Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
…Αλλά τι γίνεται με τον ΣΥΡΙΖΑ;
«Την ευθύνη για κάθε συστημική αποτυχία-τραγωδία φέρουν όσοι διοικούν τον τόπο την ώρα που συμβαίνει. Χωρίς συζήτηση»
Αλέξης Παπαχελάς , «Καθημερινή
Δεν υπάρχει κοινωνική συναναστροφή πολιτών που αυτοτοποθετούνται στη Δημοκρατική Παράταξη- αλλά και όσων δεν έχουν ιδεολογική ένταξη- στην οποία κάποιοι να μην έχουν «ομολογήσει» ότι το 2019 ψήφισαν τον Μητσοτάκη, όχι επειδή τον συμπαθούσαν ή τον πίστευαν, αλλά …για να φύγει ο Τσίπρας.
Το φαινόμενο δεν σπανίζει. Και το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ με τα εμφανή προβλήματα πολιτικού προσωπικού και πολιτικής ταυτότητας, πήρε ψήφους από το ρεύμα «αυτοί να φύγουν και όποιος θέλει ας έλθει». Η αποστροφή του εκλογικού σώματος προς τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έστελνε ψηφοφόρους στην κάλπη του.
Τέσσερα χρόνια μετά την «σωτήρια» επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη -με την αρνητική καμπάνια κατά του Τσίπρα, παρά με την προβολή των προτερημάτων του ιδίου – τα πράγματα αναστρέφονται: δεν υπάρχει παρέα στην οποία, ιδίως οι νέοι, να μην δηλώνουν ότι «θα ψηφίσουν Τσίπρα, για να φύγει ο Μητσοτάκης».
Είναι η οριστική επισφράγιση του τέλους για τον Μητσοτάκη. Αλλά την αποδρομή του δεν προκάλεσε η τραγωδία των Τεμπών. Απλώς την αποκάλυψε. Ήδη στη βάση της κοινωνίας ο σημερινός Πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του, ήταν καταδικασμένοι.
Η πολιτική και η συμπεριφορά τους, τα σκάνδαλα και η κοινωνική αδικία, είχαν στρέψει αμετάκλητα την κοινωνική πλειοψηφία εναντίον τους.
Τα Τέμπη λειτούργησαν σαν καταλύτης, που ανέδειξε το πραγματικό «επιτελικό κράτος» Μητσοτάκη και απελευθέρωσε ζωντανές κοινωνικές δυνάμεις εναντίον του.
Άλλωστε κοινωνίες σε ακινησία δεν υπάρχουν. Δεν θα μπορούσε να επιβάλει στο διηνεκές ησυχία νεκροταφείου, όπως έκανε με τον κορονοϊό.
Αν δεν είχε εκδηλωθεί νωρίτερα η συλλογική βούληση για απομάκρυνσή του, ήταν γιατί δεν υπήρχαν ορατές σταθερές που θα έδειχναν στο εκλογικό σώμα που να κατευθυνθεί. Το ρεύμα νίκης δημιουργείται όταν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ως φυσικός διάδοχος μιας κυβέρνησης σε αποδρομή, γίνεται ευρέως αποδεκτό ως εναλλακτική λυση. Αυτό το ρεύμα δεν δημιουργήθηκε με υπαιτιότητα του «κομματικού» ΣΥΡΙΖΑ.
Τις τελευταίες μέρες, όσο η τάση « Τσίπρας για να φύγει ο Μητσοτάκης» αποκτά χαρακτηριστικά φαινομένου, που διαρκώς επεκτείνεται τα πράγματα αλλάζουνε. Αλλά, προς το παρόν παρατηρείται ένα παράδοξο: ενώ ο Αλέξης Τσίπρας γίνεται δεκτός για τη μετά Μητσοτάκη περίοδο, για το κόμμα του υπάρχουν επιφυλάξεις.
Ο βασικός λόγος είναι ότι το εκπροσωπούν – και – φιγούρες που είχαν αξιολογηθεί αρνητικά στις προηγούμενες κυβερνήσεις του. Η δείχνουν περιορισμένη διάθεση προσαρμογής στη αύρα που πρέπει να εκπέμπει ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κόμμα Αριστεράς-Κεντροαριστεράς.
Αυτό άλλωστε σχεδίαζε να εκμεταλλευτεί η προεκλογική καμπάνια Μητσοτάκη.
Για τους πολιτικούς παρατηρητές το παράδοξο οφείλεται στη διαπίστωση της κοινής γνώμης ότι εκ μέρους της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχει αναδειχθεί νέα κυβερνώσα ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και ως τέτοια εμφανίζεται οιονεί η… παλαιά. Παρ ότι υπάρχει δήλωση Τσίπρα ότι «δεν θα κυβερνήσει με τους κομματικούς».
Η κοινή γνώμη περιμένει από τον εν δυνάμει Πρωθυπουργό να δείξει τουλάχιστον με ποιους ΔΕΝ θα κυβερνήσει. Αντί γι αυτό, από την Κουμουνδούρου φεύγουν μηνύματα που προβληματίζουν.
Υπάρχουν 5-6 περιπτώσεις στελεχών που είναι πλέον δακτυλοδεικτούμενοι για συγκεκριμένους λόγους: βαρύνονται με αποτυχία στις κυβερνήσεις 2015-19 – αλλά και στο κόμμα, την Αυτοδιοίκηση και τα Συνδικάτα – έχουνπροκλητική δημόσια συμπεριφορά προτάσσουν οπισθοδρομικές αντιλήψεις και λανθασμένες ερμηνείες για το νόημα της λαϊκής εντολής.
Το εκλογικό σώμα σκανδαλίζεται όταν βρίσκονται στο προσκήνιο ως επί θύραις υπουργοί. Είναι δείγμα ότι υπάρχει κενό ανάμεσα στον κομματικό ΣΥΡΙΖΑ και σε όσους μπορούν να δώσουν την πλειοψηφία στον Τσίπρα- κατά το προηγούμενο άλλων εκλογών.
Η «τακτοποίηση» αυτών των εκκρεμοτήτων προέχει για να αναδείξει πολιτική διαύγεια και υπεροχή ο ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ περισσότερο όταν στον ενδοκομματικό διαγκωνισμό για τη νέα Βουλή, εξοβελίζονται ικανά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ– τόσο το κέντρο όσο και στην περιφέρεια. Για να καταλάβουν τις πρώτες θέσεις πρόσωπα με «μηχανισμό» στον κομματικό ιστό, αλλά περιορισμένη αποδοχή στην ευρύτερη Παράταξη.
Κάποιοι μάλιστα εμφανίζονται ως «προεδρική φρουρά» ενώ – και στον ΣΥΡΙΖΑ και παλαιότερα στο ΠΑΣΟΚ – έχουν δημόσια παρουσία που δεν συνάδει με το ύφος , την πολιτική αντίληψη και την προσωπική συμπεριφορά του Τσίπρα.
Στον ευρύτερο πολιτικό και ιδεολογικό χώρο που εκφράζει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει πληθώρα ικανών στελεχών με προϋποθέσεις μέλλουσας υπουργοποίησης: οι επιτυχημένοι πρώην υπουργοί του, 15-20 σημερινοί βουλευτές που δεν αξιοποιήθηκαν, 4-5 πρόσωπα με προέλευση από το ΠΑΣΟΚ με διαυγή διαδρομή, και κυρίως άνθρωποι από την κοινωνία, με ισχυρά βιογραφικά και έξωθεν καλή μαρτυρία. Αρκούν για να στελεχώσουν τρεις κυβερνήσεις.
Ότι βρίσκονται στο προσκήνιο όσοι διώχνουν κόσμο, δεν έχει λογική και κοστίζει εκλογικά. Ενώ η επερχόμενη ήττα του Μητσοτάκη, ενισχύεται με τον προσανατολισμό όλο και περισσότερων ψηφοφόρων στον Τσίπρα, όσο δεν είναι ευδιάκριτο ποιοι θα πάρουν τη θέση και των απερχόμενων υπουργών, μένει χώρος στα «βαρίδια» του ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικούν μετεκλογικούς ρόλους.
Το φάντασμα του Μαΐου 2012
Κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ-όχι όλοι- τις τελευταίες μέρες θεωρούν ότι οι κινητοποιήσεις δίνουν αέρα στα πανιά τους. Είναι μακριά νυχτωμένοι. Ειδικά οι νέοι έχουν βάλει στο σημάδι, πρωτίστως τη Δεξιά, αλλά δεν χαρίζονται ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στο ΠΑΣΟΚ.
Οι ψηφοφόροι που έχουν αποσυγκολληθεί από τη ΝΔ κάπου θα καταλήξουν. Εφόσον δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ – ούτε μπορεί να είναι το σημερινό ΠΑΣΟΚ με τον Ανδρουλάκη —ενδέχεται το μωσαϊκό της νέας Βουλής να αποτελέσει έκπληξη. Εφόσον στην πολιτική κενό δεν υπάρχει, το φάντασμα του Μαΐου του 2012 πλανάται…
Δημιουργείται κίνδυνος διασποράς, σε κόμματα–- που δεν έχουν προϋποθέσεις να συμβάλουν σε βιώσιμο κυβερνητικό σχήμα- ή θα τα εξαγοράσει ο Μητσοτάκης, είτε έχουν ακροδεξιά στάμπα …είτε όχι.
Μοιραία και σε αυτό το επίπεδο το ενδιαφέρον εστιάζεται στον Τσίπρα- για να καθαρίσει ο πολιτικός ορίζοντας υπέρ της προοδευτικής κυβέρνησης. Η πολιτική του είναι σαφής και εμπροσθοβαρής. Αλλά δεν μπορεί να συσπειρώσει το μέγιστο δυνατό από τη Δημοκρατική Παράταξη, αν το ίδιο δεν χαρακτηρίζει και την ανθρωπογεωγραφία του ΣΥΡΙΖΑ.
Αποτελεί ηγετικό προνόμιό του να τη διαμορφώσει με όρους που συνάδουν με την δική του αντίληψη για τη σύγχρονη δημοκρατική Παράταξη και τις επιδιώξεις της – χωρίς συμβιβασμούς με τη γραφειοκρατία του «παλαιού» ΣΥΡΙΖΑ.
Κατά κάποιο τρόπο, το μόνο που δεν χρειάζεται αυτή την περίοδο ο εν δυνάμει Πρωθυπουργός, είναι το «σύνδρομο του Αννίβα»: η Ρώμη ήταν έτοιμη να πέσει στο πιάτο του, αλλά αυτός έκανε πίσω.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
