Του Κώστα Πρώιμου
Παλιά ο δρόμος και το πεζοδρόμιο αναδείκνυαν όχι μόνο κοινωνικούς αγώνες αλλά έπλαθαν σε ουκ ολίγες περιπτώσεις ισχυρούς επιχειρηματίες και βιομηχάνους. Άνθρωποι νέοι στα πρώτα χρόνια μετά το τέλος του σημαδιακού Β’ Παγκοσμίου πολέμου, τριγύριζαν τον Πειραιά και την Αθήνα πουλώντας την πραμάτεια τους. Υπάρχουν ουκ ολίγα παραδείγματα, νεαροί εργάτες τότε έφτιαχναν και πουλούσαν μακαρόνια πόρτα – πόρτα και κατέληξαν με σκληρή δουλειά και λίγη βοήθεια από την τύχη με φοβερές για τα μεταπολεμικά χρόνια βιομηχανικές μονάδες, μέσα από τις οποίες διέθεταν τα προϊόντα τους τυποποιημένα αλλά συστηματικά παράγοντας τεράστιες ποσότητες σε καθημερινή βάση. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον παππού μου τον Κώστα να μου αναφέρει (μεταγενέστερα βέβαια) ότι διατηρούσε ραφείο ως νέος στην Χαλκοκονδύλη μεσοτοιχία με το γαλακτοπωλείο ΦΑΓΕ το οποίο είχε ανοίξει ο γέρο – Φιλίππου. Περαιτέρω συστάσεις αν μη τι άλλο περιττές.
Τα πράγματα έκτοτε άλλαξαν και κάνοντας μια γρήγορη επαναφορά στο σήμερα αφήνοντας πίσω μας εβδομήντα χρόνια περίπου, διαπιστώνουμε εύκολα πως το επιχειρείν έχει ψευδεπίγραφα χαρακτηριστικά. Λίγο τα ΕΣΠΑ, λίγο κάποιοι φίλοι και ημέτεροι σε καίρια τραπεζικά πόστα, λίγο που χρήματα από την τσέπη του δεν βάζει πλέον σχεδόν κανείς, μια νέα γενιά ψευτό – επιχειρηματίων που απαρτίζουν και την εγχώρια ελίτ διοικεί με άκρατη αλαζονεία την χώρα, καθορίζει την μοίρα του μέσου πολίτη, διατηρεί συνήθως άριστες σχέσεις αλληλεξάρτησης με το πολιτικό σύστημα.
Ως κρατικοδίατοι χαρακτηρίζονται από αρκετούς οικονομικούς αναλυτές καθώς δεν ρισκάρουν ποτέ και τίποτα. Σε μια συνεχή πράξη που τους αποφέρει μόνο κέρδη εφαρμόζοντας το ανίκητο σύστημα “μονά – ζυγά δικά μας” υπό τη σκέπη της διαπλοκής και της ατιμωρησίας, έχουν κατορθώσει περισσότερο από ποτέ τα τελευταία δέκα χρόνια να φιμώσουν κάθε μορφή κοινωνικής αντίστασης χωρίς να ανοίξει ούτε μύτη. Το νέο και παράδοξο που απαντάται στο “όσο βρίσκουν θα κάνουν” έχει αποδώσει πολύτιμους καρπούς δεδομένου πως ένα σημαντικό ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας το βρίσκει φυσιολογικό.
Δεν τρέχει τίποτα, να γινόμαστε τον 21ο αιώνα σε μια Ευρωπαϊκή χώρα επαίτες ακόμη και στο super market με τα δικά μας τα λεφτά, δεν ενοχλείται κανείς να πηγαίνει διακοπές με τον κοινωνικό τουρισμό, όπως και δεν αντιλαμβάνεται κανείς ποιος πραγματικά φταίει για την καλπάζουσα ακρίβεια και τις απροκάλυπτες ανατιμήσεις που καλύπτουν όλο το φάσμα της αγοράς. Μας φταίει ο Πούτιν ή ο κακός μας ο καιρός; Η ζωή είναι ωραία όχι όμως και αθώα, καθώς παραμένουμε ανήλικοι οι περισσότεροι εγκλωβισμένοι στα σώματα ενηλίκων. Ανήμποροι να πάρουμε την τύχη μας ο καθένας στα χέρια του και να δράσουμε συλλογικά υπερασπιζόμενοι τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την θεσμική ιδιότητα του Πολίτη.
Σαν το μικρό κακομαθημένο παιδάκι που κλαίει συνεχώς περιμένουμε τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα να μας σηκώσουν το λερωμένο παντελονάκι ή να μας περάσουν απέναντι στο δρόμο. Οι ψεύτικες ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο οδηγούν στη μεγάλη αναβολή για δράση και αλλαγή “εδώ και τώρα”, ενώ δεν έχει καμία ουσία όταν προσεύχεσαι στην τύχη…
Κανείς δεν έρχεται στις ζωές μας για να μας σώσει, τουναντίον, τη δουλειά του θέλει να κάνει και αν μας βρει συναισθηματικά λάσκα, πολιτικά αδιάβαστους και αφελείς το πιο πιθανό είναι πως θα μας εκμεταλλευτεί. Μην πάει το μυαλό σας στα εκάστοτε πολιτικά συστήματα ή στα τυχάρπαστα κυβερνητικά σχήματα που δυστυχώς στιγμάτισαν και υποθήκευσαν το μέλλον μας. Για να διαπιστώσει ο καθένας από εμάς τον πραγματικό του ρόλο σε τούτη τη ζωή αρκεί να βρει το θάρρος ώστε να ρίξει μια καθαρή ματιά στους δικούς του ανθρώπους γύρω του.