Του Γ. Λακόπουλου
Κάποιος ρώτησε τον Αλέξη Τσίπρα την περίοδο που ήταν Πρωθυπουργός: ‘ Σήκωσες ποτέ το τηλέφωνό να πεις δυο -τρία ‘γαλλικά’ σε υπουργό σου;’. Η απάντηση έγραψε: ‘ Είσαι καλά; Εδώ η Αντωνοπούλου έφυγε κι έχω πρόβλημα’.
Ήταν φανερό ότι δεν σκόπευε να ακολουθήσει το παράδειγμα του Ανδρέα Παπανδρέου που ενίοτε έλυνε τις κυβερνητικές δυσλειτουργίες με έναν απλό τρόπο: ‘ Πάρε τα μολύβια σου και φύγε τώρα’.
Ο Παπανδρέου είχε κατασταλαγμένες απόψεις για το ρόλο του. Όπως πριν από αυτόν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. ‘Η πρωθυπουργία δεν είναι συλλογικός θεσμός’, είπε σε μια σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ. Ούτε η ηγεσία είναι συλλογικός θεσμός.’ Ο Πρόεδρος και ο Εκτελεστικό Γραφείο’ άρχιζαν οι κομματικές ανακοινώσεις.
Ο Αλέξης Τσίπρας, στην ουσία δεν διόρισε ποτέ τον εαυτό του Πρωθυπουργό. Έζησε πέντε χρόνια στο Μέγαρο Μαξίμου δίνοντας την εντύπωση ότι είναι όλοι μαζί πρωθυπουργοί. Ακόμη και όσοι κινούνταν ανοιχτά εναντίον της πολιτικής του -όπως ο Λαφαζάνης ή ο Στρατούλης. Ακόμη και όσοι του έβγαζαν γλώσσα, όπως ο Σκουρλέτης, είχαν την κατανόησή του. Το πιο βαρύ που είπε ποτέ ήταν το ‘άντε, μην τα πάρω ‘ που μονολόγησε σε μια κομματική συνεδρίαση.
Αυτά πέρασαν. Το θέμα είναι τι γίνεται σήμερα που διάφοροι απίθανοι τύποι ξιφουλκούν δημόσια εναντίον του Τσίπρα, επώνυμα κομματικά στελέχη μιλούν σαν καραγωγείς εναντίον του στις παρέες τους και οι φράξιες τρώγονται μεταξύ τους. Σα να βρίσκονται σε σφραγισμένες συνεδριάσεις του παλιού ΚΚΕ
Το καλύτερο που θα μπορούσε να γίνει είναι να διορίσει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ. Χωρίς να υπολογίζει τους συμπλεγματικούς που βλέπουν ‘προεδρολαγνεία’, σε κάθε επικύρωση του ιμπέριουμ Τσίπρα.
Να λειτουργήσει ως κυρίαρχος του παιχνιδιού και όχι σαν ένας από όλους. Σε ένα προοδευτικό κόμμα είναι όλοι ίσοι, αλλά δεν είναι όλοι ίδιοι. Δεν έχουν τον ίδιο ρόλο, τις ίδιες ικανότητες και την ίδια σχέση με την κοινωνία. Ούτε φυσικά τις ίδιες αρμοδιότητες και τα ίδια προνόμια. Ένα από αυτά για τον επικεφαλής είναι να αξιολογεί τι ωφελεί και τι βλάπτει το κόμμα και να παίρνει τα μέτρα του. Αλλιώς δεν είναι κόμμα, είναι κατασκήνωση.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Ο Τσίπρας πρέπει να αρχίσει να κατεβάζει κόσμο από το τρένο, αν θέλει να πάει στις επόμενες εκλογές με αξιώσεις. Όπως έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ κατ επανάληψη και ο Κώστας Καραμανλής το 1997, όταν απέβαλε ‘βαριά’ στελέχη.
Όχι αυθαίρετα και εγωιστικά. Αλλά με βάση κανόνες στα πλαίσια των καταστατικών αλλαγών και της μεταβολής της εσωκομματικής λειτουργίας με κριτήριο όχι τις ιδεοληψίες καθενός, αλλά την αποτελεσματικότητα που πρέπει να έχει ένα κυβερνητικό κόμμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι κόμμα εξουσίας και όχι κίνημα διαμαρτυρίας. Αν δεν είναι, να το ξέρουν οι ψηφοφόροι του για να κάνουν το κουμάντο τους.
Με βάση αυτό το χαρακτηριστικό ο επικεφαλής οφείλει να διασφαλίζει την θεμελιώδη επιδίωξη του κόμματος: την κυβερνητική προοπτική. Η μπουρδολογία ‘ η κυβέρνηση δεν είναι αυτοσκοπός’, συνιστά άλλοθι για ομαδοποιήσεις, ενδοσκόπηση και προσωπικές επιδιώξεις.
Για παιχνίδια παθογόνου ‘αριστερισμού’ και μικροαστικών εκδηλώσεων ελιτισμού και ‘ πρωτοπορίας’, για αντιηγετικό κλεφτοπόλεμο και ασκήσεις οπισθοδρόμησης και μηδενικού αποτελέσματος.
Πού ήταν οι 53+ του Τσακαλώτου και οι ‘Σκουρλέτηδες’ όταν το κόμμα έδινε μάχη στους ΟΤΑ και πάτωσε – με τη συνδρομή τους σε ορισμένες περιπτώσεις; Τέτοιο κόμμα θέλουν: να παίρνει ο Τσίπρας 35% στις βουλευτικές εκλογές και αυτοί να το εξαερώνουν στην αυτοδιοίκηση, τα συνδικάτα και τη νεολαία;
Μένει μόνο μια διευκρίνιση: αν ο Τσίπρας είναι ο φυσικός ηγέτης του κόμματος ή όχι. Όποιος έχει κανέναν καλύτερο να τον υποδείξει. Και όποιος αμφιβάλει να διεκδικήσει το αξίωμα με τη πρώτη ευκαιρία.
Προσοχή: Όταν λέμε φυσικός ηγέτης του κόμματος, οι ψηφοφόροι του δεν εννοούν τους 20.000 που είναι ‘γραμμένοι’ στους κομματικούς καταλόγους μελών, αφού η κομματική γραφειοκρατία εμπόδισε την αύξησή τους οδηγώντας σε αποτυχίας η διεύρυνση.
Εννοούν ότι είναι ο φυσικός ηγέτης της Δημοκρατικής Παράταξης, απέναντι στη Δεξιά του Μητσοτάκη. Με ένα κόμμα σύγχρονο, μαζικό , πολυσυλλεκτικό και εμπροσθοβαρές.
Έχουμε λοιπόν έναν αδιαμφισβήτητο ηγέτη με ένα κόμμα υπό διαμόρφωση. Σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο και πολιτικό περιβάλλον, στο οποίο πρέπει να δικαιώσει όσους τον εμπιστευθήκαν με μια εντολή: να ανασυντάξει τον χώρο και να διαμορφώσει όρους προοδευτικής διακυβέρνησης με συγκεκριμένο πρόγραμμα. Υπέρ της χώρας βεβαίως και όχι υπέρ του κόμματος.
Με αυτόν τον εξοπλισμό και αυτές τις υποχρεώσεις στην πλάτη του ο Τσίπρας πρέπει να ξεχωρίσει εγκαίρως τα χλωρά από τα ξερά. Δεν είναι διαιτητής αναμετρήσεων ανάμεσα σε φράξεις και ομάδες, δεν είναι οργανωτής αγώνων ιδεολογικής παπαριάς, ούτε τροχονόμος μωροφιλοξιών.
Είναι ηγέτης και συνιστά υποχρέωση του να δρα ενοποιητικά και να διασφαλίζει την ενότητα, να παράγει ο ίδιος ιδεολογία και πρωτίστως να διαμορφώσει ο ίδιος το πολιτικό υποκείμενο με το οποίο θα προχωρήσει στο μέλλον, διευθύνοντας αποφασιστικά τον πολιτικό αγώνα της αντιπολίτευσης.
Για να το πετύχει αρκεί να φύγει μπροστά και να αφήσει πίσω όσους δεν μπορούν, ή δεν θέλουν, να ακολουθήσουν. Αν πρέπει να δείξει και σε κάποιους την πόρτα θα φανεί. Πάντως δεν μπορεί να λειτουργήσει κόμμα, αν ο επικεφαλής του δεν ασκεί τα προνόμιά του.
