Του Γιάννη Πανούση
Μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου ο Ρασπούτιν, το φίδι που έτρεφε στον κόρφο του, ήξερε τόσα μυστικά, ώστε προσλήφθηκε και σε επιχειρήσεις
Βασίλης Βασιλικός, Σκανδιναβικό Σταυρόλεξο
Για μερικούς οι νόμοι και οι θεσμοί συνιστούν απλώς παγ(ι)ωμένες απαντήσεις σε φλέγοντα ζητήματα,με τις οποίες όμως αυτοί διαφωνούν.Προτιμούν τα κοσμοείδωλα μιάς μερικής ιδεολογίας ή τις a priori αλήθειες μιάς γενικής ιδεολογίας.
Το ubi societas,ibi jus[όπου κοινωνία εκεί και νόμος] δεν τους λέει τίποτα,αφού εκλαμβάνουν την υποχρεωτική υποταγή στους νόμους σαν μεταφυσικό κατάλοιπο κοινωνικού ελέγχου. Πιστεύουν ότι η κοινωνική συνοχή μπορεί να επιτευχθεί χωρίς καταναγκασμούς,δηλαδή τα δικαιώματα[και οι υποχρεώσεις;] δεν χρειάζονται εκ των άνω διευθέτηση αλλά αρκεί η –από τους ίδιους-αυτορύθμιση.
Η ‘κατευθύνουσα/διευθύνουσα κοινωνία’ δημιουργεί μία ζωτική κοινότητα με δυναμικές ισορροπίες και σταθερές αξίες, δίχως ιεραρχήσεις. Ακόμα και η αυτοαστυνόμευση είναι δυνατή. Η νέα συλλογική ψυχολογία με τα ιδεατικά [οιονεί-θρησκευτικά;] και τα ιδεαλιστικά [οιονεί-ιδεοληπτικά;] μοντέλα λειτουργίας τους και με τη δομή θεσμών πολιτικής κοινωνιολογίας [κι όχι πολιτικής οικονομίας] και μ’εθελοντική συνένωση ελεύθερων προσώπων είναι για εκείνους το ευκταίο, ενώ γι’ άλλους το απευκταίο ή το αδύνατο.
Από τη μιά ένα ‘πτωματικό Κράτος’ κι από την άλλη ένας ‘κοινωνικός σωρός’ και στη μέση η αμοιβαία καχυποψία, η καταστολή, η αμφισβήτηση και η ανυπακοή. Έκαστος νομιμοποιεί μόνο τον εαυτό του και όσους συμφωνούν μαζί του. Αλληλεγγύη αποκλειστικά μεταξύ των οικείων ομάδων κι όχι για το σύνολο.Οι έσω ομάδες φοβούνται τους διαφορετικούς και επιχειρούν ομογενοποιήσεις ή προβαίνουν σε αποκλεισμούς.
Οι έξω ομάδες πολεμάνε τα παλιά πρότυπα λειτουργίας της κοινωνίας με όπλο τα δικά τους στερεότυπα. Στη λογική ότι η εξουσία πάντοτε ταυτίζεται με την κατάχρησή της καθιερώνουν μία αντι-εξουσία με τα ίδια [ ή και με πιο απόλυτα] χαρακτηριστικά. Επιβάλλουν μία δική τους ‘κοινωνική τάξη’ και μία δική τους αντίληψη για την εξισορρόπηση των ελευθεριών.
Αν όμως η σχέση εξουσίας-νομιμότητας είναι προβληματική,η σχέση παραεξουσίας-σκοπιμότητας είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη.Οι άτυπες κοινωνικές ομαδοποιήσεις,πέραν της μη-δημοκρατικής και λα’ι’κής νομιμοποίησης,παρουσιάζουν κι ένα δυισμό: επειδή είναι ανθρωπίνως ανέφικτο να δημιουργήσουν μία συνολική δεύτερη κοινωνία στο τέλος καταλήγουν ή στη συρρίκνωσή τους σε μία τμηματική κοινότητα/υποομάδα,ή –το χειρότερο-καλλιεργούν μία διπλή/διπολική κατά-σταση,δηλαδή ν’ανήκουν [και να κινούνται] ταυτόγχρονα στο Κράτος και στο μη-Κράτος.
Νομίζω ότι κοντά 50 χρόνια Δημοκρατίας είναι αρκετά για ν’απαλλαγούμε οριστικά από τα ‘καθεαυτήν’ και τα ΄δι’εαυτήν’ και να οριοθετήσουμε, με την καλύτερη ακρίβεια και τη μεγαλύτερη συναίνεση,τις απαραβίαστες, απόλους, γραμμές της ειρηνικής κοινωνικής συμβίωσης, της ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της ισότητας.
ΥΓ.’’Από παντού μας την έχουν στημένη
Οι αστυνόμοι παγιδευμένοι απ’το περίστροφο
Η δικαιοσύνη απ’ τους νόμους
Οι οργανώσεις απ’ τις φράξιες’’ [Κ.Γώγου,Τρία κλικ αριστερά]
ΥΓ2.’’Οι νέοι κακοί δεν έκαναν τον κόπο να φορούν κουκούλες ή μάσκες και δεν σκοτίζονταν να κρύβονται πίσω από μυστικές ταυτότητες’’ [Τζίμμυ Κορίνης, ulp fiction]