Γράφει η Καλυψώ
Αγαπημένος μήνας ο Δεκέμβριος! Μήνας των γιορτών, των απολογισμών, των προσδοκιών… αλλά και μήνας που κάνει την κατάθλιψη και τις
απουσίες να χτυπάνε κόκκινο…
Έχω πάντα την αίσθηση ότι στις μακρύτερες χειμωνιάτικες, σκοτεινές νύχτες τα λαμπάκια και τα στολίδια, πέρα από τον καταναλωτισμό και την ματαιοδοξία του πράγματος, βάζουν λίγο χρώμα στη ζωή μας και προπαντός μας γυρίζουν κάπου πίσω, στα χρόνια της αθωότητας και των παραμυθιών.
Μην φωνάζετε! Ξέρω καλά πως οι γιορτές δεν είναι, -δεν ήταν για όλους μια γλυκιά ανάμνηση. Ξέρω καλά ότι ανήκω στον κύκλο των τυχερών. Γι’ αυτό νοιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη και γι’ αυτό θέλω να μοιραστώ την χαρά μου που πάλι κατέβασα από το πατάρι μου όλα τα κιτς στολίδια και λαμπάκια μου και στολίζω και παίζω και ανακαλώ το παραμύθι.
Αν όμως κάποιος χρειάζεται αληθινό σκηνικό, τότε έχω να του προτείνω το ιδανικό μέρος. Στη Βαυαρία, κάπου στη μέση της απόστασης ανάμεσα στο Μόναχο και τη Στουτγάρδη υπάρχει ένα μικρό χωριό που η ιστορία του άρχισε γύρω στα 1.100. Είναι το Ρόθενμπουργκ πάνω στον ποταμό Τάουμπερ.
Ένα πανέμορφο χωριό καλοδιατηρημένο και άθικτο στο πέρασμα του χρόνου. Σ’ αυτό λοιπόν το χωριό υπάρχει το πιο παραμυθένιο μαγαζί με ότι μπορεί να έχει σχέση με τα Χριστούγεννα.
Παιχνίδια, στολίδια, στρωσίδια κι ότι άλλο βάζει του ανθρώπου ο νους. Όμως δεν είναι αυτό που θέλω να σας πω, ούτε κι ότι το θα βρείτε εύκολα στον κάθε τουριστικό οδηγό. Θέλω να σας πω τι είναι αυτό που φτιάχνει τη διαφορετικότητά του.
Είναι οι άνθρωποί του που φτιάχνουν το παραμύθι. Το σύγχρονο παραμύθι. Πήγαμε το τελευταίο σαββατοκύριακο του Νοεμβρίου, που για όλους τους βόρειους σηματοδοτεί την έναρξη των γιορτών. Όλα στολισμένα, όλα πεντακάθαρα, όλα αληθινά και χειροποίητα. Πλήρης απουσία του κινέζικου πλαστικού!
Το χωριό μας λοιπόν προσφέρει δωρεάν ιντερνέτ όπου βρεθείς κι όπου σταθείς. Όλον αυτόν το εορταστικό μήνα
συνηθίζεται να πίνουν όλοι ζεστό κόκκινο κρασί, το γκλουβάιν.
Για να γλυτώσουν λοιπόν από τα πλαστικά, το κρασί σερβίρεται σε κούπα γυάλινη, με ζωγραφιά του χωριού και τυπωμένη τη χρονιά. Κοστίζει 1,5 ευρώ κι όποιος θέλει την κρατάει.
Όποιος όμως δεν ενδιαφέρεται στο τέλος της βόλτας του την επιστρέφει και ξαναπαίρνει τα χρήματά του.
Σε όσα μαγαζιά μπήκαμε, ακούσαμε περήφανους έμπορους να μας εξηγούν πως ότι πουλάνε κατασκευάζεται στην περιοχή τους. Στολίδια, ασπρόρουχα και κεντίδια, ρούχα και αλλαντικά, απίστευτα γλυκά και τσουρέκια, όλα τοπικά!
Το χωριό διαθέτει τρία-τέσσερα καφέ, το ένα πιο όμορφο από το άλλο. Το ένα είναι σαν βιβλιοθήκη, το δεύτερο φέρνει σε κλασικό βιεννέζικο, το τρίτο η σπηλιά του Αλή μπαμπά. Δεν ξέρεις ποιο να διαλέξεις.
Και κάτι ακόμα! Το μαγαζί με τα ρούχα έχει ζωντανές κοπέλες στις βιτρίνες του. 
Κάθε μια ώρα αλλάζουν ρούχα και σε προσκαλούν χαμογελαστά να μπεις μέσα. Και μέσα καταρχήν σε περιμένει ένα κέρασμα και ζωντανή μουσική. Αν
θέλει κανείς ρίχνει και ματιά στα ρούχα!
Είναι πραγματικά ένα χωριό παράδειγμα πολιτιστικής κληρονομιάς και τοπικής περηφάνιας. Ένα χωριό που σου αφήνει το περιθώριο να ζήσεις το ” ψεύτικο” αλλά και το πραγματικό παραμύθι!
