Tης Αδαμαντίας Αρανίτη
Αμέτρητα τα πρόστιμα σε πολίτες που κυκλοφόρησαν δίχως να πράξουν πρώτα ό,τι προβλέπει ο νόμος, με τις συναθροίσεις άνω των δέκα ατόμων να απαγορεύονται. Προφανώς, τα έσοδα από ηλικιωμένους που χωρίς άδεια κυκλοφορίας εισέπραξαν τη σύνταξή τους από την τράπεζα, είναι εκεί για να καλύψουν πρόχειρα το σκόρπισμα κρατικού χρήματος. Ο κίνδυνος διασποράς φονικού ιού παραμονεύει, θα σπεύσετε να απαντήσετε. Κατά περίπτωση, όπως μάθαμε το Σάββατο 25 Απριλίου. Σε περίπτωση συγκέντρωσης πενήντα ατόμων έξω από το Προεδρικό Μέγαρο οι πιθανότητες μειώνονται σημαντικά. Ειδικά δε αν υπάρχει κάποιο δρώμενο που ενώνει αν μη τι άλλο, αισθητικά, πωλητές μαναβικής σε όχημα με καρότσα και το άρμα του Βασιλιά Καρνάβαλου, μηδενίζονται.
Περίπου σαν τις ζωές όσων όντως μένουμε σπίτι. Πνίγουμε την αγωνία και τις σκέψεις που μας φέρνει ο εγκλεισμός, μέχρι να έρθει η σειρά τους να μας πνίξουν. Όχι πολύ αισιόδοξο, σύμφωνοι. Μα πως να νιώσει κανείς με την υποχρεωτική παραμονή σε σπίτια τα οποία είναι ίσα σε τετραγωνικά μέτρα με ένα δωμάτιο των εγχωρίων και διεθνών αστέρων, που χαρωποί μας δείχνουν πως «μένουν σπίτι» και μάλιστα, πως είναι ήρωες;
Η εποχή μας κάνει να λησμονούμε, μεταξύ άλλων, τα νοήματα των λέξεων. Ο ήρωας μάχεται για ιδανικά, ξεπερνώντας κακουχίες και χτυπήματα της μοίρας. Ο εργαζόμενος που για τον ίδιο πενιχρό μισθό, στις ίδιες άθλιες συνθήκες και με αμέτρητες ελλείψεις, σηκώνει μια κοινωνία ολόκληρη στις πλάτες του, είναι μάλλον μάρτυρας. Διακινδυνεύει την υγεία του και την υγεία των οικείων του, με πολλαπλάσιο όγκο εργασίας και καταπατημένο ωράριο.
Τρέχοντας εξαντλημένοι στον αγώνα δρόμου των περιστάσεων, εκείνοι τους οποίους κανείς δεν αναφέρει: όλοι οι πολίτες. Απολύσεις προσωρινές κι άλλες «επ’ αόριστον» είτε επίσημες είτε λεκτικές, γιατί πολλοί σύγχρονοι δουλέμποροι που αυτοαποκαλούνται επιχειρηματίες δεν δηλώνουν καν όσους εργάζονται στην επιχείρησή τους ή/και για τις ώρες που πραγματικά εργάζονται. Αιτήματα που η νέα γενιά διεκδικεί εδώ και μια δεκαετία, όπως ένας μισθός ικανός να σου επιτρέπει να ζεις με αξιοπρέπεια, επανέρχονται στο προσκήνιο με έναν τρόπο οδυνηρό. Στην αυγή μιας κρίσης παγκόσμιας, γίνεται εμφανές πως το μεγαλύτερο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού, είναι ενδεχόμενη παράπλευρη απώλεια.
Η ακρόαση μιας περιπλανώμενης συναυλίας από τα μπαλκόνια θυμίζει μεγάφωνα σε τσίρκο κι εμείς παλεύουμε να αφουγκραστούμε αν είμαστε μέσα στην παράσταση ή αν παρακολουθούμε από θέσεις τις πλατείας. Αν εκπαιδευτήκαμε να εκτελούμε νούμερα ή να τα παρακολουθούμε στωικά. Κυρίως δε, τι θα κάνουμε όταν έρθει η ώρα για το εθνικό νόμισμα επιβράβευσης ηρώων, το χειροκρότημα.
Μέλος της Νεολαίας ΣΥ.ΡΙΖ.Α.