Του Παύλου Αλέπη
Ας ξεκινήσω από το συμπέρασμα. Κανένας εργαζόμενος δεν δίνει τον εαυτό του στην δουλειά του αν δεν νοιώθει ασφάλεια για την προσφερόμενη εργασία του.
Το τριγωνικό σχήμα εργοδότης εργαζόμενος, Κράτος ρυθμιστής, πάσχει από προσανατολισμό και προ κρίσης. Φαντασθείτε με την κρίση. Τι λέω φαντασθείτε, αφού όλοι το ζούμε και όλοι το πληρώνουμε. Το πληρώνουμε ναι. Αμέσως και εμμέσως.
Τι έχει ρυθμίσει το Κράτος με τους εργασιακούς του νόμους; Μα μια τρύπα στο νερό γιατί πάντα ήθελε να ενισχύσει και να ενθαρρύνει τους εργοδότες σε βάρος των εργαζόμενων. Ήρθε η κρίση αλλά, δεν ήρθε μόνη της. Μήπως την έφερε αυτή η νοοτροπία; Αυτός ο χαριστικός προσανατολισμός;
Να υποθέσουμε πως όλα έγιναν με καλή πρόθεση; Ζωηρά αμφιβάλουν οι πάντες. Ακόμα και οι ίδιοι οι επιχειρούντες που είναι πεπεισμένοι πως στην Ελλάδα βάλλεται το επιχειρείν.
Μα πώς να μην βάλλεται το επιχειρείν αφού δεν υπάρχει επιχειρηματίας-μικρός μεγάλος- που να μην είναι προσανατολισμένος στην μείωση των αμοιβών των εργαζομένων..Το άλφα και το ωμέγα του.
Η ανυπαρξία τήρησης των νόμων, στο μεταξύ, βγάζει μάτια.
Το Κράτος δεν παρεμβαίνει με ελέγχους ,η παραβατικότητα οργιάζει και οι απειλές πάνε και έρχονται. Αυθαιρεσία και ατιμωρησία είναι ο γενικός κανόνας. Το ομολογούν όλοι…μα όλοι, τυχαίο;
Μπλοκάκια, μερική απασχόληση και εργόσημο είναι τα όπλα για τον ταξικό εχθρό, δηλαδή τον εργαζόμενο. Και το ξαναλέω, ψάχνει κανείς αν πληρώνονται ποτέ τα πρόστιμα που επιβάλλονται-στην χάση και στην φέξη- αντί η Δικαιοσύνη να επεμβαίνει;…Και δια του παραδείγματος να θυμίζει ότι υπάρχει φραγμός;
Τα μπλοκάκια είναι ένας συμβιβασμός. Εξυπηρετεί ασφαλώς μόνο τον εργοδότη.
Η μερική απασχόληση το ίδιο. Συμβιβασμός που ελαστικοποιεί την εργασία να την κάνει ευέλικτη. Ας πούμε πως βοηθά κάπως… Το εργόσημο είναι μια επισημοποίηση της ψεύτικης-από κοινού- αναφοράς στο Κράτος που δεν χωρά αμφιβολία..
Και ποιος ζημιώνεται; με όλα αυτά; Μα ο νομοταγής πολίτης που ελπίζει στους ανύπαρκτους ελέγχους, αλλά και στην προστασία του Κράτους με αυστηρή νομοθέτηση και κυνήγι των παραβατών. Αλλά εδώ που να κυνηγηθεί ολόκληρο το κοπάδι…
Η αδήλωτη εργασία, είναι ένα όργιο πρόκλησης… Οι μισθοί θεωρούνται βάρος για κάθε εργοδότη και αφού δεν κινδυνεύει, πληρώνει όποτε και όπως θέλει.
Τι τις θέλουμε τις διαπιστώσεις θα πείτε.
Μα πως θα βγούμε απ την κρίση με τόσες μονομερείς βλαπτικές μεταβολές, κακοπληρωμένους εργαζόμενους και ανύπαρκτο παρεμβατικό- ρυθμιστικό Κράτος;
Πρόσφατη έρευνα, που θα έπρεπε να είχε ξεσηκώσει πολιτικό σάλο, απέδειξε απλά πως ξεπερνά τα 10 δισ. ευρώ ετήσια απώλεια των ασφαλιστικών ταμείων…
Δεν ταράχτηκε κανένας με το συμπέρασμα, πως εάν εισέρρεαν στο ασφαλιστικό σύστημα οι προβλεπόμενες, απλά, εισφορές εργοδοτών και εργαζομένων,ΔΕΝ θα χρειαζόταν καμιά περικοπή στις συντάξεις.
Τόσο απλό, τόσο καθαρό.
Και αν δεν με κατηγορήσετε για γενίκευση και λαϊκισμό, να συμπεράνω πως επιτρέπεται να μιλήσω προσβλητικά στον κάθε αχαρακτήριστο που λέει άκριτα, για διωγμό του επιχειρείν. Αφήστε δε το σύνολο του πολιτικού μας προσωπικού που αντιδρά όταν ακούει το όλοι τα ίδια είσαστε.. Αφού δεν το δέχονται γιατί δεν απλοποιούν την εφαρμογή των νόμων; Και πως γίνεται οι υπόλοιποι να βλέπουμε καθαρά, τους ανεφάρμοστους νόμους και όχι αυτοί;;
Ακόμα και η Δικαιοσύνη, στο κλίμα της εποχής υποτίθεται, έπαψε προ πολλού να είναι εργατοκρατών και με την εύκολη δικαιολογία , μα τέτοιους νόμους ψήφισαν, χαϊδεύουν τους …ταλαίπωρους επιχειρηματίες. Ναι με τις αποφάσεις τους.
Η ζωή απέδειξε πως το ανύπαρκτο Κράτος είναι το ουσιαστικό πρόβλημα.
Δεν ελέγχει δεν ρυθμίζει, δεν προβλέπει και κυρίως δεν διδάσκεται. Περιμένει απλά φρέσκο χρήμα και φρέσκες επενδύσεις. Και νομίζει πως κλείνει το μάτι στους επενδυτές. Οι τελευταίοι βλέπουν και αποθρασύνονται. Η κανονικότητα θα έρθει μόνη της σαν νυμφίος, έτσι …κορίτσια;
Το ότι έχει χάσει ο πολιτικός μας κόσμος, κάθε εμπιστοσύνη όλων ανεξαιρέτως των κοινωνικών ομάδων, ούτε που τον απασχολεί.
Το κάθε γελοίο πρόσωπο-ανερυθρίαστα- μιλά με ευκολία για φυγή προς τα εμπρός…
Αλλά μόνο οι περικοπές και οι φόροι πάνε σύννεφο. Το πρώτο που αντιλαμβάνεται όποιος ζητά δουλειά -αν είναι τυχερός να βρει- είναι η…αντιπρόταση του εργοδότη χωρίς ασφάλιση. Και άμα θες, παιδί μου, γιατί ξέρεις πόσες …πορτοκαλιές περιμένουν.
Σ’ αυτό, το Κράτος είναι τελείως τυφλό. Μα και ανίκανο και απρόθυμο να αντιδράσει χωρίς φανφάρες.
Έτσι δεν υπάρχει εργοδότης που να μην μάχεται δυναμικά και αποτελεσματικά τα…Ταμεία.
Ήθελα να ήξερα, τα διεθνή τσακάλια της οικονομικής επιστήμης που γνωμοδοτούν -και μάλιστα πουλούν τεχνογνωσία- τι ακριβώς απαντούν;
Αυτοί οι βρεγμένοι γάτοι πού ακριβώς είναι προσανατολισμένοι;
Ας το πω χοντρά και ας παρεξηγηθούν μερικοί. Ποια ανισότητα υπηρετείτε με το αζημίωτο, κόρες και παλληκάρια, που τα κάνατε μαλλιά κουβάρια;
