κόστος του «μέιλ Χαρδούβελη»- το περισσότερο δυο δις ευρώ- και θα είχε  κερδίσει ένα ήπιο Μνημόνιο και μια ρύθμιση για το χρέος. Τώρα θα σηκώσει 6-7 φορές μεγαλύτερο βάρος,  συν το κόστος της οικονομίας και των κλειστών τραπεζών.  Ας πρόσεχε.

Αν είχε απομονώσει εγκαίρως του αντιευρωπαϊστές του κόμματος αντί να τους βάλει στην κυβέρνηση, το κύρος του  στην Ευρωπαϊκή Ένωση  -ως επικεφαλής κυβέρνησης της σύγχρονης Αριστεράς-  θα ήταν υψηλό.

Με την τακτική καθυστερήσεων έχασε την εμπιστοσύνη των  εταίρων και οδηγήθηκε στο παράλογο δηφοψήφισμα που αυτοπαγίδευσε και ενίσχυσε τον αντιευρωπαϊσμό στη χώρα.

Αλλά  στην πολιτική τα πράγματα εξελίσσονται. Αυτό που δεν έγινε χθες μπορεί να γίνει σήμερα- αν υπάρχει ειλικρινής πρόθεση.   Αν  ο Πρωθυπουργός  ως φορέας της λαϊκής εντολής, σχηματίσει νέα κυβέρνηση ομοιογενή και με φιλοευρωπαϊκή ρότα θα δημιουργήσει όρους νέας αφετηρίας.  Αν αποκαταστήσει το κύρος της Βουλής  απομακρύνοντας τον παραλογισμό από την προεδρία της, θα  διαμορφώσει ομαλές πολιτικές συνθήκες  που χρειάζεται η χώρα και η κυβέρνησή του.

Με  τη συμφωνία  έχει την ευκαιρία  πριν από όλα να βγει ο ίδιος από την απομόνωση να αλλάξει τον τρόπο αντιμετώπισης  της χώρας από τους εταίρους. Η συμφωνία είναι βαριά και ασήκωτη για την ελληνική κοινωνία και παρατείνει τη λιτότητα. Αλλά  ο ίδιος  έφερε τα πράγματα σ’ αυτή την κατάσταση και επιπλέον δεν έχει άλλη επιλογή.

Για να αποδώσει η νέα ευκαιρία του υπάρχει μια προϋπόθεση: να πει την αλήθεια. Να εξηγήσει στον ελληνικό λαό ότι η θέση της  χώρας είναι δεινή –και με  δική του υπαιτιότητα πλέον.

Για να βγει από την κρίση θα χρειαστεί σχέδιο, αυτοπειθαρχία, και πολύ δουλειά. Τα οικονομικά της χώρας δεν διορθώνονται χωρίς λιτότητα. Και η ανάπτυξη δεν έρχεται χωρίς μεταρρυθμίσεις.

Οι χίμαιρες τέλος. Όσοι πίστευαν ότι  οι άλλοι λαοί της Ευρώπης θα πληρώνουν τις ελληνικές αποτυχίες διαψεύσθηκαν. Και όσοι νόμιζαν ότι οι κανόνες στην κοινοτική Ευρώπη είναι για τους άλλους έσπασαν τα μούτρα τους. Οι αιθεροβάμονες  που εισηγήθηκαν στροφή προς τη Μόσχα ήταν εκτός τόπου και χρόνου.

Εν πάση περιπτώσει,  από τη  Δευτέρα οι βλαμμένοι που  κήρυσσαν  ότι θα ξηλώσουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα πρέπει να πάνε στην άκρη.  Όσοι υιοθέτησαν την πολιτική του Διχασμού και  των φραστικών προπηλακισμών,  εναντίον όσων επέμεναν στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, πρέπει να αποδοκιμαστούν από τον Πρωθυπουργό.

Η καλύτερη αποδοκιμασία όμως θα είναι η  συμφωνία που θα απομακρύνει τον κίνδυνο απομάκρυνσης από την Ευρώπη . Η ανάληψη της ευθύνης που αναλογεί στην  κυβέρνηση, να ολοκληρώσει τη συμφωνία για να καλύψει τις πλάτες της χώρας και ακολούθως να εφαρμόσει πραγματική προοδευτική πολιτική στο εσωτερικό της χώρας.

Αν ο Αλέξης Τσίπρας  ξεκαθαρίσει το κόμμα του  και απομακρύνει τις ψευδαισθήσεις από τη χάραξη της πολιτικής του, θα  έχει δύσκολο δρόμο, αλλά  θα οδηγεί κάπου. Δεν  είναι και λίγο αν σκεφθεί κανείς  πόσο κοντά  βρέθηκε  στον όλεθρο.