Γράφει ο Χρήστος Γκίμτσας
Τελικά οι τηλεοπτικοί σταθμοί – κοινώς κανάλια- δεν πρόκειται να μας αφήσουν να βαρεθούμε!
Η προσπάθεια που κάνουν για να μας διασκεδάσουν και να γεμίσουν την αδράνεια το κενό και την ανία τη ζωής μας, είναι συγκινητική.
Μέτρησα επιπολαίως τις τηλεοπτικές σειρές σε ένα λαϊκό περιοδικό και εξεπλάγην. Πάνω από είκοσι τίτλοι, μαζί με τις επαναλήψεις.
Τόσα χρήματα και τόσοι άνθρωποι για να μας ικανοποιήσουν! Παραγωγοί, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, σεναριογράφοι, διαφημιστές, τεχνικοί, όλοι αυτοί μαζί, βάλθηκαν να μας καθηλώσουν στον καναπέ. Και εμείς μέσα από τις οθόνες, να παρακολουθούμε ψεύτικους, ανύπαρκτους ανθρώπους , που ζουν την δήθεν ζωή τους στο όριο.
Φόνοι, βιασμοί, συνωμοσίες, βεντέτες, ξεριζωμοί, νόθα παιδιά, ύποπτες κληρονομιές, φυλακές, δολοπλοκίες, χωρισμοί, ανικανοποίητοι έρωτες, αιμομιξίες, συγκρούσεις στο όριο της ανθρώπινης αντοχής, αλλά και κωμωδιούλες που προκαλούν χασκόγελα και χασμουρητά. Και τα περισσότερα απ’ αυτά τα σίριαλ παιγμένα μέσα σε μία ατμόσφαιρα, στολισμένη με χρυσόσκονη, και από ηθοποιούς υποχρεωτικά όμορφους και ερωτεύσιμους , ντυμένους με την τελευταία λέξη της μόδας και φυσιογνωμικά αλλαγμένους από υπερβολικό μέχρι ανυπόφορο μακιγιάζ.
Φαίνεται πως έχουμε ανάγκη να ξεπερνάμε την ζοφερή δική μας καθημερινή ζωή, και να παρακολουθούμε μέσα από την τηλεοπτική κλειδαρότρυπα άλλες κατασκευασμένες ζωές ανύπαρκτων ανθρώπων, ίσως αυτές που θα θέλαμε να ζήσουμε.
Ελα όμως που η ζωή, η πραγματική ζωή, πολλές φορές έχει άλλη άποψη, διαφορετική απ’ αυτή που έχουν οι παραγωγοί, οι σκηνοθέτες, οι ηθοποιοί των απογευματινών και βραδινών τηλεοπτικών σειρών. Η ζωή που με πραγματικό υλικό και όχι με ψευδεπίγραφα σενάρια , χτίζει και σκηνοθετεί τις δικές της ιστορίες βγαλμένες από βαθύ , άσχημο, και σκοτεινό αλλά υπαρκτό χωρίς γκλαμουριές και δήθεν, κόσμο, με πρωταγωνιστές τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Ιστορίες που κανένας γραφιάς δεν μπορεί να τις φανταστεί, κανένας να τις σκηνοθετήσει, και κανένας ηθοποιός να τις παίξει.
Προσέξτε τι ζήσαμε αυτόν τον καιρό: Μία μάνα- Μήδεια στην Πάτρα , κατηγορείται πως σκότωσε με σατανικό τρόπο τα τρία παιδιά της. Μία άλλη επίσης μάνα –τέρας, στον Κολωνό, κατηγορείται πως έσπρωξε την δωδεκάχρονη κόρη της στην πορνεία. Ιστορίες που έχουν μέσα τους τα πάντα! Δολοφονίες, βιασμούς, πορνεία, παιδοφιλία, παιδεραστία, ναρκωτικά, φυλακή, μαστροπούς, προαγωγούς, σωματέμπορους παιδικών ψυχών και σωμάτων, σεξουαλικά ανώμαλους.
Και για να μην νομίσουμε πως η κοινωνία αδιαφορεί, λεφούσια, στίφη από δικηγόρους εισαγγελείς, ανακριτές αστυνομικούς, ψυχολόγους , γιατρούς, πολιτικούς, δημοσιογράφους- πτωματοφάγους έτοιμοι εκ των υστέρων να εξηγήσουν, να ενημερώσουν, να δικάσουν να καταδικάσουν. Και όλα αυτά σκηνοθετημένα από την ίδια την ζωή, με πρωταγωνιστές τους υποκριτές και τα απολειφάδια της κοινωνίας, που μέχρι χθες ζούσαν μαζί μας στην διπλανή πόρτα, σαν αξιοπρεπείς, συμπαθείς και νοικοκυραίοι.
Και για να μην βαρεθούμε, παράλληλα με όλα τα παραπάνω, να εξελίσσονται και άλλες ιστορίες, το ίδιο χυμώδεις σε κοινωνικό δηλητήριο , όπως οι γυναικοκτονίες, οι δολοφονίες για ασήμαντες αφορμές μπροστά σε μία καντίνα για ένα σάντουιτς , και οι βιασμοί εργαζομένων γυναικών, στις στάσεις των λεωφορείων. Και τι να πει κανείς για εκείνο τον ανθρωπόμορφο βιαστή του πεντάχρονου! Και όλα αυτά σε συνέχειες στα βραδινά δελτία, με νέα στοιχεία και νέα αποκαλύψεις και νέα αγωνία για την επόμενη μέρα.!
Όπως καταλαβαίνετε, στους τερματικούς δέκτες μας παίζεται κάθε βράδυ η φανταστική και η πραγματική ζωή. Και ο κίνδυνος που αναδύεται, είναι μήπως οι δύο αυτοί κόσμοι ταυτιστούν και στο τέλος δεν θα μπορούμε να καταλάβουμε τι πρέπει να μας σηκώνει τρομαγμένους από τον καναπέ και τι μας καθηλώνει παραδομένους πάνω σ’ αυτό το έπιπλο.