Του Γ. Λακόπουλου
Επί Μητσοτάκη η μεσαία τάξη έχει ένα πρόβλημα πέρα από τη φορολογία: η συρρίκνωσή της αποτελεί σταθερή επιδίωξη της κυβερνητικής πολιτικής.
Δεν υπάρχει λόγος να είσαι ακριβής, όταν ξέρεις ότι τα περισσότερα ΜΜΕ δεν σε ελέγχουν. Είναι ένα από τα «προτερήματα» του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η σούπα που σερβίρει για τον Τσίπρα, μαγειρεύεται με βασικό υλικό την ανακρίβεια.
Το τελευταίο ξαναζέσταμα έχει και μπόλικο στόμφο: «Υποσχέθηκα να δώσω πίσω στη μεσαία τάξη, όσα της πήρε ο Τσίπρας και το κάνω».
Το πρώτο ενικό πρόσωπο, είναι μέρος του κόνσεπτ: επιχειρεί πάλι να ταυτιστεί με κάτι.
Την περασμένη άνοιξη ήταν η «σωτηρία» από τον κορονοϊό. Από τις αρχές του έτους είναι ο εμβολιασμός.
Τώρα πουλάει «σεισάχθεια» από τους φόρους που «έβαλε ο Τσίπρας» στους μικρομεσαίους.
Το τρυκ είναι παιδαριώδες για να τον κάνει Σόλωνα. Γιατί τους φόρους δεν τους έβαλε ο Τσίπρας. Δεν τους έβαλε καν ο Σαμαράς, πριν από αυτόν.
Η βαριά φορολόγηση υπήρξε η -αναγκαστική- μέθοδος δημοσιονομικής διόρθωσης- ως λύση μετά χρεοκοπία.
Έτσι αποτυπώθηκε στην καταναγκαστική πολιτική των κυβερνήσεων από το 2010 -με την Τρόικα στο ρόλο του επόπτη. ΄Η του δημίου.
Ο μόνος στον οποίο δεν μπορεί να καταλογιστεί ευθύνη για τη χρεοκοπία είναι ο Τσίπρας και το κόμμα του. Παρέλαβε τη χώρα χρεοκοπημένη, με σκληρά μνημονιακά δεσμά και άδεια ταμεία.
Ως αιθεροβάμων επιχείρησε να τιμήσει την εντολή που πήρε με την -αβάσιμη-υπόσχεση για μονομερή αποτίναξη αυτών των δεσμών.
Απέτυχε και κατ’ ανάγκη υπέγραψε και ο ίδιος ένα ακόμη Μνημόνιο. Εδώ αρχίζουν οι διαφορές.
Προς τιμήν του το έθεσε υπό την έγκριση των πολιτών. Όταν την πήρε, το εφάρμοσε με όσο ήταν δυνατόν δικαιότερες μεθόδους. Και τελικά έκλεισε τη μνημονιακή περίοδο της χώρας.
Οι φόροι και η ανάπτυξη ήταν τα εργαλεία που είχε στη διάθεσή της-και- η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, για να πετύχει τους υποχρεωτικούς στόχους.
Η διάφορά με τις προηγούμενες είναι ότι όντως πέτυχε.
Στις 20 Αυγούστου 2018 η Ελλάδα βγήκε από τα Μνημόνια-με υπογραφή Τσίπρα.
Ένα χρόνο αργότερα ο Μητσοτάκης θα γινόταν ο πρώτος Πρωθυπουργός στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας, που δεν μπόρεσε να ισχυριστεί ότι «παρέλαβε καμένη γη».
Ο Τσίπρας του παρέδωσε διαχειρίσιμη οικονομία, με θετικό πρόσημο ανάπτυξης και 37 δισ. ευρώ στο σεντούκι. Και την κοινωνία όρθια.
Η μεσαία τάξη από φορολογικό υποζύγιο, καθ’ όλη την περίοδο των Μνημονίων, άρχισε να ανακάμπτει φορολογικά επί ΣΥΡΙΖΑ. Ακριβώς γιατί βγήκαν από τη μέση τα Μνημόνια.
Με αυτό το ιστορικό δεν έχει βάση ο ισχυρισμός «αυτά που πήρε από τη μεσαία τάξη ο Τσίπρας».
Όπως δεν έχει και ηθική ο ισχυρισμός ότι τα… «επιστρέφει ο Μητσοτάκης». Ακριβώς το αντίθετο ισχύει.
Ο Τσίπρας υποτάχθηκε στην υποχρεωτική φορολόγηση που επέβαλαν οι μνημονιακοί κανόνες δημοσιονομικής εξυγίανσης-για τους οποίους δεν ευθύνεται.
Αλλά έφερε αποτέλεσμα- από το οποίο ωφελήθηκε και η μεσαία τάξη.
Επί Μητσοτάκη αυτή η τάξη έχει ένα πρόβλημα πέρα από τη φορολογία: η συρρίκνωσή της αποτελεί σταθερή επιδίωξη της κυβερνητικής πολιτικής.
Απροκάλυπτα η κυβέρνηση υπόσχεται σε «επενδυτές» ότι θα διασφαλίσει την κυριαρχία τους στην αγορά-εξαφανίζοντας επιχειρήσεις και δραστηριότητες που θεωρεί «ζόμπι».
Όσοι θα μείνουν, μπορεί να έχουν και καλύτερη φορολογία.
Με αυτά τα δεδομένα, με το σχήμα «ο Τσίπρας σας πήρε, εγώ σας δίνω», ο Μητσοτάκης κρύβει ότι γίνεται και ο ίδιος δήμιος αυτής της τάξης.
Αλλά προσφέρεται να δέσει τα μάτια των θυμάτων του.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR