Coming soon: Narcos 4, Greece

Του Διογένη Λόππα

Στα χρόνια των κολονέλων αλλά και γενικότερα στα χρόνια της πολιτικής πανώλης που ρήμαξε την Ελλάδα από τον εμφύλιο μέχρι τη μεταπολίτευση, οι Έλληνες μειονοτικοί της Θράκης ήταν υποχρεωμένοι να υφίστανται μπλόκα της αστυνομίας και του στρατού για να μετακινηθούν από το ένα χωριό στο άλλο. 

Στα χρόνια του μητσοτακισμού όλοι οι Έλληνες πολίτες, ως νεο – μειονοτικοί, είναι υποχρεωμένοι να υφίστανται παρόμοιους εξευτελισμούς, μόνο και μόνο γιατί τόλμησαν να μετακινηθούν μερικά χιλιόμετρα από τον τόπο κατοικίας τους, σε μια σουρεαλιστική μεταμοντέρνα αναβίωση του παλιού καλού Ράιχ και της απαράμιλλης ναζιστικής τεχνογνωσίας.  Την ίδια ώρα, κανονικοί Γερμανοί αυτή τη φορά, διενεργούν ελέγχους διαβατηρίων σε ελληνικό έδαφος (αεροδρόμια) σε Έλληνες πολίτες που ταξιδεύουν στη Γερμανία.  Για καλή μας τύχη δεν φορούν (ακόμα) στρατιωτικές στολές και δόξα τον μεγαλοδύναμο, ούτε τα σύμβολα των SS στο πέτο.

Ο ιθύνων νους πίσω από από τις δύο παραδοξότητες, δηλαδή της διά της βίας κατάργησης του στοιχειώδους δικαιώματος της μετακίνησης σε Ελληνικό έδαφος και της παραχώρησης του κυριαρχικού δικαιώματος του ελέγχου των συνόρων της χώρας σε αξιωματούχους ξένης δύναμης, πρέπει λογικά να είναι ο ίδιος που διέσυρε την όποια αξιοπιστία είχε απομείνει στην ελληνική αστυνομία, υποχρεώνοντάς την να προστατεύει μια καρικατούρα του οργανωμένου εγκλήματος, η οποία τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές, ανακρίνεται για μια χούφτα κακουργήματα.  Είναι ευτύχημα το ότι μόλις πρόσφατα το ελληνικό κράτος πρόλαβε να αποσυρθεί από τη φύλαξη, αλλιώς θα ζούσαμε κωμικοτραγικές καταστάσεις την ώρα που αστυνομικοί θα έπρεπε να διεκδικήσουν τη σύλληψη του υπόπτου από άλλους αστυνομικούς που θα είχαν καθήκον να τον προστατεύσουν.  

Όλα αυτά τα φαιδρά, απότοκος μιας διακυβέρνησης που δείχνει να έχει χάσει τον έλεγχο σε όλα τα επίπεδα, έχουν δημιουργήσει μια δύσοσμη κατάσταση κατά την οποία δικαίως νοιώθουμε ως μειονότητα μέσα στην ίδια μας τη χώρα και μάλιστα μια μειονότητα που ενσυνείδητα καταπιέζεται.  Βέβαια όταν μεταβιβάζουμε την εξουσία σε ένα συντηρητικό κόμμα είναι λογικό να εισπράξουμε μια αντίστοιχη συντηρητική πολιτική διαχείριση.  Ωστόσο η συγκεκριμένη πολιτική διαχείριση δεν είναι απλά συντηρητική, αλλά μυρίζει ναφθαλίνη.  Ακόμα και ο Μητσοτάκης ο Α’, όταν προσπάθησε να ξεδιπλώσει το φρικιαστικό του πολιτικό σχεδιασμό ήταν σύγχρονος με την εποχή του, γιατί αυτή ήταν η τάση στην Ευρώπη και στον κόσμο.  Το να προσπαθεί όμως κάποιος σήμερα να εφαρμόσει πολιτικές τριάντα χρονών, που μάλιστα έχουν απορριφθεί από την ίδια την πραγματικότητα, είναι τερατώδες και δεν οδηγεί πουθενά, εκτός από τη γενική απαξίωση. 

Μέσα σε όλες τις υπόλοιπες αστοχίες, ένας δημοσιογράφος δολοφονήθηκε μέρα μεσημέρι με έντομο άρωμα παρακράτους.  Η αφωνία της ελληνικής κυβέρνησης υπήρξε αντιστρόφως ανάλογη του δικαιολογημένου θορύβου που σηκώθηκε σε ευρωπαϊκούς και διεθνείς θεσμούς.  Εδώ είναι Ευρώπη, δεν είναι ούτε Κίνα, ούτε Ρωσία, ούτε Τουρκία και οι διαφωνούντες ούτε διώκονται, ούτε, περισσότερο, δολοφονούνται.  Πώς όμως θα μπορούσε να εκφέρει άποψη ένας πρωθυπουργός ο οποίος θρασύτατα άνοιξε βεντέτα με τον θρύλο της ερευνητικής δημοσιογραφίας στην Ελλάδα; 

Πώς να βγει να ψιθυρίσει έστω τα αυτονόητα όταν ο ίδιος εμφανίζεται ως διώκτης όσων δημοσιογράφων αρνούνται να συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις και επιμένουν να ασκούν το λειτούργημα;  Με ποιό μαγικό τρόπο θα δικαιολογήσει τη σκανδαλώδη επιδότηση του υπόδικου (όσο περνούν οι ώρες πλέον) φιλοκυβερνητικού γλυψιματία εκδότη όταν την ίδια ώρα άφηνε στεγνή τη σημαντικότερη εφημερίδα της αντιπολίτευσης;

Φαίνεται ότι οι αποκαλύψεις του κ. Βαξεβάνη για το φερόμενο συμβόλαιο θανάτου εναντίον του έχουν πολύ μεγάλο βάθος και τουλάχιστον οι πληροφορίες που διαρρέουν συνεργάτες του κάνουν λόγο για πολιτικές προεκτάσεις σε βαθμό ολοκαυτώματος.  Και δεν είναι μόνο οι εξηγήσεις που θα κληθούν λίαν συντόμως να δώσουν τα στελέχη (ή το στέλεχος όπως φημολογείται) πλησίον του πρωθυπουργού που κινούσαν τα νήματα του υπόδικου (και όπως λένε οι κακές γλώσσες και ενός ακόμα γνωστού εκδότη της παράταξης που τον πριμοδοτούσε).  Αυτά ήταν τα καλά νέα, καθώς το πρόβλημα ενδεχομένως να λυθεί με μια παραίτηση, αν βέβαια δεν λάβει ποινικές προεκτάσεις.  Τα κακά νέα είναι ότι σύμφωνα με τις πληροφορίες η μισή κυβέρνηση εμπλέκεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με έναν παραβατικό που φέρεται να μεσολαβεί αν όχι να ενορχηστρώνει συμβόλαια θανάτου, σε ευνομούμενη ευρωπαϊκή χώρα εν έτη 2021.

Πολύ φοβάμαι ότι αυτή η υπόθεση, ως συνέχεια των υπολοίπων αυταρχικών πεπραγμένων της κυβέρνησης, δεν αφορά το ξεπάστρεμα ενός ακόμα δημοσιογράφου, αλλά το συμβόλαιο θανάτου της ίδιας της Γ’ ελληνικής δημοκρατίας.  Γιατί τώρα δεν είναι η ερευνητική δημοσιογραφία που πρέπει να προσκομίσει αποδείξεις για τις αποκαλύψεις της.  Τώρα, δυστυχώς για τη χώρα, είναι η κυβέρνηση που πρέπει να αποδείξει ότι δεν είναι ο ηθικός αυτουργός πίσω από τα ειδεχθή εγκλήματα.  Γιατί όλες οι ενδείξεις δείχνουν αυτό ακριβώς.  Και επειδή η κυβέρνηση δεν δικάζεται από φυσικούς δικαστές, αλλά καταδικάζεται από την ετυμηγορία των πολιτών, δεν οφείλει μόνο να είναι παρθένα, αλλά και να δείχνει.