Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Το συνέδριο του δίνει την ευκαιρία να επιλέξει τους όρους αναμέτρησης με την Ιστορία, που του ζητάει να την πείσει ότι καλώς τον ευνόησε το 2015.
Το 2006 ένας νεαρός από το πουθενά – με μαλλί «καρφάκι» – πήρε ως υποψήφιος Δήμαρχος Αθήνας 10,5% – ενώ το κόμμα του μετά βίας είχε μπει στη Βουλή με 3,26%.
Δυο χρόνια αργότερα ο Αλέξης Τσίπρας ήταν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Και το καλοκαίρι του 2012 επανέλαβε τον άθλο της ΕΔΑ, που αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση το 1958.
Ήταν φανερό ότι ο Θεός της πολιτικής είχε αρχίσει να του χαμογελάει.
Το 2015 το περιθωριακό κόμμα, με το πιο απίθανο μωσαϊκό στελεχών , εκτινάχθηκε στο 36% .
Έτσι ο Τσίπρας έγραψε στην Ελλάδα την ιστορία που δεν κατάφερε ούτε ο θρυλικός Ενρίκο Μπερλίνγκουερ στην Ιταλία: έφερε την Αριστερά στην κυβέρνηση.
Έστω και αν χρειάσθηκε ανίερη συμμαχία με μια από της πιο σκαιές και λούμπεν φιγούρες της ΝΔ.
Κόντρα σε θεούς και δαίμονες – εντός και εκτός Ελλάδας, δικούς του και ξένους- κέρδισε ένα δημοψήφισμα και μια δεύτερη εκλογή και ολοκλήρωσε την τετραετία.
Εφτά χρόνια από τότε, θα ανεβεί στο βήμα του κομματικού συνέδριού του- χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται ούτε για το συνέδριο, ούτε για το κόμμα.
Το βλέμματα είναι στραμμένα στον ίδιο, με το ερώτημα: το 32% της ήττας του ήταν αντίστροφη μέτρηση, ή έδειχνε ότι ήλθε για να μείνει;
Ως τώρα η προικοδότηση του Τσίπρα ως υποψήφιου πρωθυπουργού δεν έγινε από το αναιμικό κόμμα του.
Το 2015 τον ανέδειξε η εσωτερική χρεοκοπία του ΠΑΣΟΚ .
Το ιμπέριουμ της δημόσιας παρουσίας του τον έθεσε, επικεφαλής στο αντιμνημονιακό κύμα της εποχής.
Χωρίς να πέσει στη παγίδα ενσωμάτωσης στο σύστημα, όπως του προτάθηκε.
Το 2019 τον κράτησε στον αφρό δυο αναμετρήσεις: με τις συντηρητικές δυνάμεις στην Ευρώπη για το Μνημόνιο και με την ελληνική Δεξιά στο εσωτερικό για το Μακεδονικό.
Φεύγοντας άφησε στον εαυτό του τις Πρέσπες και την έξοδο από το Μνημόνιο και στη χώρα που παρέλαβε χρεοκοπημένη, γεμάτα ταμεία και διαχειρίσιμη οικονομία..
Στα τρία χρόνια που πέρασαν στην αντιπολίτευση, ο Θεός της πολιτικής δεν έδειξε φιλική διάθεση απέναντί του.
Το κόμμα του δεν πέτυχε κανέναν από τους στόχους του , παρά τη χειρότερη κυβέρνηση με τον χειρότερο πρωθυπουργό.
Αλλά στην πολιτική το θέμα είναι να σου δοθεί η ευκαιρία: στον Τσίπρα τη δίνουν τα γεγονότα και ο Μητσοτάκης, που σμπαραλιάζει τη χώρα με την πολιτική του.
Στο συνέδριο του 2022 ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει μόνο μια πρόκληση:
-Να αποδείξει ότι η πορεία του δεν οφείλεται σε συμπτώσεις, αλλά στην ευχέρεια να προχωράει μπροστά.
Αφήνοντας πίσω προσωπικά λάθη, ατυχείς επιλογές και πρόσωπα που «δεν αρέσουν».
Το συνέδριο του δίνει την ευκαιρία να επιλέξει τους όρους αναμέτρησης με την Ιστορία- που του ζητάει να την πείσει ότι καλώς τον ευνόησε το 2015.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
