Toυ Γιώργου Μαρκάκη
Η ηρωποίηση επαναστατών γίνονταν με την ανάγνωση και την εξιστόρηση της ιστορίας όπως πάντα την έβλεπε η μια πλευρά. Ακολουθούσε και ακολουθεί πάντα η ανάλογη μυθοποίηση ή θεοποίηση που χρησίμευε σαν σύμβολο και λάβαρο του όποιου καταπιεσμένου.
Το πόσο δυνάστης γίνονταν αυτός ο επαναστάτης όταν προχωρούσε σε κυβερνήτη και με αυτό το τρόπο ο πρώην καταπιεσμένος γίνονταν καταπιεστής ήταν ένα θέμα που έμενε εκτός της μετέπειτα εγχώριας διδακτικής και εξεταστικής ιστορικής ύλης και κανένας από τους μεταμορφωμένους νέους καταπιεστές δεν ήθελε να απαντήσει καθάρια και σταράτα.
Μόνιμο τροπάρι των νέων αρχηγών ήταν πάντα οι ρεπλίκες.
Χωρίς όπλα και αίμα δεν γίνεται επανάσταση
Χωρίς τις αναγκαίεες θυσίες δεν μπορούσαμε να αποτινάξουμε το ζυγό
Η ανεξαρτησία μας απαιτεί αγώνα και αίμα.
Αν οι Ινδοί κήρυτταν τον νυν υπέρ πάντων αγώνα τους για να εκδιώξουν τα εχθρικά φύλα των εισβολέων βαρβάρων που τους επιτίθονταν μέσα στα ίδια τα εδάφη τους, τότε τα μετέπειτα βίβλία της Ιστορίας τους θα μνημόνευαν αυτές τις μάχες σωτήριες για το Εθνος τους, ενώ ταυτόχρονα η Δυτική Ιστορία μας τον ίδιο τον εισβολέα τον ονόμαζε Μέγα! Μέγα Αλέξανδρο.
Οι προθέσεις αυτού που μπήγει το μαχαίρι στην κοιλιά του αντιπάλου είναι διφορούμενες και μεταφράζονται πάντα διαφορετικά απο κάθε πλευρά. Είναι σουρεαλιστικό να πιάσεις κουβέντα με τον Άγιο Πέτρο για τις τάχα προθέσεις που είχε ο αντίπαλος όταν σου πέταξε την χειροβομβίδα που σε έστειλε “…στον άλλο κόσμο που θα πας”.
-Μα τον Άγιο, τι λες, ρε Πέτρο, ήταν επιθετική χειροβομβίδα! ‘
– Όχι τέκνο μου Αμυντική ήταν. Καλως ήρθες μαχητή μου, πέρασε.
Ο Αλέξανδρος ο Κωνσταντίνος και ο Ναπολέων ήταν πολεμιστές και τους ονομάζουμε ακόμα και σήμερα μεγάλους. Την Ιστορία την γράφουνε και οι δύο πλευρές όμως εμείς απομνημονεύουμε την δικιά μας εκδοχή ή αυτή που εγκρίνει το εκάστοτε Υπουργείο Παιδείας της χώρας που ψηφίζουμε.
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016
ΕΡΩΤΗΜΑ Α
Τι κοινό μπορεί να έχουν οι δηλώσεις του Γιώργου Παπαδόπουλου, του Φιντέλ Κάστρο και του Ρόμπερτ Μουγκάμπε μετά απο αρκετά χρόνια στην εξουσία και αφού πέτυχαν ο κάθε ένας τους, την “απαιτούμενη¨ από τον τόπο “επανάσταση” τους;
ΕΡΩΤΗΜΑ Β
Αν η Ελληνική Μοναρχία τέλειωσε επίσημα με το δημοψήφισμα του Δεκέμβρη του 1974, πως αυτή η οικογενειοκρατία της Κούβας συνεχίζεται να υπάρχει και να διοικεί την χώρα και να δικαιολογείται ότι εξυπηρετεί τους σκοπούς της επανάστασης ασταμάτητα και απαρέγκλιτα για 6 σχεδόν δεκαετίες και να συνεχίζουμε να την ονομάζουμε και να την τιμούμε δημοκρατικά;
ΕΡΩΤΗΜΑ Γ
Η ΛΕΞΗ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ θα συνεχίσουμε να την γράφουμε με -ω- όπως μας έχουν εκπαιδεύσει ή και με ο;
Μήπως οι καταστάσεις επιβάλλουν να γράφεται και με όμικρον για να θυμίζει το ‘εκκολαπτόμενο αυγό’; Ή θα συνεχίζουμε να την γράφουμε ωμέγα γιατί θυμίζει ένα έτοιμο σύκο που πατήθηκε απο μια βαριά στρατιωτική μπότα ή ακόμα και μια ερπύστρια;
Μήπως να το γράφουμε Ώ-μικρον; (παραπλανητικό ερώτημα, αδίδακτη ύλη). ΄
-Γυναίκα ανησυχώ με το παιδί μας!
– Αχ βρε άντρα μου, με τρελαίνεις. Το παιδί μας δεν έχει τίποτα. Μια χαρά είναι. Απλά δεν του αρέσει ούτε ο Jim Morrison, ούτε ο Che όπως έχεις βάλει εσύ τις αφίσες τους πριν 40 χρόνια στο σαλόνι μας. Παρόλα αυτά είναι παλιομοδίτης όμως …
-Μπα, από πού το συμπεραίνεις ;
-Γουστάρει Elton John, Freddie Mercury και τον Boy George !
