Του Ιωάννη Δαμίγου
Εξαιρετικά κουραστικό και αποκρουστικό το άκουσμα, τόσο σε τηλεοπτική όσο και ραδιοφωνική συζήτηση, από την ένδεια στην δυνατότητα έκφρασης και χρήση κατάλληλων λέξεων, των δημοσιογράφων, αλλά και των καλεσμένων τους. Σε μια κακή επανάληψη μιμητισμού λεκτικών εκφράσεων, που έχει λες επιβληθεί στην καθομιλουμένη, σαν όρος μαζικής συνήθειας ανοχής στην αισθητική της ακοής. Μεγαλοδημοσιογράφοι και πολιτικοί, χρησιμοποιούν κλισέ εκφράσεις στον δημόσιο λόγο τους, που πλέον επικρατεί ως … μόδα στις συζητήσεις, μεταφερόμενες ως είθισται στον αδαή πολίτη, που θα την ενστερνιστεί αντιγράφοντας τους ειδήμονες της γλώσσας.
Ένα δείγμα τέτοιων εξαντλητικών εκφράσεων, μέχρι προκαλούμενου εκνευρισμού εγκατάλειψης ακόμα και μιας ενδιαφέρουσας κατά τα άλλα συζήτησης, είναι τα ακόλουθα: “Σε οποιαδήποτε (κάθε) περίπτωση”, “Από εκεί και πέρα”, “Θα έλεγα”, “Να πούμε εδώ”, “Ακούστε να δείτε”, “Ξαναεπιστρέφουμε σε λίγο”, “Έχουμε στην άλλη άκρη της γραμμής του τηλεφώνου”, “Φοβερό;”, “Απίστευτο;” “εντάξει δηλαδή”, “ρε παιδιά”, “Πείτε μου με το χέρι στην καρδιά”, “Δηλαδή πραγματικά”, “Ο κακός χαμός” και άλλα πολλά.
Το μεγάλο πρόβλημα που προκύπτει, καθώς αυτά όλα, χρησιμοποιούνται από ανθρώπους που για κάποιους λόγους είναι προβεβλημένοι, πως υιοθετούνται αβίαστα από μικρά παιδιά έως ενήλικες, σε καθημερινή χρήση. Είναι κατάντια η αίσθηση μονότονης επαναλαμβανόμενης έκφρασης, όταν η γλώσσα μας παρέχει δυνατότητα ποικιλίας επιλογών νοημάτων και λέξεων, σε αξιόπιστη απόδοση ερμηνείας και άμεσης κατανόησης, όποιου θέματος. Που απαιτείται κατηγορηματικά από αυτούς που δημόσια ομιλούν, να αποφεύγουν επιμελώς την συνεισφορά τους σε στέρηση προβληματισμού ακόμα και φαντασίας των ανθρώπων, που χρειάζονται μια μικρή βοήθεια για να μην δέχονται αβίαστα τα πάντα ως δεδομένα, εφόσον έτσι συνδιαλέγονται αυτοί που γνωρίζουν, αντιγράφοντας και μόνο οι ίδιοι.
Τουλάχιστον ας προκαλέσουν, εκφραζόμενοι ευχάριστα διαφορετικά, τους νέους που δεν παρακολουθούν “νεκρές” συζητήσεις, διανθισμένες με βαρετές εκφράσεις και γνωστικό ύφος, χρησιμοποιώντας καθ’ υπερβολή τον ξύλινο και στείρο λόγο. Εγκαταλείποντας στην αδράνεια σκέψης έναν κόσμο, με όλα τα παρελκόμενα και ας πράξουν το λιγότερο που μπορούν βοηθώντας, σε αυτή την προσπάθεια της χρήσης ορθού απλού λόγου. Τουλάχιστον να μην τον παρασύρουμε σε ακόμη μεγαλύτερη ένδεια, από αυτή που ήδη κατέχει και διατηρεί.
Λίγη προσοχή στην γλώσσα μας, ας αρχίσουμε από κάποιο εύκολο σημείο διαφοράς, την έκφραση, για να μην καταντούμε όλοι … απωθητικά ίδιοι. Τουλάχιστον ας την προσέξουν ιδιαίτερα στον μοναδικό αριστερό ακόμα σταθμό, που τελευταία παρεκκλίνει περίεργα σε λεκτικά ατοπήματα προχειρότητας. Επειδή η κατάλληλη χρήση γλώσσας, κινεί και παράγει ανάλογα αποτελέσματα. Σεβασμός στην γλώσσα και στην έκφραση, άλλως υπάρχει και η …λύση της μουσικής!