Του Γ. Λακόπουλου
Η Άννα Διαμαντοπούλου επιστρέφει με μια ιδέα ίσης αξίας με την, αλήστου μνήμης, πρόταση της για τα αγγλικά ως… δεύτερης γλώσσας στη δημόσια εκπαίδευση.
Εμφανιζόμενη ως «πρόεδρος» σε ένα -αδιαφανές- ΙΧ «Δίκτυο» που επαγγέλλεται τη «Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη» είπε στο iEidiseis.gr και τον Βασίλη Σκουρή -ανάμεσα σε κοινοτυπίες- το εξής:
«Να εξασφαλιστεί ότι στις Ευρωεκλογές θα μπορούν να υπάρχουν ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα, με ηγεσίες που θα ανταποκρίνονται στις προσδοκίες των λαών και θα έχουν την εμπειρία και την δύναμη και να λειτουργούν προς όφελος τους».
Σιγά το νέο. Στις τελευταίες ευρωεκλογές με ένα τέτοιο κόμμα κατέβηκε ο… Βαρουφάκης.
Είναι μια ιδέα επικίνδυνη για τη Δημοκρατία, τον Κοινοβουλευτισμό, αλλά και για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τα κόμματα δεν είναι άνωθεν τεχνικές κατασκευές του πολιτικού μάρκετινγκ. Είναι ανώτερη μορφή οργάνωσης του λαού.
Αυτή η οργάνωση γίνεται σε ιδεολογική βάση και εκπροσωπεί αντίστοιχα κοινωνικά συμφέροντα.
Η κυρία έχει αποφασίσει ήδη ότι δεν υπάρχουν ιδεολογίες και διαχωριστικές γραμμές -για τη ίδια σίγουρα- παπαγαλίζοντας τους θεωρητικούς της Δεξιάς.
Αλλά η Ιστορία δεν τους κάνει το χατίρι. Ιδεολογίες υπάρχουν ως ρεύματα ιδεών, προτάσεων και συλλογικών στόχων, που δίνουν πολιτικό περιεχόμενο στις επιδιώξεις των κοινωνικών ομάδων.
Το «όλοι δικοί μας είμαστε» δεν υπάρχει στην πολιτική και ασφαλώς δεν μπορεί να υπάρχει και σε μια, ιστορικά προηγμένη, υπερεθνική Ένωση.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση ιδεολογίες και συμφέροντα συνυπάρχουν. Πότε με αντιπαραθέσεις και πότε με συνθέσεις- σε εθνικό και κοινοτικό επίπεδο.
Η πολιτική ενοποίηση -η «πιο πολιτική» Ένωση, που λέει- είτε θα γίνει ως ιδεολογική και πολιτική σύνθεση, είτε δεν θα γίνει ποτέ.
Σε αυτή τη βάση υπάρχουν ήδη ευρωπαϊκά κόμματα. Κατεβαίνουν στις ευρωεκλογές και έχουν λόγο πχ στην ανάδειξη του επικεφαλής της Κομισιόν.
Αυτά τα κόμματα, παρά τη σχετικά χαλαρή σχέση των μελών τους, έχουν συγκροτηθεί σε ιδεολογική βάση και έχουν διακριτή πολιτική.
Μόνο κάποιος που βλέπει επιδερμικά, ή καιροσκοπικά, την Ευρώπη θα τα παράκαμπτε και θα ζητούσε… «να διασφαλιστεί» ότι οι Ευρωεκλογές -που αναδεικνύουν το μόνο αντιπροσωπευτικό και δημοκρατικό σώμα της κοινοτικής Ευρώπης- θα γίνουν με… άλλα κόμματα.
Όποιος θέλει, μπορεί συγκροτήσει και «ευρωπαϊκό» κόμμα. Αλλά το υπονοούμενο εν προκειμένω, βρίσκεται στη «διασφάλιση».
Όταν σε έχει αποπέμψει το εκλογικό σώμα, η πονηρία ενός νέου… διορισμού τέχνες κατεργάζεται.
Παλιά μας τέχνη… Προ καιρού την έφερε στον αφρό το φιάσκο με την -δήθεν κατ’ ουσίαν- υποψηφιότητα για τη γενική γραμματεία του ΟΟΣΑ.
Τέχνασμα για εσωτερική κατανάλωση, αφού δεν είχε τα προσόντα. Ήταν απλώς… φιλί της ζωής από τον Μητσοτάκη- που, ωστόσο, τη θεωρεί «τοξική» και δεν την «αξιοποιεί».
Απέληξε στην εξαπάτηση της κοινής γνώμης με την τάχα… 3η θέση που «κατέκτησε».
Σαν να υπήρχε κάτι σαν Final 4, πάσαρε ως «χάλκινο μετάλλιο» , την καθυστερημένη απόσυρση της «υποψηφιότητας». Με την οποία κανένα άλλο κόμμα δεν ασχολήθηκε -αλλά ούτε και ο Κυριάκος.
Έμεινε μόνο ο διασυρμός, με τις αγιογραφίες της για τον υιό Μητσοτάκη -αφού είχε προηγηθεί ο πατέρας ως… δάσκαλος της -και οι αποκρουστικές αλληλοκολακείες- μιας υπερευνοημένης από το ΠΑΣΟΚ -με τον Άδωνι.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
