Του Διογένη Λόππα
Η μεγάλη μου εμμονή, ξεφυλλίζοντας ή ξεπληκτρολογώντας τον ημερήσιο τύπο, είναι τα σκίτσα. Η μανία αυτή κρατάει πολλά χρόνια, όταν μικρό παιδί έκανα μακροβούτια στο ”Ποντίκι” που έφερνε κάθε Πέμπτη ο πατέρας μου στο σπίτι. Όταν μεγάλωσα, με τη σειρά μου περίμενα και εγώ κάθε Πέμπτη να βγει η φαινομενικά σατιρική αλλά περισσότερο πολιτικά ουσιώδης εβδομαδιαία της μεταπολίτευσης, για να ανοίξω αμέσως το σαλόνι της και να πιάσω το πολιτικό αισθητήριο της εβδομάδας, μέσα από τα ευρηματικά κολάζ. Αυτή η συνήθεια δυστυχώς κόπηκε σταδιακά τα τελευταία χρόνια, όχι γιατί σταμάτησαν τα αιχμηρά σκίτσα, αλλά από αντίδραση στη νέα κομιλφό γραμμή της εφημερίδας, που φλερτάρει ανοιχτά με το Καθεστώς.
Καθώς δεν αφήνω κανένα σκίτσο να περάσει απαρατήρητο, στην περίοδο που διανύουμε και αφότου κάποια ιερά τέρατα της εγχώριας σκιτσογραφίας απέπλευσαν για πιο ταιριαστούς στην ιδιοσυγκρασία τους τόπους, ξεχωρίζω ένα ιδιαίτερα ευρηματικό μυαλό, τον Δερμεντζόγλου του TVXS. Πριν λίγες μέρες, ο ιδιοφυής αρτίστας κατάφερε να απαντήσει στο φλέγον ερώτημα της εβδομάδας, αν δηλαδή ο κ. Πρωθυπουργός γνώριζε για τις υποκλοπές ή όχι. Καθώς βέβαια το ερώτημα αυτό καθαυτό δε θα απαντηθεί μάλλον ποτέ, λόγω ποινικών προεκτάσεων, κατάφερε να απαντήσει στο τι ο κόσμος πιστεύει για αυτό.
Αντί πολλών περιπλοκών, ζωγράφισε μια στρουθοκάμηλο με ακουστικά που χώνει το κεφάλι της στην άμμο. Εκεί που οι γραφιάδες χρειαζόμαστε τρεις σελίδες του Word για να καταλήξουμε στο ίδιο συμπέρασμα, ο Δερμεντζόγλου τα κατάφερε χωρίς ένα γράμμα και χωρίς να προσδώσει κανένα προσωπικό χαρακτηριστικό του θύματος της γελοιογραφίας του, εξυμνώντας τη θεϊκή δύναμη της Απλότητας (simplicity). Νομίζω ότι αντικειμενικά ήταν ένα από τα ωραιότερα έργα τέχνης της δεκαετίας.
Πολλοί θα ήθελαν να αμφισβητήσουν τις υποκλοπές και να παριστάνουν το εξωτικό πτηνό, ωστόσο αυτό είναι αδύνατον από τη στιγμή που η ΕΥΠ παραδέχθηκε δημοσίως την παρακολούθηση Ανδρουλάκη. Μετά τις λίστες του Documento και τα εκτενή ρεπορτάζ του Βήματος και των Νέων, οι υποκλοπές δεν αμφισβητούνται πια ούτε από την Καθημερινή, της οποίας ο διευθυντής είναι απαστράπτον θύμα. Για του λόγου το αληθές, τις αμφισβητεί ο γραφικός της αρθρογράφος (δεν υπάρχουν στοιχεία, γράφει), που θα είχε την τύχη του διαβόητου Κασσιμάτη, αν δεν ήταν ακίνδυνος λόγω μηδαμινής αξιοπιστίας.
Άρα με το σύνολο σχεδόν του Τύπου να εφορμάει εναντίον του Μαξίμου με άγριες διαθέσεις, για πρώτη φορά μετά το 2019, η κοινή γνώμη είναι σαφώς πεπεισμένη για τρεις σοβαρότατες παραβάσεις:
Πρώτον, ότι λειτουργεί παράκεντρο, φαινομενικώς ιδιωτικών συμφερόντων, που σε συνεννόηση με τον εθνικό ανιψιό παρέχει υποκλοπές επί πληρωμή με τη χρήση (τουλάχιστον) του predator. Το Καθεστώς έχει αρνηθεί κατηγορηματικά ότι έχει προμηθευτεί το λογισμικό, όμως ουδέποτε διέψευσε αν το έχει νοικιάσει.
Δεύτερον, ότι παρακολουθούνται οι επικοινωνίες 106 δημοσίων προσωπικοτήτων, ανάμεσά τους καίριοι δημόσιοι λειτουργοί ή επικεφαλής ευαίσθητων τομέων για την εθνική ασφάλεια (όπως το υπουργείο εξωτερικών). Η μη διάψευση του κ. Δένδια φούντωσε τις υποψίες και εγείρει ιδιαιτέρως ενοχλητικά ζητήματα και μάλιστα για ένα συγκεκριμένο κομμάτι ψηφοφόρων της ΝΔ που μπορεί, κομψά, να χαρακτηριστεί ”πατριωτικό”.
Τρίτον, κάποιος παρανοϊκός, και εδώ οι επιλογές περιορίζονται σε δύο, δηλαδή ο θείος ή ο ανιψιός, έστησε μια υπηρεσία μέσα στην ΕΥΠ, ας την πούμε χαϊδευτικά ΟΥΠ (Οικογενειακή Υπηρεσία Πληροφοριών), η οποία, απομυζώντας αδιαφανή ή νομοτύπως ανέλεγκτα κονδύλια, διαχειριζόταν τον πυρήνα των υποκλοπών, φτάνοντας μέχρι το σημείο χωρίς γυρισμό, να παρακολουθεί στελέχη της κανονικής ΕΥΠ!
Αφού τώρα δεχθούμε τα παραπάνω ως δεδομένα, καθώς ούτε έχουν διαψευσθεί από το Καθεστώς, το οποίο δεν αρνήθηκε τις παρακολουθήσεις των 106, αλλά μόνο αποποιήθηκε την ευθύνη παραδεχόμενο ότι γίνονται από ιδιώτες (αορίστως), και καθώς τόσο το σύνολο σχεδόν της κοινής γνώμης, του Τύπου (εγχώριου και διεθνούς), αλλά και της αρμόδιας επιτροπής του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, συνηγορούν προς το συμπέρασμα αυτό, ανακύπτει ένα θεμελιώδες δίλημμα:
Διέταξε ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης τις παρακολουθήσεις ή το όλο ζήτημα χειρίστηκε ο εθνικός ανιψιός εν αγνοία του;
Τα καλά νέα για τη χώρα (για το πολιτικό κουφάρι του κ. Μητσοτάκη δεν είμαι τόσο σίγουρος), θα ήταν αν όντως ο ίδιος ήξερε και διέταξε τις παρακολουθήσεις, γιατί τότε θα ξεμπερδεύαμε πολύ εύκολα. Θέλω να πω ότι έτσι τα πράγματα είναι σχετικά απλά, δηλαδή είχαμε την ατυχία να πέσουμε ως έθνος σε περίπτωση Mad King, πράγμα που έχει γίνει πολλές φορές στην ιστορία, καθαρίζουμε τα σκατά, ξεφορτωνόμαστε τους υπεύθυνους και πάμε παρακάτω, με τον τρόπο που θα αποφασίσουν οι πολίτες στις κάλπες.
Αν όμως πράγματι το παιδί έχει δίκιο και όντως δεν είχε ιδέα τι γινόταν δέκα μέτρα μακριά από το γραφείο του, από το στενότερο και πιο έμπιστο συνεργάτη του, το πράγμα περιπλέκεται. Αν δηλαδή οι υποκλοπές εναντίον του μισού υπουργικού συμβουλίου, της επιχειρηματικής και δημοσιογραφικής αφρόκρεμας και της ίδιας της ΕΥΠ έγιναν από ”ιδιώτες”, έχουμε πρόβλημα. Όπως δηλαδή διατείνεται ο ίδιος πρωθυπουργός με αφέλεια που θα ζήλευε η (κινηματογραφική) Αλίκη, κάποιος ”ιδιώτης” έφερε το predator στην Ελλάδα εν αγνοία της κυβέρνησης της χώρας και παρακολουθούσε την ηγεσία της.
Αυτή η ωμή παραδοχή μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι για παράδειγμα ο ίδιος ”ιδιώτης” έχει στην κατοχή του την αλληλογραφία του κ. Δένδια. Εγώ τώρα αναρωτιέμαι ότι αν ο ”ιδιώτης” αυτός έχει ουσιαστικά στην κατοχή του τα πλάνα αντιμετώπισης κρίσεων της Ελλάδας, ας πούμε για το Λιβυκό ζήτημα, πόσο δελεαστικό θα ήταν να τα πουλήσει στους Τούρκους ή σε όποιον άλλον διέθετε το ανάλογο ενδιαφέρον και τα ανάλογα χρήματα για να τα αγοράσει.
Ο ίδιος ”ιδιώτης” μαθαίνουμε ότι παρακολουθούσε επίσης τον υπεύθυνο ασφαλείας της ΕΥΠ, πράγμα που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η ασφάλεια του πυρήνα της εθνικής μας ασφάλειας, έγινε σουρωτήρι από τις ενέργειες ενός κέντρου, εγχώριου ή εξωχώριου, για το οποίο η κυβέρνηση της χώρας (που είναι υπεύθυνη για την ασφάλεια), δεν είχε ιδέα.
Μαθηματικά, το επόμενο ερώτημα έχει να κάνει με τη στοιχειώδη ικανότητα της κυβέρνησης να διαχειριστεί ζητήματα εθνικής ασφάλειας. Αν δηλαδή ένας ιδιώτης κατάφερε κάτω από τη μύτη του κράτους να ξετινάξει όλα τα συστήματα εσωτερικής ασφάλειας, τι θα γίνει αν δεχθούμε μια παρόμοια επίθεση (κυβερνοπολέμου) από την Τουρκία; Και ποιος μας εγγυάται ότι ο εν λόγω ”ιδιώτης” δε λειτουργεί κάτω από τις εντολές του τουρκικού κράτους ή ότι δεν είναι η ίδια η ΜΙΤ; Πόσο σοβαρό σας ακούγεται να ισχυρίζεται δημοσίως ένας πρωθυπουργός, ότι μια τόσο σοβαρή υπόθεση πρέπει να διαλευκανθεί γενικώς από τη δικαιοσύνη, χωρίς ο ίδιος ή οι υπηρεσίες ασφαλείας να πράξουν το παραμικρό;
Θεσμική παράλυση
Δυστυχώς, ο κ. Μητσοτάκης στην προσπάθειά του να υποβαθμίσει το φλέγον ζήτημα και να περιορίσει τις επικοινωνιακές του απώλειες, οδηγήθηκε σε μία παράλογη τακτική που φέρνει στο φως ένα παράδοξο: Στη συνέντευξή του οχυρώθηκε πίσω από την άγνοια που ο ίδιος ισχυρίζεται ότι είχε για το ζήτημα. Οι πράξεις του όμως που προηγήθηκαν, δείχνουν το αντίθετο.
Γιατί, αν πράγματι έπεσε από τα σύννεφα μπροστά στην πρωτοφανή καταιγίδα αποκαλύψεων, για ποιο λόγο προσέφερε κοινοβουλευτική κάλυψη στις εταιρίες που εμπλέκονται; Γιατί βραχυκύκλωσε τη δικαστική συνδρομή εκτρέποντας την έρευνα στις ”συκοφαντίες” του γνωστού πολυβραβευμένου δημοσιογράφου; Γιατί απαίτησε τη σιωπή των εμπλεκομένων απέναντι στις επιτροπές;
Γιατί εκβίασε την κοινοβουλευτική του ομάδα να συρθεί πίσω από την ατελέσφορη αυτή τακτική; Γιατί, τέλος, δεν εμφανίσθηκε ο ίδιος, που φαντασιώνεται ότι είναι και θεσμικός, ενώπιον του κοινοβούλιου και των επιτροπών, εγχώριων και ευρωπαϊκών, για να απαντήσει; Ο κ. Χατζηνικολάου είναι άραγε θεσμικότερος της Βουλής, της ΑΔΑΕ και της PEGA;
Όλες οι κινήσεις τακτικής του Καθεστώτος δείχνουν ευθεία εμπλοκή του πρωθυπουργού στις υποκλοπές. Ωστόσο, η επίσημη γραμμή που ακολουθεί, μεταθέτει τις ευθύνες σε μυστηριώδεις ιδιώτες. Παράδοξο, άξιο προς διερεύνηση. Αλλά από ποιους; Από ποια δικαιοσύνη, ποιους δικαστές, όταν έχουν αποδείξει εμπράκτως ότι αποτελούν παρακολούθημα της Αγίας Οικογένειας;
Η θεσμική παράλυση που μεθοδικά έκτιζε το καθεστώς όλα αυτά τα χρόνια έρχεται σήμερα να σαμποτάρει ένα μείζον ζήτημα, εθνικής ασφάλειας. Αφού ο Άρειος Πάγος στάθηκε ανίκανος να ερευνήσει τα σκοτεινά κέντρα, αφού αμέλησε να επέμβει για την άρση του ηλίθιου απορρήτου, σήμερα δεν ξέρουμε αν για την αθρόα διαρροή των κρατικών μας μυστικών ευθύνεται ένας ”Mad PM”, ή ένας Θεός ξέρει ποιος άλλος, κρατική οντότητα ή επιχειρηματικά συμφέροντα.
