Ο χαρισματικός Αλέξης φεύγει, ο νευρικός Τσίπρας έρχεται…

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΝΙΚΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗΣ

Του Γ. Λακόπουλου

ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ-150x150 (1)

Η παράδοση που θέλει τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης νεκροταφείο ελεφάντων για Πρωθυπουργούς επιβεβαιώθηκε. Με τη σειρά του ο Αλέξης Τσίπρας έκανε το μοιραίο λάθος στη συνέντευξη Τύπου. Όχι μόνο σε κάποιες ερωτήσεις.

Ολόκληρη η παρουσία του πόρρω απείχε από τον κυρίαρχο του- επικοινωνιακού- παιχνιδιού που γνωρίσαμε από το 2008. Όταν ο Αλέκος Αλαβάνος εμφάνισε έναν νεαρό με μαλλί σε στυλ καρφάκι ως υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων και αυτός ανέτρεψε όλες τις προβλέψεις παίρνοντας 11%- πάνω από το διπλάσιο του κόμματος του.

Το ίδιο τις ανέτρεψε όταν κατάπιε τον Κουβέλη και εξοβέλισε τον γεννήτορά του. Και κυρίως όταν αξιοποίησε τα Ζάππεια του Σαμαρά για να πλασαριστεί την κορυφή του αντιμνημονιακου μετώπου, νομιμοποιημένος πλέον -με το πολιτικό πλαίσιο που δημιούργησε ένα μεγάλο αστικό κόμμα, του οποίου τελικά πήρε τη θέση.

Ο Τσίπρας είχε το προνόμιο να του κάνει ο Θεός δώρο τους καλυτέρους αντιπάλους. Ο Σαμαράς όσο ήταν πρωθυπουργός δεν τον συνάντησε ποτέ ως αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και έτσι τον διευκόλυνε να μην αναλαμβάνει καμία ευθύνη.

Ο Μεϊμαράκης ήταν εξ ορισμού αδύνατο να τον αντιμετωπίσει και έτσι πρόλαβε και πήγε σε εκλογές προτού η Δεξιά αλλάξει ηγεσία. Και ο Μητσοτάκης του κάνει καθημερινά πάσες, όχι μόνο με τα επικοινωνιακά του μειονεκτήματα αλλά και με τους πολιτικούς χειρισμούς του. Πότε ζητώντας εκλογές έξι μήνες από τις προηγούμενες. Πότε ορίζοντας αντιπρόεδρο του τον Άδωνη και πότε αδυνατώντας να επεξεργαστεί και να επιβάλει μια και μοναδική γραμμή στο κόμμα του.

Όσο για το ΠΑΣΟΚ ο άξονας Παπανδρέου- Βενιζέλος-Γεννηματά είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να ονειρευτεί για να τους πάρει και τον τελευταίο ψηφοφόρο.

Όπως, όμως, συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο μοναδικός αντίπαλος ενός πανίσχυρου -στο ανοιχτό παιχνίδι στο δημόσιο χώρο- πολιτικού είναι ο εαυτός του. Ο Πρωθυπουργός πήγε στη Θεσσαλονίκη ως Αλέξης και έφυγε ως Τσίπρας.

Ανέβηκε με τον αέρα του χαμογελαστού πολιτικού που δεν χρειάζεται καν να έχει πολιτική για να κερδίσει. Που μπορεί να πείσει τους ψηφοφόρους για κάτι και μετά για το αντίθετό του. Που μπορεί να δηλώνει αριστερός, αλλά να συνεργάζεται με τον Καμμένο με τις ακροδεξιές θεωρίες και τις ακραίες συμπεριφορές. Και έφυγε σαν σκυθρωπός εξουσιαστής που θεωρεί ότι τα πράγματα υποχρεούνται να εξελιχτούν όπως επιθυμεί ο ίδιος, αλλιώς τόσο το χειρότερο για τα πράγματα.

Τα τελευταία χρόνια ο Τσίπρας ήταν η διαφήμιση της Tefal. Δεν κολλούσε επάνω του τίποτε. Ακόμη και οι υπερφίαλες κορώνες του βασικού αντίπαλου για …δέκα μονάδες διαφορά στις δημοσκοπήσεις, εξαερώθηκαν με την μέτρηση του πιο προβεβλημένου από τους δημοσκόπους, του Ντίνου Ρουτζούνη – για το ΒΗΜΑ μάλιστα. Που έδειξε ότι η διαφορά δεν είναι ούτε τέσσερις μονάδες. Σε καιρό μεγάλης δυσκολίας για την κυβέρνηση. Αλλά πριν από την εμφάνιση της Θεσσαλονίκης.

Το προφίλ του ανίκητου αποδόμησε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός με την παρουσία του στη ΔΕΘ. Όχι γιατί δεν πήγε σαν μάγος με τα δώρα. Αυτό ήταν το μόνο θετικό της παρουσία του. Αλλά γιατί σε μια συνέντευξη τριών ωρών στην οποία τέθηκαν σχεδόν όλα τα θέματα της επικαιρότητας -πλην της αδελφοποίησης του με τον Καμμένο και τα εξωτερικά- έκανε σχεδόν όλα τα πιθανά λάθη.

Να απαριθμήσουμε μερικά. Ο εκνευρισμός του στις ερωτήσεις για τις τηλεοπτικές άδειες και τη κατάσταση που δημιουργείται μετά τον διαγωνισμό. Η απροκάλυπτη αξίωση προς το ΣτΕ να αποφασίσει όχι με τα νομικά κριτήρια που έχει ένα δικαστήριο, αλλά με τα πολιτικά που έχει μια κυβέρνηση-όπως είχε κάνει νωρίτερα ο  συνταγματολόγος … Κυριάκος Μητσοτάκς.  Ο αποκλεισμός μεγάλων μέσων ενημέρωσης από τη λίστα των δημοσιογράφων που του απηύθυναν ερώτηση.

Η προσφυγή στην ιδιότυπη αργκό, “αγόρι μου”, “το τζάμπα πέθανε”, “ο άλλος έδωσε τρία τσαμπιονς λινκ”. Η απουσία της λέξης “κύριος” όταν αναφερόταν σε πολιτικά πρόσωπα: ο Μοσχοβισί, ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου κλπ. Ακόμη και η ατάκα για τον παριστάμενο Νίκο Παππά –“ αν τον δείτε, να του πείτε” κλπ- κάτι υποδήλωνε.

Σε ό,τι αφορά την ουσία η αδυναμία του να καταθέσει σχέδιο εξόδου από τη κρίση, εξόδου στις αγορές, εξόδου από το μνημόνιο, εξόδου από την παραγωγική αφλογιστία έδειξε ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν υπάρχει πια. Ούτε ως “νεοδημαγωγός”, όπως τον χαρακτήρισε κάποτε ο πολιτικός αναλυτής Λευτέρης Κουσούλης.

Για την ακρίβεια δεν υπάρχει ο Αλέξης του 35% βρέξει – χιονίσει που γοήτευσε και παρέσυρε, που έπειθε με το συναίσθημα και όχι με τη λογική, που υπερτερούσε των αντιπάλων του και ήξερε να χειρίζεται τη δημόσια παρουσία του με βάση το ύφος και όχι το περιεχόμενο της.

Στη θέση του εμφανίστηκε ο Τσίπρας, ο αρχηγός του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ που έμπαινε δεν έμπαινε στη Βουλή, που κατέβαινε στις πλατείες, που δεν πληρώνει διόδια και ΕΝΦΙΑ.

Αυτός ο Τσίπρας υπάρχει πάντα μέσα στον Αλέξη που εκπροσωπεί ως πρωθυπουργός την Ελλάδα στη διεθνή σκηνή. Που μόλις την προηγούμενη υπήρξε οικοδεσπότης της μισής Ευρώπης. Που πρέπει να διαχειριστεί κρίσιμα θέματα με τους Ευρωπαίους, του Αμερικανούς τους Τούρκους, την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ. Που πρέπει να σεβαστεί τους εγχωρίους θεσμούς.

Κι αυτό συνιστά μια αντίφαση που καλό είναι να αρχίσει να μας απασχολεί. Και ίσως κάποιες απαντήσεις στα ερωτήματα που δημιουργεί βρίσκονται στο βιβλίο του Νίκου Λακόπουλου “Ο Αλέξης στη χώρα των θαυμάτων”.