Του Διογένη Λόππα
Κάποιοι αντιμετωπίζουν το ζήτημα της αισθητικής ως δευτερεύον. Λογικό ίσως,
αφού στις σκοτεινές εποχές που μας έτυχαν να ζήσουμε είμαστε αντιμέτωποι με
πιεστικότερα ζητήματα. Όμως, η *Αισθητική *έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα καθότι αποτελεί τον καθρέπτη της *Ηθικής *και η Ηθική ή Ήθος, είναι το σημαντικότερο συστατικό της υπόστασής μας ως ”ζώα πολιτικά”, δηλαδή ως μετέχοντες στις πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες της κοινότητας (Πόλεως) με τη μορφή ζωντανών κυττάρων.
Σκηνή πρώτη: Ο πρωθυπουργός της χώρας ανακοινώνει από την πάντοτε εντυπωσιακή Σαντορίνη το άνοιγμα του τουρισμού. Το γεγονός προσελκύει το διεθνές δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, λόγω της πανδημίας, και οι εικόνες
κάνουν το γύρο του κόσμου. Ο Έλληνας πρωθυπουργός ανοίγει τον τουρισμό φορώντας κολλαριστό πουκάμισο γραφείου και περπατά στο λιθόστρωτο δρόμο με λουστραρισμένα σκαρπίνια. Τα γέλια στην Ευρώπη για τις ενδυματολογικές επιλογές του κ. Μητσοτάκη αντηχούν ακόμα.
Σκηνή δεύτερη: Εν μέσω τρομακτικών καταστάσεων μεταξύ των δύο ”εγκλεισμών” και την ώρα που μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων πολιτών φτωχοποιείται βιαίως, η κατά τα άλλα συμπαθής πρωθυπουργική σύζυγος βρίσκει την κατάλληλη ώρα να αυτοπροβάλλει, μέσω των Financial Times,την προσωπική της συλλογή από αντικείμενα που το καθένα μπορεί να κοστίζουν όσο ένα μηνιάτικο ενός κανονικού ανθρώπου. Κανένας δεν αμφιβάλλει ότι τόσο τα πρωθυπουργικά σκαρπίνια όσο και οι συζυγικές καρφίτσες είναι σίγουρα πανάκριβα και όμορφα και σε άλλη περίσταση, π.χ. σε κάποιο πολιτιστικό gala στην Αθήνα, θα έμοιαζαν σχεδόν φυσιολογικά. Ο χρόνος όμως που επιλέχθηκε για την προβολή τους προσβάλει την κοινή Ηθική. Πολύπλευρα.
Σκηνή τρίτη: Έκπληκτοι και έντρομοι αντικρίζουμε στην πρόσοψη του κοινοβουλίου μας, του συμβόλου δηλαδή της κοινότητας (Πόλεως), Βουκεφάλες και Παναγίτσες, εν έτη 2020. Εύλογα αναρωτιόμαστε αν από κάποιο παιχνίδι της τύχης μεταφερθήκαμε στο μακρινό 1970 ή αν ξυπνήσαμε έπειτα από κάποιο μακροχρόνιο λήθαργο και η Χρυσή Αυγή έχει καταλάβει την εξουσία. Όχι, δεν αυτοανακηρύχθηκε πρωθυπουργός ο φυγόποινος Παππάς. Ευτυχώς ήταν μόνο μια ατυχής στιγμή της κυβέρνησης, του κ. Τασούλα και κάποιων ανεγκέφαλων συμβούλων.
Πριν λίγες εβδομάδες η (συντηρητική) κυβέρνηση του προέδρου Macron στη (μακρινή όπως φαίνεται) Γαλλία είχε τολμήσει να προβάλει σε δημόσια κτίρια τα αμφιλεγόμενα σκίτσα του Charlie Hebdo, σε μια τολμηρή προσπάθεια να τονίσει την διαχρονική προσήλωση της Γαλλικής Δημοκρατίας στις θεμελιώδεις αρχές της, Liberte, Egalite, Fraternite (ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη). Ο συμβολισμός της κίνησης αυτής ήταν συγκλονιστικός, καθώς μόλις είχε αποκεφαλιστεί ένας δάσκαλος ο οποίος έδειξε στους μαθητές τους τα επίμαχα σκίτσα. Η απάντηση της επίσημης Γαλλίας στη βαρβαρότητα ήταν πειστική: Αφού εμποδίζετε την ελευθερία της έκφρασης, θα προβάλλουμε δημόσια αυτό που εσείς προσπαθήσατε να αποκρύψετε με την κτηνώδη βία, για να το δούνε όλοι.
Η σύγκριση των δύο δημόσιων προβολών προκαλεί θλίψη. Και δυστυχώς επιβεβαιώνει το πολιτισμικό (και αισθητικό βεβαίως) χάσμα ανάμεσα στις δύο χώρες. Δυστυχώς επιβεβαιώνει ότι ο δρόμος της χώρας μας προς τον πρώτο κόσμο είναι ακόμα πολύ μακρύς. Και δυστυχώς επιβεβαιώνει επίσης ότι κάθε φορά που η σκληρή δεξιά έρχεται στην εξουσία, ο δρόμος αυτός μακραίνει ακόμα περισσότερο.
Ο Ενωμοτάρχης ζει
Νομίζαμε ότι γλιτώσαμε, αλλά όχι. Κάθε μέρα αυτής της γλοιώδους
διακυβέρνησης γεννάει καινούριες αισθητικές αστοχίες. Η σιχαμερή μορφή του Ενωμοτάρχη δεν εξαλείφθηκε, ούτε με τον εκδημοκρατισμό του Ανδρέα, ούτε με τις ντιρεκτίβες της Ευρωπαϊκής ‘Ένωσης. Ο Ενωμοτάρχης ζει ακόμα και θα ζει για πάντα στις αθώες καρδιές των απανταχού εν Ελλάδι καθαρόαιμων δεξιών.
Ποτίζεται από τις καθημερινές περιπέτειες των γνωστών μπουμπούκων και των κλώνων τους που βρίσκονται παντού και πάντα όταν μυρίσουν αίμα, με την κάλυψη και την ανοχή της επίσημης κυβέρνησης.
Μάλιστα τους τελευταίους μήνες έχει ανέβει πίστα: Έχει βρει γόνιμο έδαφος
και στη λεγόμενη ”κεντροαριστερά”, δηλαδή στα θλιβερά απορρίμματα του
Σημιτισμού. Τρέφεται από την αισθητική του εθνικού μας Σερίφη και γίνεται ανεκτός από ένα ευρύτατο φάσμα παντός καιρού ανθεκτικότατων πολιτικών γιγάντων που όψιμα φλερτάρουν με το πρυτανείο του Μητσοτακισμού, από όπου πιστεύουν ότι αφενός θα εξαιρεθούν από τη λίστα των προγραφών της πολιτικής λήθης και αφετέρου θα γλείψουν κάποιο περίσσευμα δευτεροκλασάτων αξιωμάτων.