Προς κάθε πολιτικό-φιλόσοφο [αν τέτοιος υπάρχει σήμερα]

Του Γιάννη Πανούση

Αυτοάνοσο νόσημα η αλαζονεία

απόστημα πολλών απωθημένων

Πηνελόπη Γιώσα, Το Οίδημα

 

Η ανάλυση της πραγματικότητας, ιδίως της πολιτικής, έχει ως προϋπόθεση τη συμφωνία της λογικής με τον αντικειμενικό κόσμο και δεν επηρεάζεται από υποκειμενικές  ενδο-παραστάσεις, ιδεολογικές αναδρομές ή κομματικές διαδρομές.

Μπορεί πολλά ζητήματα να άπτονται της προσωπικής [ηθικής;] συνείδησης, ως εσωτερικού συναισθήματος, δεν πρέπει όμως οι πολιτικοί να προσεγγίζουν το γίγνεσθαι ανορθολογικά, με μοναδική αναφορά στον εαυτό τους.

Η προκατειλημμένη συνείδηση του αφελούς ή του αδαούς αρέσκεται στο να δημιουργεί βολικά είδωλα προκειμένου να δικαιώσει  προ-αντιλήψεις και να υπηρετήσει σκοπιμότητες αλλά πάντοτε καταλήγει σε αυταπάτες.

Τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν ο πολιτικός δεν γνωρίζει τον εαυτό του, δηλαδή ‘’δεν ξέρει τι ξέρει’’, με συνέπεια να κινείται α-τοπικά. Ορθότερο κι ωφελιμότερο θα ήταν να συναντηθεί κανείς πρώτα με τον εαυτό του,να είναι βέβαιος για το τι αισθάνεται και τι μπορεί να κάνει έξω από τη μεροληψία και το πάθος και μετά ν’ασχοληθεί με τις αγωνίες κι αμφιθυμίες των γύρω του.

Χαρακτηριστικό αρκετών πολιτικών είναι επίσης ότι εκλαμβάνουν τ’ανδραγαθήματα τρίτων σαν δικά τους, κλέβουν δηλαδή δόξα άλλων, καθρεφτιζόμενοι σε αντανακλαστικό τοίχο ναρκισσισμού.

Ο πολιτικός-φιλόσοφος γνωρίζει καλά πως η ιστορία [η Μεγάλη αλλά και του καθενός] άλλοτε τυφλή, άλλοτε εκδικητική, άλλοτε μοιραία, άλλοτε άδικη κάνει συνεχώς κύκλους ακμής, παρακμής και τελικής πτώσης και δεν συγκινείται από τα Μεγάλα λόγια και τα Δίβουλα σχέδια των δημαγωγών.

Όσο το ταχύτερο το συνειδητοποιήσουν αυτό οι επαγγελματίες πολιτικοί του εφήμερου  κέρδους [εντυπώσεων, δημοσκοπήσεων, αφηγημάτων] τόσο το καλύτερο για τους ίδιους και για τη χώρα.

ΥΓ. ’’Ντροπή ο δρόμος που διαλέγει ο εαυτός σου για να κρύψει την αλήθεια σου’’ [Ανν Λου, Ιώδιο]

ΥΓ2.’’Αν κατορθώσεις να κρίνεις τον εαυτό σου, τουλάχιστον στο βαθμό που κρίνεις τους άλλους,τότε έχεις κατακτήσει μιά μεγάλη αρετή’’ [Ανέστης Μουσιάδης, Κατάκτηση αρετής]