Του Γιάννη Πανούση
Το φώς ήρθε κι έφυγε
και δεν άφησε
ούτε ένα γρατζούνισμα στην πόρτα
Ντ. Σιώτης, Μάρθα-Μάρθα
Η ελληνική κοινωνία απάντησε στο προοδευτικό δίλημμα ‘’ Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε’’ με το συντηρητικό ανακλαστικό ‘’καλύτερα να βουλιάξουμε παρά ν’ αλλάξουμε’’.
Οι οριζόντιες διασυνδέσεις των πολιτών επικράτησαν των κάθετων. Κόκκινοι, γαλάζιοι, πράσινοι σ’ ένα συμφωνούν:’’ μη μου τους κύκλους [της άνομης ζωής μου] τάραττε ‘’
Αιώνιοι, αλλά [όχι αθώοι] έφηβοι, οι νεο-έλληνες.
-πάντοτε αυτοναφορικοί γι’αυτό και μοιραίοι
-πάντοτε με το σύνδρομο του ‘περιούσιου’ γι’αυτό και ουτοπικοί
-πάντοτε διχασμένοι γι’ αυτό και φανατικοί
-πάντοτε κλειστοφοβικοί γι’αυτό και αντι-ανανεωτικοί
-πάντοτε (εθελο)τυφλωμένοι γι’αυτό και ανορθολογικοί
-πάντοτε ‘αντιστασιακοί’ γι’αυτό και ηττημένοι
-πάντοτε αυτοαθωωνόμενοι γι’αυτό και ιστορικά ένοχοι
-πάντοτε της ευκολίας γι’αυτό και λαϊκιστές
– πάντοτε υλιστές γι’ αυτό και αντιπνευματικοί
-πάντοτε ευκολόπιστοι γι’αυτό και προδομένοι
Άντε τώρα με αυτά τα ‘κουσούρια’ να παίξεις στον παγκοσμιοποιημένο πλανήτη κάποιο [έστω τριταγωνιστικό] ρόλο. Πώς να σ’ εμπιστευθεί ο άλλος όταν εσύ δεν εμπιστεύεσαι ούτε τον συνέλληνα ούτε καν τον εαυτό σου;
ΥΓ. ’’Θά’ρθει καιρός που θα λογοδοτήσεις. Πεφίμωσο.
Τίποτα δεν ξοδεύεται.
Μαρτυρώ χαμένα κι άγραφα
γιατί χαμένα δεν υπάρχουν.
Τάδε γέγραπταί μοι’’.
[Δ.Κοσμόπουλος, Κρούσμα]
