Του Γιώργου Μαρκάκη
Βλέποντας τον Τσίπρα να πετάει την κόκκινη φανέλα της ομάδας στον πάγκο και να προβάρει τα μπλε και άσπρα της Εθνικής.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που παρακολούθησα ένα ολόκληρο ματς ποδοσφαίρου όχι στην Βόρεια αλλά στην Νότια Ευρώπη. Έπαιζε Γαλλία – Ελλάδα στην Nime την πανέμορφη πρωτεύουσα της Camarge στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Η Ελλάδα σκόραρε πρώτη και ένα κατάμεστο στάδιο χειροκρότησε ! Οι λιγοστοί έλληνες -καλεσμένοι στα επίσημα- τρελάθηκαν … Δεν το πίστευαν!
Ένας , ειδικά , από αυτούς θυμάμαι γύρισε και είπε στους υπόλοιπους:
-Ρε σεις , κοιτάτε τελικά πόσοι συμπατριώτες μας μαζεύτηκαν εδώ σε ένα φιλικό ματς της ομάδας μας …
Για τον συμπατριώτη μας ήταν … ήταν… πως το λέμε στην πατρίδα μας; Α ναι ! …100 % σίγουρο ! Ναι! Απόλυτο δεδομένο πως το χειροκρότημα που ‘έπεσε’ με το γκολ του Αλεξανδρή δεν μπορούσε να προέρχονταν ποτέ από Γάλλο φίλαθλο.
Φυσικά, μα φυσικά -για αυτόν- ήταν Έλληνες οι χειροκροτούντες και μετά από λίγο ….όταν ίσως έπιασε από τις περίεργες ματιές που του έριχναν οι άλλοι αλλά και την σιγή τους που δεν αποκωδικοποιούσε ότι μετά από τέτοια μπαρούφα δεν έμπαιναν καν στο κόπο να του πουν …
”Καλά, δεν τι κόβεις αυτές τις μαλακίες σου επιτέλους. Θα μας αφήσεις ξερούς;”
Προσπάθησε ο κακομοίρης να ξεφύγει από το ίδιο μονοπάτι φυγής που ο ίδιος γνωρίζει.
Δηλαδή;
“Καλά, ρε Γιάννη, -(απευθυνόμενος στον γηραιότερο της παρέας)-, μου κάνει εντύπωση πάντα πόσοι έλληνες μετανάστες δίνουν το παρόν όταν οι περιστάσεις το απαιτούν. Σκέψου πόσοι έλληνες θα είχανε έρθει εδώ πέρα αν ήταν για το ευρωπαϊκό ή προκριματικά μουντιάλ και όχι φιλικό!”
Η Ελλάδα σε εκείνο το ματς τελικά έχασε και εγώ είμαι απόλυτα σίγουρος πως το συγκεκριμένο άτομο γυρίζοντας στην Ελλάδα θα διαμαρτύρονταν στους φίλους του γιατί οι έλληνες βοηθούνε και στηρίζουν την ομάδα όταν βάζει γκολ και μετά για 89 λεπτά όχι μόνο μπαίνουν στο καβούκι τους, αλλά και δεν ανοίγουν στόμα. Δεν βοηθούνε την ομάδα, αλλά χειροκροτούνε και τους αντιπάλους. Δεν μπορούσε ποτέ να υποπτευθεί ότι στο ελληνικό γκολ χειροκροτούσαν Γάλλοι !
Το συγκεκριμένο άτομο πρωταγωνίστησε και σε ένα άλλο αλησμόνητο επεισόδιο των serial προβολών που είμαι πεπεισμένος ότι πάντα χαρίζει ‘απλόχειλα’ στους γύρω του. Κατά σύμπτωση μερικές ώρες νωρίτερα είχα βρεθεί σε ένα από τα ωραιότερα εστιατόρια που έτυχε να πάω μέχρι σήμερα. Μετά από καιρό έμαθα ότι είχε όχι μόνο ένα αλλά 2 αστεράκια Michelin, αλλά ο ιδιοκτήτης -(Alexander…) και ταυτόχρονα chef- δεν πήγαινε για παρά πάνω . Mία έτσι και θα ανέβαζε τις τιμές σε μια περιοχή που δεν τον ‘επαιρνε΄!
Η Γαλλική ομοσπονδία διάλεξε λοιπόν ένα από τα πιο διάσημα εστιατόρια όχι της περιοχής αλλά μάλλον και της νότιας Γαλλίας. Έξω από την πόλη της Nime σε ένα παλιό αγρόκτημα στην εξοχή που αρμονικά έδενε με τη περιοχή, η Γαλλική γαστρονομία στο απόγειο της. Ο συγκεκριμένος κύριος έδρασε πάλι.
Στο τέλος του εκπληκτικού γεύματος μας ζήτησα προσωπικά – αν ήταν δυνατόν – να μιλήσω με τον chef. Ο σερβιτόρος κατενθουσιαsμένος χαμογελώντας μου απάντησε:
«Μα φυσικά κύριε θα τον ενημερώσω και θα σας πω αν ο φόρτος της δουλειάς του επιτρέπει να βγει τώρα ή σε λίγο!»
Και 5 λεπτά αργότερα ο φανταστικός αυτός chef εμφανίζονταν μπροστά στην παρέα μας για να μιλήσει μαζί με τον πελάτη που τον είχε καλέσει.
Την στιγμή που είχα αρχίσει να του λέω συγχαρητήρια για ένα από τα ωραιότερα γεύματα- αν δεν είναι το ωραιότερο , όπως του ανέφερα επί λέξει – ο enfant terrible της ελληνικής παρέας γυρίζει και μου λέει με έπαρση αλλά και δυνατή φωνή για να ακουστεί στους υπόλοιπους Έλληνες που γευμάτισαν -ευτυχώς στα ελληνικά μόνο!
«Καλά βρήκες μέρα και ώρα να μας κάνεις ρεζίλι ! Είναι δυνατόν να φωνάζεις να βγει έξω ο μάγειρας από την κουζίνα για να μιλήσεις μαζί του ; Που είσαι στην Πλατεία Θεάτρου;»
Την κατάσταση έσωσε ο Γιάννης Διακογιάννης που είναι γαλλοτραφής και γνώστης όχι μόνο του ποδοσφαίρου.
“Σας παρακαλώ χαμηλώστε την φωνή σας λίγο… Ο νεαρός πολύ καλά έπραξε και μάλιστα μπράβο του. Ειλικρινά με πρόλαβε. Θα το έκανα εγώ. Δεν ξέρω σε πόσα μαγειρεία έχετε δειπνήσει εδώ στην Γαλλία, αλλά συνηθίζεται ξέρετε μετά από ένα καταπληκτικό γεύμα σαν αυτό να καλείς τον… ‘μαγειρα’, όπως λες, για να του δώσεις συγχαρητήρια. Είναι έπαινος και τιμά όχι μόνο αυτόν τον ίδιο αλλά και τους οικοδεσπότες που διάλεξαν αυτό το ξεχωριστό μέρος για να μας ευχαριστήσουν.”
Και επειδή ποδοσφαιροποιήθηκε η πολιτική και πολιτικοποιήθηκε το ποδόσφαιρο. Όταν ερχεσαι από πολύ αριστερά στα αριστερά είναι εύκολο και απόλυτα κατανοητό να προχωρήσεις και περισσότερο ακόμα και νάρθεις προς το κέντρο. Όταν όχι μόνο συναντάς αδιέξοδο, αλλά καταλαβαίνεις ότι το αδιέξοδο είναι βράχος – βουνό και έρχεται κατά πάνω σου. Μαθαίνεις, όχι με την θεωρία, αλλά με αυτά που συμβαίνουν γύρω σου, μπροστά σου και καλείσαι να πάρεις αποφάσεις. Όχι ψηφίσματα, ουτε λίβελους. Σώζεις την πατρίδα σήμερα, αν γίνεται και πολεμάς να περισώσεις τα μετά, με τον τρόπο που σε παίρνει και αν γίνεται…
Δεν είναι ούτε ρεβιζιονισμός ούτε προδοσία όπως μερικοί ultras υποστηρίζουν ότι κάποιος παράτησε το κόμμα του Στάλιν για να προσπαθήσει να συγκεράσει τις πολιτικές παραδόσεις και μαθήματα που του ‘μάθανε’ γονείς ή συμφοιτητές όταν βρέθηκε στην Κουμουνδούρου. Όπως περίπου βαπτίζουν Απόλλωνιστή τον γιο τους δυο βήματα μακριά από το τζαμί της Νέας Φιλαδέλφειας -ήδη από τα γενοφάσκια του. Λες και ο αθλητισμός στην χώρα που τον γέννησε είναι στίγμα και οφείλει να τον θάψει εδώ και τώρα και αύριο.
Ο Μίμης Ανδρουλάκης και η Μαρία Δαμανάκη άλλαξαν τροπάρι όταν κατάλαβαν ότι με σφυρί και δρεπάνι δεν βρίσκεις για τον λαό ούτε δουλειά ,αλλά ούτε και προκοπή στη χώρα . Ούτε και οι ίδιοι ψήφο στις απέραντες εκτάσεις της στέπας της Α και Β Αθηνών.
Ο Καρτερός συνέχισε να με πειράζει πριν πολλά χρόνια μπροστά στην συνήθη ομήγυρή του μέσα στον “105,5 στο Κόκκινο ” ότι τάχα μου ο Γιωργάκης προωθούσε την ανασφάλιστη εργασία. Πως γίνονταν αυτό δεν μου εξήγησε με σαφή τρόπο ποτέ του, ο ειλικρινά συμπαθής δημοσιογράφος στις ομηρικές μας συζήτήσεις για τα πάντα. ‘Οταν γενικώς ο Γιωργάκης όχι μόνο άλλα έλεγε, αλλά -ειδικά τότε- ήταν στην αντιπολίτευση και στην κυβέρνηση ο Κώστας Καραμανλής.
Πιο ειδικά: δεν μπόρεσε να μου εξηγήσει πως το κόμμα στην ουσία ήταν αυτό που προωθούσε την ανασφάλιστη εργασία αφού για 9 μήνες εγώ και τόσα άλλα παιδιά που εργάζονταν στο νέο τότε ραδιοφωνικό σταθμό -που έτρεξα να υποστηρίξω πολυφωνικά- μας πλήρωνε ‘μαύρα΄. Χωρίς καμιά, μα καμιά, ασφάλιση. Και όταν μετά από πολλά χρόνια χρειάστηκα να αποδείξω ότι πέρασα και εργάστηκα και εγώ σε αυτόν το σταθμό ο σημερινός διευθυντής …”Ξέρεις….εεε..μμμ… δεν γίνεται να σου δώσω τέτοιο χαρτί προϋπηρεσίας”.
Έφυγα από το κτίριο του “105, 5 στο Ροζ “ -ειδικά χρωματικά- από τότε που “έφυγε” ο φίλος μου ο Βαγγέλης. Και σιγοτραγουδούσα το “Υπάρχω” του Στέλιου για να ανεβάσω ηθικό και να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν εξαφανίσθηκα, άσχετα αν δεν με έβλεπε ο Αρβανίτης.
Οι πολιτικές αγκυλώσεις στην χώρα μας διαιωνίζονταν γιατί γινόντουσαν μέρος της θεωρίας που η κάθε πλευρά ασπάζονταν. Με τον ίδιο τρόπο που μάθαινε κάθε παρλαπίπας να μασουλάει το ίδιο μαλθανοτροπάρι ότι μόνο μια ομάδα υπάρχει. Είτε αυτή είναι κόκκινη, είτε πράσινη… κλπ ..κλπ. Μπλιαχ! Φτάνει ρε παληκάρια! Η χώρα μας στο GNP και ουσιαστική οικονομική κατάσταση συναγωνίζεται αυτή την θέση στην σειρά της FIFA, όπου και εκεί η ίδια γεύση. Πτώση στο κενό.
Ακόμα και σήμερα μου κάνει τεράστια εντύπωση το γεγονός ότι συναντώ άτομα που βάφτηκαν και θέλουν να πείσουν εαυτούς και αλλήλους ότι η ομαδάρα τους είναι η μοναδική, αγνοώντας την μοναδικότητα των υπολοίπων. Μην με παρεξηγείτε! Ας δούμε τι τόπι παίζουν στην Ευρώπη και μετά μιλάμε. Και εγώ υποστηρίζω ένα πανί όπως και πολλοί άλλοι. Αυτό που δεν καταλαβαίνω σήμερα είναι η ά-τεχνη φανατίλα δεκαετιών που –επαναλαμβάνω- τεχνητά θέλει να αναπαράγει κάθε ‘μορφωμένος’ (ίσως και παραμορφωμένος τελικά ) όχι βροντοφωνάζοντας την λέξη του, αλλά θέλοντας να καταποντίσει όλους τους υπόλοιπους.
Στο νηπιαγωγείο και στο σπίτι βάζουμε τροχοπέδη σε κάθε παιδί. Όχι μαθαίνοντάς το να υποστηρίζει φιλαθλητικά μία ομάδα -όποια και νάναι αυτή – αλλά μαθαίνοντάς του -γαλουχώντας παρελασειακά και κλειδοκυμβαλιστί- ότι “δεν υπάρχει τόσο μεγάλη σαν τη δική μας” .
Άραγε ,ο Μουρίνιο λέει στα παιδιά του στο Chelsea -σήμερα- Guys ! Its not how BIG it is, BUT how you do it !
Εμμ! Δίκιο δεν θα έχει κι αυτός όταν οι τρεις κορυφαίοι όλων των εποχών -Πελέ- Μαραντόνα-Μέσι- τους έκοψαν τα φτερά νωρίς, όταν σκέφτηκαν να πάνε για μπασκετμπολίστες…
Σε ένα βορειοευρωπαϊκό γηπεδάκι η πλάκα αρχίζει και τελειώνει μέσα στο γήπεδο. Στην πατρίδα μας όλο το λακερντί μοιάζει να εκτυλλίσεται όπως γίνεται μέσα σε ένα σχολικό εκδρομικό λεωφορείο όπου τα κοριτσάκια τραγουδούνε με ένα στόμα “Ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν α α α αταξίδευτο Ωεε Ωε Ωεεεεε” . Και τα αγοράκια απαντούσαν ακόμα πιο δυνατά το ίδιο τροπάρι αλλάζοντας τον κλήρο της στροφής.
Ο κλήρος πάντα υπάρχει στη ζωή μας όπως και το τραγούδι μας. Υπάρχει, είτε εύηχα αλλά κυρίως κακόφωνα. Όπως θα θέλαμε να κάνουμε με τον κλήρο που κάθε φορά που κληρώνει και δείχνει είτε σε ποιανού κρεβάτι θα καταλήξει η πιο λαχταριστή γλουτοφέρνουσα νεαρά των ονείρων μας από το δημοτικό, είτε τον κλήρο του λόττο που επιθυμούμε και ονειρευόμαστε πως τα σωστά νούμερα είναι τα δικά μας στο δελτίο. Είτε του σωστού κόμματος που υποστηρίζουμε και φρονούμε ότι θα κόψει το νήμα πρώτο την επόμενη φορά για “να πιάσουμε την καλή”.
Για κάποιο απλό, μα τόσο απλό λόγο, ακόμα και απόφοιτοι της Οξφόρδης γουστάρουν να γίνονται ένα με τα πίτουρα και να τους τρώνε οι κότες.
Η γυναίκα μου με φωνάζει !
“Έλα μέσα, παιδί από το μπαλκόνι που κάθεσαι. Θα σε χτυπήσει ο ήλιος!”
Εεμμμ, ο Λακόπουλος θα αναρωτιέται πάλι με μένα που ‘μπλεξε που να κατατάξει το ‘δοκίμιό’ μου. Στις Σκέψεις; Στις Απόψεις; Να δεις πως θα κάνει νέα στήλη, ειδική, κομμένη και ραμμένη για την περίπτωσή μου.
“Όνειρα”.
* Ο Γιώργος Μαρκάκης είναι ραδιοφωνικός παραγωγός.
