Του Γ. Λακόπουλου
Δεν πρέπει να υπάρχει ιστορικό προηγούμενο σε κοινοβουλευτική χώρα με τα χαρακτηριστικά της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Πίσω από την επικοινωνιακή ψιμυθίωση υπάρχει ένα σχήμα που δεν είναι ικανό ούτε καν να μετασχηματισθεί χωρίς να αποδιοργανωθεί.
Πριν από όλα είναι κυβέρνηση ανεμομαζώματα. Στη σύνθεσή της υπάρχουν πρόσωπα που μέχρι την προηγουμένη των εκλογών ανήκαν σε άλλα κόμματα, ή προέρχονται από την διάλυση άλλων κομμάτων.
Δεν υπάρχει στα χρονικά περίπτωση κόμματος της αντιπολίτευσης που να είδε μέλη του εν ενέργεια, να γίνονται ξαφνικά… υπουργοί. Πρόκειται για το Κινάλ, που διέγραψε τους Χρυσοχοΐδη και Μενδώνη μετά τις εκλογές. Είχαν κλείσει υπουργεία με τον Μητσοτάκη πίσω από τις πλάτες της Φώφης Γεννηματά.
Είναι η πολυπληθέστερη κυβέρνηση όλων των εποχών με 53 μέλη -ζωή να έχουν. Πρωθυπουργός που κάνει τα πάντα, ή τα κάνουν μετακλητοί υπάλληλοι εξ ονόματός του. Αντιπρόεδρος οιονεί άεργος, αφού δεν κάνει απολύτως τίποτε. Υπουργικό συμβούλιο που με ρεκόρ εξωκοινοβουλευτικών: τρεις υπουργούς και είκοσι υφυπουργούς που δεν έχουν λαϊκή νομιμοποίηση.
Σε ένα υπουργείο μάλιστα -το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη – κανείς από τους τρεις της πολιτικής ηγεσίας δεν έχει νομιμοποίηση από τους…πολίτες.
Στην πράξη είναι κυβέρνηση υφυπουργών αφού είναι κοινό μυστικό κατά υπουργείο ότι τον πρώτο λόγο δεν έχει ο υπουργός, άλλα ο υφυπουργός που τοποθετήθηκε επί τούτοις από τον Πρωθυπουργό για να συνεργάζεται μαζί του, ερήμην υπουργού. Όταν δεν τον παρακάμπτει πλήρως.
Με μια συμβολική κίνηση άνευ προηγουμένου, σε μια κρίσιμη στιγμή όπως ήταν η υγειονομική κρίση ο Πρωθυπουργός εμφανίσθηκε περιβαλλόμενος από έξι υφυπουργούς και όχι από τους επικεφαλής των αρμοδίων υπουργείων. Κανείς δεν παραιτήθηκε. Ούτε καν ο υπουργός Υγείας που καταργήθηκε ουσιαστικά στη διάρκεια της κρίσης.
Αυτά ήταν τα αρχικά χαρακτηριστικά του κυβερνητικού σχήματος. Στην πορεία προέκυψαν και άλλα. Ένα από αυτά: είναι κυβέρνηση εκτεθειμένων.
Πολλά μέλη την έχουν εκτεθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και στην ουσία απλώς περιμένουν την αντικατάστασή τους. Έχουν αποδοκιμαστεί σιωπηλά από τον κυβερνητικό μηχανισμό και έχουν προγραφεί από τον φιλοκυβερνητικό τύπο.
Ο υπουργός Απασχόληση Γ. Βρούτσης- για τα «βάουτσερς» των επιστημόνων. Η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη για τη αποδοκιμασία της από τον καλλιτεχνικό κόσμο. Ο υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως για την αντιεκπαιδευτικές πρωτοβουλίες.
Ασφαλώς ο Βασ. Κικίλιας στο υπουργείο Υγείας, αλλά και ο υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης, για την γενικότερη αποτυχία, αλλά και τις προκλητικές εμφανίσεις του.
Ο υφυπουργός Α. Σκέρτσος δέχθηκε παρατηρήσεις για τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη. Ήδη έχει αποπεμφθεί ο υφυπουργός Αντ. Διαματάρης και το ίδιο παρά λίγο να συμβεί με τον υφυπουργό Αλκ. Στεφανή.
Υπάρχουν υφυπουργοί αγνώστου ταυτότητας και αγνώστου έργου που περιμένουν να απάλλαγούν, όπως η Φωτεινή Αραμπατζή στο υπουργείο Γεωργίας.
Το νέο χαρακτηριστικό της κυβέρνησης είναι ότι πρόκειται για κυβέρνηση υπερχρεωμένων. Με αγνώστους τρόπους έχουν πείσει τις τράπεζες να τους δανειοδοτήσουν με υψηλά κονδύλια, για λόγους που δεν αναφέρουν στις δηλώσεις «πόθεν έσχες». Πάντως βρίσκονται με δάνεια που υποεξυπηρετούνται.
Όπως συμβαίνει με τη ΝΔ που χρωστάει πάνω από 300 εκατ. ευρώ και εμφανίζει ως εξυπηρέτηση τα ποσά για επιμόρφωση που χρησιμοποιεί παρανόμως.
Τον χορό των εμφανιζόμενων με τραπεζική υπερχρέωση σύρει οικογενειακώς ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Το χρέος του Άδωνι Γεωργιάδη -στις αρμοδιότητες τους είναι να κυνηγάει τους στρατηγικούς κακοπληρωτές- είναι μεγάλο, αλλά ενήμερο
Με τέτοια κυβέρνηση ευλόγως είχε τη στάμπα της αποτυχίας -πλην ελάχιστον νησίδων- πριν την υγειονομική κρίση. Και γι’ αυτό αντιμετωπίζεται με συμπάθεια η προσπάθεια του Πρωθυπουργού να την αλλάξει.
