Ένα βιβλίο του Γιάννη Παντελάκη
Εδώ και χρόνια, η καχυποψία αποτελεί την ηπιότερη αντίδραση κάποιου στον οποίο λες πως είσαι δημοσιογράφος. Αναζήτησα τους λόγους για τους οποίους συμβαίνει αυτό. Πέρασα χιλιάδες ώρες διαβάζοντας κιτρινισμένα φύλλα εφημερίδων, μελέτες, έρευνες, βιβλία, πρακτικά του ΕΣΡ και της ΕΣΗΕΑ, βλέποντας τηλεοπτικές εκπομπές και συζητώντας με ανθρώπους των ΜΜΕ.
Τουλάχιστον κάποιους από τους λόγους, τους βρήκα σε: μια τηλεοπτική εκπομπή που χαρακτήρισε αβάσιμα ένα πατέρα βιαστή της ανήλικης κόρης του και αυτός αυτοκτόνησε. Ρεπορτάζ που αναφέρθηκαν σε γεγονότα που δεν συνέβησαν ποτέ. Κανάλια που προανήγγειλαν τη σύλληψη ‘’τρομοκράτισσας’’ που δεν ήταν καν ύποπτη.
ΜΜΕ που διαπόμπευσαν ανυπεράσπιστες γυναίκες. Fake News που κινητοποίησαν χιλιάδες πολίτες. Πανίσχυρη εφημερίδα που χαρακτήριζε ‘’σκουληκιασμένο τομάρι’’ γνωστό μουσικοσυνθέτη. Ρεπορτάζ πολέμου που μεταδόθηκαν από μια ειρηνική περιοχή. Δεκατέσσερις ανύποπτους πολίτες που διάβασαν σε εφημερίδα πως είναι τρομοκράτες.
Πτώματα στις πρώτες σελίδες. Δημοσιογράφους που εκβίασαν για μερικά ευρώ. Άλλους που βούτηξαν τα χέρια τους στα μυστικά κονδύλια. Κάποιους τρίτους που προώθησαν την ομοφοβία και τον ρατσισμό. Και μερικούς ακόμα που πούλησαν φρούδες ελπίδες σε καρκινοπαθείς.
Μέσα από 20 + 1 ιστορίες κιτρινισμού, προσπαθώ να αιτιολογήσω γιατί ανάμεσα σε πολίτες 38 χωρών οι Έλληνες έχουν τον χαμηλότερο δείκτη εμπιστοσύνης για τα ΜΜΕ της χώρας τους. Και γιατί στη χώρα μας ο όρος ”Μολυσμένη ενημέρωση” που έδωσε ο ιστορικός διευθυντής της Le Monde diplomatique Ignacio Ramone, έχει αποκτήσει τόσο πραγματική διάσταση. Αλλά και να πω, ότι οι δημοσιογράφοι δεν είναι όλοι ίδιοι.
Τις επόμενες ημέρες θα βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία, ίσως σας ενδιαφέρει…
Η εξαιρετική φωτογραφία του εξωφύλλου, ανήκει στο φίλο Δημήτρη Μεσσήνη.
