Του Γ. Λακόπουλου
Ο κύκλος των οργανωτικών αλλαγών έκλεισε στον ΣΥΡΙΖΑ με την ανάθεση αρμοδιοτήτων στα μέλη Πολιτικής Γραμματείας. Ο επιμερισμός ρόλων προκαλεί σχόλια και προβληματισμούς, αλλά δικό τους είναι το κόμμα, δικές τους και οι αρμοδιότητες.
Δίπλα σ’ αυτούς -με συμπτώσεις σε κάποιες περιπτώσεις- υπάρχουν και οι Τομεάρχες στη Βουλή- με ευρύτερη νομιμοποίηση, αφού είναι βουλευτές.
Δεν θα μας απασχολούσε ιδιαίτερα- πέρα από τις απορίες για κάποια πρόσωπα με πλήθος επιβαρύνσεων, αλλά με το όνομά τους πάντα στη μαρκίζα του κόμματος- αν δεν υπήρχαν δυο ιδιαίτεροι λόγοι, ευρύτερου ενδιαφέροντος:
Πρώτο, οδεύουμε προς εκλογές και δεύτερο αυτό το κόμμα διεκδικεί την πρώτη θέση και την κυβερνηση.
Επειδή σε κάθε πολιτισμένη περιοχή του πλανήτη οι εκλογές γίνονται με βάση το Σύνταγμα της χώρας και όχι το Καταστατικό των κομμάτων, οι Ελληνες πολίτες, αν αποφασίσουν να αντικαταστήσουν τη σημερινή κυβέρνηση- και εδώ που τα λέμε πρέπει να το κάνουν- δεν θα δώσουν εντολή σχηματισμού κυβέρνησης σε καμία Κεντρική Επιτροπή, κανενός ΣΥΡΙΖΑ.
Θα τη δώσουν στον Αλέξη Τσίπρα, ως αρχηγό αυτού του κόμματος, και ως φορέας αυτής της εντολής πρέπει να σχηματίσει κυβέρνηση, που θα διεκδικήσει την εμπιστοσύνη της Βουλής με ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα.
Ο σχηματισμός κυβέρνησης όμως και το πρόγραμμα έχουν μια ιδιαιτερότητα: χρειάζονται τα κατάλληλα πρόσωπα. Δηλαδή πολιτικούς με προσωπικές δυνατότητες να διαχειριστούν ως υπουργοί τα προβλήματα της χώρας, σε όλο και πιο δύσκολες συνθήκες. Με άλλα λόγια το αξίωμα του υπουργού γίνεται όλο και πιο απαιτητικό.
Με ποιουε θα κυβερνήσει ο Τσίπρας;
Καθώς έχουν παρέλθει οι εποχές που οι πολίτες αγοράζαν στις εκλογές χοιρίδια στο σακί, όλο και περισσότερο προβάλλουν μια απαίτηση: να γνωρίζουν ποιοι θα τους κυβερνήσουν. Ποιοι θα πάρουν τη θέση όσων κυβερνούν σήμερα, αλλά δεν τους κάνουν και θέλουν να τους αντικαταστήσουν με άλλους.
Δεν αρκεί η διαβεβαίωση για διαφορετική πολιτική και η προβολή διαφορετικών υποσχέσεων -με την ευχέρεια των λόγων που συχνά θα ακυρώνονται από τη δυσχέρεια των έργων. Θέλουν να ξέρουν ποιοι ακριβώς θα αναλάβουν τις τύχες τους.
Αξιώνουν δηλαδή από τον υποψήφιο Πρωθυπουργό στον οποίο θα δώσουν εντολή διακυβέρνησης να τους ενημερώσει με ποιους θα κυβερνήσει.
Δεν ζητούν να υποβάλλει ο Τσίπρας -γι’ αυτόν μιλάμε τώρα- κατάλογο ανάθεσης χαρτοφυλακίων σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Ο σχηματισμός κυβέρνησης αποτελεί προνόμιο του Πρωθυπουργού και για να γίνει κάποιος υπουργός αρκεί μια και μόνη προϋπόθεση: να έχει την εμπιστοσύνη του Πρωθυπουργού.
Οι πολίτες δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουν από τώρα σε ποιον θα τη δώσει κατά υπουργείο. Θέλουν όμως να ξέρουν τις σκέψεις του για το είδος των υπουργών που έχει κατά νου. Για τα κριτήρια επιλογής τους και για τη δεξαμενή από την οποία θα τους αντλήσει. Αυτά θα είναι και δικά τους κριτήρια στην κάλπη.
Παλιότερα αυτή η δεξαμενή ήταν εκ προοιμίου το κόμμα και τα σκυλιά δεμένα. Οποιος ψήφιζε ένα κόμμα ήξερε ότι θα τον κυβερνήσουν τα πρωτοκλασάτα στελέχη του και το λαμβάνει υπόψη του.
Με τα χρόνια όμως η ποιότητα των κομματικών στελεχών υποχωρεί και οι περισσότεροι διεκδικητές υπουργείων από τα κόμματα εξουσίας, είναι κατασκευάσματα των κομματικών μηχανισμών– και γι’ αυτό αποτυγχάνουν.
Απαιτείται λοιπόν να συνοδεύει την πολιτική του πρόταση ο υποψήφιος πρωθυπουργός με εμφανή ανοίγματα σε δυνάμεις της κοινωνίας, ως τροφοδότες των υπουργικών συμβουλίων του. Δεν ονοματίζει κανέναν. Δείχνει όμως και οι πολίτες καταλαβαίνουν.
Όχι με αυτούς που ηττήθηκαν το 2019
Για να λέμε του στραβού το δίκιο, ο Μητσοτάκης το έκανε και δεν εμφάνισε το 2019 δίπλα του τον παλιό κομματικό μηχανισμό της ΝΔ. Ο παραγκωνισμός των κομματικών χάριν νέων προσώπων τον ωφέλησε, άσχετα με όσα ακολούθησαν.
Από την πλευρά του Αλέξη Τσίπρα υπάρχουν ελάχιστες πληροφορίες για πρόσωπα πέραν των κομματικών στελεχών που θα μπορούσαν να αναλάβουν υπουργεία σε ενδεχόμενη κυβέρνησή του.
Έτσι καθώς περνάει ο καιρός η μόνη δεξαμενή που απομένει είναι το κόμμα. Δηλαδή μπορούμε αν εικάσουμε ότι στο υπουργικό του συμβούλιο θα δούμε τους αρμόδιους της κατανομής ρόλων στη Πολιτική Γραμματεία και τους τομεάρχες.
Δηλαδή ΚΑΙ εκείνοι που ηττήθηκαν το 2019 εμφανίζονται και πάλι διεκδικητές κυβερνητικών αξιωμάτων. Πολύ δελεαστικό δεν δείχνει.
Με άλλα λόγια κορόιδα δεν υπάρχουν πλέον. Αν στην Κουμουνδούρου ψάχνουν λωτοφάγους να τους ψηφίσουν για να ξαναέλθουν στα πράγματα οι φιγούρες της ήττας, της αποτυχίας και των προκλήσεων είναι μακριά νυχτωμένοι.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία ως εν δυνάμει Πρωθυπουργός. Πολλοί όμως από όσους όμως από όσους κοσμούν τα κομματικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ καθόλου. Καθώς αντικαταστάτες τους με κύρος δεν διαφαίνονται, αν με αυτο΄υς πρόκειται να κυβερνήσει να μένει το βύσσινο.
Θα τον κάνει μια χαψιά ο Μητσοτάκης, αν δεν εμφανίσει πειστικούς υπουργήσιμους.
Δεν έχει τύχη αν στο εκλογικό σώμα δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ψηφίζοντας τον Τσίπρα, θα είναι υπουργοί κάποιοι κακόφημοι αστέρες και κάποιες άγνωστες κυρίες της Πολιτικής Γραμματείας που ανέδειξαν οι μηχανισμοί του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ των 40.000 μελών.
Έλεος…
