Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Σε μία δεκαετία ο Αλέξης Τσίπρας υπήρξε συνομιλητής της Ιστορίας και από τις δυο πλευρές της: Πρώτα έκανε ό,τι έπρεπε για να φέρει στην κυβέρνηση ένα μικρό κόμμα. Και μετά δεν έκανε ό,τι έπρεπε για να το διαμορφώσει οριστικά ως κυβερνώσα δύναμη. Έτσι ο μύθος ανασκευάσθηκε από τον δημιουργό του…
Το περασμένο θέρος τούς αποχαιρέτησε με Ελύτη: «Εγώ φεύγω, εσείς να δούμε τώρα!». Οκτώ μήνες από τότε, αποσυνδέθηκε στέλνοντας μήνυμα ότι σε αυτή τη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, ο ίδιος είναι η μηχανική υποστήριξη, όχι ο ασθενής.
Καθώς ο πλειοψηφικός ΣΥΡΙΖΑ ήταν έργο Τσίπρα, η παρέμβασή του έδειξε ότι ένα κόμμα που δεν μπορει να γίνει κυβερνητικό, δεν τον αφορά. Δεν ήταν εύκολες αποφάσεις. Ούτε όταν άφησε την ηγεσία – χωρίς να τον υποχρεώνει κανένας όπως είχε κάνει ο Καραμανλής το 2009 – ούτε τώρα που αποχαιρέτησε την Κουμουνδούρου. Αλλά για έναν ηγέτη, η σχέση με το κόμμα του είναι συχνά επώδυνη: Πρέπει να το εγκαταλείψεις, αν δεν μπορεί να σε παρακολουθήσει.
Οι Συριζαίοι, πρώτα επωφελήθηκαν και μετά χαντάκωσαν τον Τσίπρα. Άλλη μια ομοιότητα με τον Καραμανλή. Η συνύπαρξη τελικά ήταν επιζήμια.
Στο διάστημα που μεσολάβησε από την εκλογική συντριβή, της οποίας την πολιτική ευθύνη ανέλαβε εμπράκτως ο Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ μίκρυνε. Ο Κασσελάκης δεν είναι ο τίγρης στη μηχανή του, όπως αυτοφαντασιώνεται… Ο – μικρότερος πλέον – ΣΥΡΙΖΑ στελεχώνεται με το μισό πολιτικό προσωπικό από την ομάδα που ηττήθηκε το 2019 και το 2023. Το άλλο μισό στην Κίνα βρίσκεται…
Ο Τσίπρας έχει ταπεραμέντο πολιτικού με τον οποίο αρέσκεται να φλερτάρει η μοίρα της πολιτικής. Πότε με το πάθος της αποδοχής και πότε και το πένθος της απόρριψης.
Αλλά η Ιστορία είναι γεμάτη από πολιτικούς που έφυγαν για να ξανάρθουν. Από τον Τσώρτσιλ ως τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ο Τσίπρας έχει τις προϋποθέσεις επιστροφής: χαρισματικός, έμπειρος, πρώην πρωθυπουργος στα 50 του, χωρίς ηθικά στίγματα κατά τη διακυβέρνησή του.
Προφανώς έχει και την επιδίωξη – πολιτικός χωρίς φιλοδοξίες δεν υπάρχει. Αλλά σε αυτό το τανγκό της Ιστορίας χρειάζονται δύο. Αυτή τη στιγμή, ο πρώην πρωθυπουργός εκτός από κόμμα, δεν έχει ούτε την παρτενέρ που του χρειάζεται: Την κατάλληλη συγκυρία. Η μαντάμ χορεύει με τον Μητσοτάκη. Αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα και η πολιτική κύκλους κάνει.
Αυτό που καθιστά πρωταγωνιστή έναν πολιτικό είναι ο χρόνος και η στρατηγική του. Δηλαδή η ικανότητα να κάνει υπομονή, να παρατηρεί και να αναλάβει, στην κατάλληλη στιγμή, την πρωτοβουλία που θα τον φέρει στο προσκήνιο. Ο μύχιος πόθος του τυπικού Συριζαίου είναι να επιστρέψει ο Τσίπρας στην Κουμουνδούρου. Αλλά το πολιτικό μέλλον του Τσίπρα βρίσκεται μακριά από τον παρελθόντα ΣΥΡΙΖΑ.
Η τελευταία παρέμβαση ήταν η λύτρωσή του. Θα την ακυρώσει, όμως, αν αναμειχθεί – όπως του αποδίδεται ως πρόθεση – στην έκβαση της αναμέτρησης που ο ίδιος προκάλεσε.
AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
