Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
ΜΜΕ και δημοσκόποι στο πλευρό το Μητσοτάκη, αλλά ο Τσίπρας μπορεί -και πρέπει-κλείσει την ψαλίδα.
Ψυχραιμία παιδιά. Για ποιους λόγους ο Μητσοτάκης -που υπήρξε πράγματι ο χειρότερος Πρωθυπουργός από τη Μεταπολίτευση– αντί για φθορά, ενισχύθηκε στις 21 Μαΐου, είναι ένα θέμα που θα ερμηνεύσουν, στην ώρα του, οι ειδικοί.
Με όρους κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας ωστόσο είναι ένα αποδεκτό αποτέλεσμα σε τεχνικά άψογες εκλογές. Ότι χρησιμοποίησε αθέμιτα μέσα– από το δημόσιο χρήμα και το κράτος μέχρι τις αμερικανόφερτες τεχνικές προπαγάνδας- είναι άλλη υπόθεση. Ανεκτή όμως στον κόσμο της σημερινής πολιτικής.
Αυτό δεν μειώνει την πρακτική αξία της νίκης του – αν τελικά είναι δική του νίκη και δεν είναι πρωτίστως ήττα του βασικού αντίπαλου του.
Εφόσον επιβεβαιωθεί την Κυριακή, βοηθούντος και του εκλογικού συστήματος, θα έχει πλειοψηφία στη Βουλή- παρδαλή, με χαμηλού επιπέδου πρόσωπα, αλλά ισχυρή– και θα σχηματίσει κυβέρνηση της αρέσκειας του, όπως δικαιούται. Ποιοι θα ωφεληθούν και ποιοι θα χάσουν στην ευρύτερη Δεξιά, είναι δικό τους θέμα. Όπως θέμα του καθενός είναι, για όσους τον ψήφισαν.
Για μια ορατή κάστα υποστηρικτών του, η επανεκλογή Μητσοτάκη σημαίνει συνέχιση της ελεύθερης σίτισης στο πρυτανείο στου κρατικού και του κοινοτικού χρήματος.
Από την άλλη, όσοι μπαίνουν στο σούπερ μάρκετ και δεν γεμίζουν το καλάθι, όσοι έχουν παιδιά στο δημόσιο σχολείο που χάνουν το μέλλον τους από τους προνομιούχους της ιδιωτικής εκπαίδευσης, όσοι εύχονται να μην τους φέρει ο δρόμος τους σε κρατικό νοσοκομείο και όσοι πασχίζουν να κρατήσουν την μικρομεσαία επιχείρησή τους, απλώς θα απογοητευτούν.
Ο Μητσοτάκης δεν πρόκειται να υλοποιήσει όσα υπόσχεται – και το ξέρει. Στην έγκριση που ζήτησε από το κοινοτικό κέντρο, απουσιάζουν οι προεκλογικές εξαγγελίες του- και το ομολογούν οι δικοί του.
Δεν θα έχει λεφτά άλλωστε, έτσι όπως υπερχρέωσε τη χώρα. Αντίθετα θα πάρει πίσω όσα έδωσε, με αφορμή την πανδημία και αλίμονο στους φορολογούμενους.
Θέμα των ψηφοφόρων είναι ότι ως πολίτες, δεν αξιολόγησαν τι σημαίνει για την Ελλάδα να διασύρεται στον πλανήτη για το όργιο των υποκλοπών. Ήτοι σημαίνει για τα εθνικά συμφέρονται η προφανής επιδίωξη της οικογένειας Μητσοτάκη να οργανώσει την «συνεκμετάλλευση» στο Αιγαίο, όπως ονομάζει την εκχώρηση εθνικού πλούτου, με υποχωρήσεις σε κυριαρχικά δικαιώματα.
Εκλογικά ότι έβγαλε η κάλπη στις 21 Μαΐου για τον Μητσοτάκη είναι αποδεκτό και μάλλον συνηθισμένο. Όλοι σχεδόν οι Πρωθυπουργοί κυβέρνησαν με ποσοστά πάνω από 40%. Αλλά αυτό δεν εμπόδισε τη κατάρρευσή τους στη δεύτερη τετραετία τους, με τρομακτικό κόστος για τη χώρα συνήθως.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κ. Σημίτης, ο Καραμανλής- με την ισχνή πλειοψηφία- είναι ισχυρά παραδείγματα.
Από αυτή την άποψη η επανεκλογή Μητσοτάκη μπορεί να είναι και η τιμωρία του. Σίγουρα όμως θα είναι τιμωρία για τη χώρα και για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Κάποιοι πήραν στο λαιμό τους τους υπολοίπους.
Ωστόσο, για ένα καθαρό εκλογικό αποτέλεσμα δεν μπορεί κανείς να εγείρει ενστάσεις αμφισβήτησης. Έτσι λειτουργεί η Δημοκρατία – και είναι λογικό, θεμιτό και προβλεπόμενο, κάποιος να πείθει την πλειοψηφία.
Κρίνεται για τα μέσα που χρησιμοποιεί, αλλά στα… σεμινάρια. Δεν αλλάζει την ετυμηγορία της κάλπης. Αυτόν θέλει ο λαός, αυτός θα κυβερνήσει.
Η κάλπη αδίκησε τον Τσίπρα…
Αυτό που δεν ήταν λογικό, προβλεπόμενο, και εν τέλει ωφέλιμο, είναι το απογοητευτικό ποσοστό που πήρε ο Αλέξης Τσίπρας. Αποδεκτό, αλλά άδικο, παρότι είναι ορατές οι αιτίες: τα δικά του λάθη.
Το κορυφαίο ήταν η αδράνεια στη μετεξέλιξη και ανανέωση του κόμματός του. Σε συνδυασμό με την ανοχή μιας τραγικής «ηγετικής ομάδας» δίπλα του.
Κράτησε στην εικόνα, με ρόλο στελεχών, πρόσωπα με άθλια δημόσια παρουσία, προσωπικές επιβαρύνσεις, -ακόμη και ποινικού χαρακτήρα- ιδεοληψίες, πολιτική υστέρηση, αποκρουστικές απόψεις…
Συν τα βιογραφικά αποτυχίας και προκλητικές -ή και αντιαισθητικές- συμπεριφορές με ανόητους ρεβανσισμούς του τύπου «η δεύτερη φορά Αριστερά θα είναι αλλιώς»-που απομάκρυναν του Κεντροαριστερούς ψηφοφόρους.
Ωστόσο, η κάλπη με το 20% αδίκησε τον Τσίπρα, ως πολιτικό ηγέτη, με αρετές, καθαρό πρόσωπο και ήθος. Έκανε λάθη, αλλά υπήρξε ακέραιος. Δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο για τον αντίπαλό του: είναι επαγγελματίας, αλλά παραμένει αμφιλεγόμενος σε πολλά επίπεδα, παρά την κυριαρχία, ή και εξ αιτίας της.
Ο Τσίπρας είχε εναντίον του Θεούς και δαίμονες: μιντιάρχες και ολιγάρχες, μαζί με τα ενεργούμενά τους.
Αντιμετώπιζε έναν αδίστακτο ανταγωνιστή, διψασμένο για εξουσία, με υπεροπλία σε χρήμα, μιντιακή στήριξη, ακραίες τεχνικές πολιτικού μάρκετινγκ. Και έναν απερίσκεπτο επικεφαλής του μεγαλύτερου όμορου κόμματος, που στράφηκε ανάρμοστα εναντίον του και υπέρ της Δεξιάς, από τη στιγμή που ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ.
Επίσης σχήματα -τύπου Κωνσταντοπούλου και Βαρουφάκη- που εγκαταστάθηκαν στο μαλακό υπογάστριο του κόμματός του, με αποστολή να τον αποδυναμώσουν προσωπικά.
Και βεβαίως είχε πρακτικά εναντίον του το κόμμα του – που αποδείχθηκε ακατάλληλο για την εποχή και τις ανάγκες του και έπρεπε να το έχει αλλάξει.
Πάλι όμως δεν άξιζε την τύχη που του επιφύλαξε το εκλογικό σώμα. Υπό την επίδραση της αξιοποίησης από τον αντίπαλό του, συμπεριφορών σαν αυτές που επέδειξαν προεκλογικά και διευκόλυναν τη ΝΔ προβεβλημένα κομματικά στελέχη.
Για να μην κρυβόμαστε: ο Κατρούγκαλος, ο Φίλης, ο Παππάς, ο Πολάκης, ο Τσακαλώτος, η Φωτίου, – με τους τέσσερις τελευταίους να μπαίνουν τη Βουλή-, έδιωξαν το μεγάλο μέρος του ακροατήριου του Τσίπρα στη Δημοκρατική παράταξη.
Από αυτή την άποψη «έπεσε» από μέσα. Και αυτό τον αδικεί διπλά, γιατί η διαδρομή του στο δημόσιο βίο έχει θετικό πρόσημο.
Οδήγησε τη Δημοκρατική Παράταξη σε νίκη απέναντι στον συνασπισμό της χρεοκοπίας και του Μνημονίου ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Άσχετα αν καπηλεύτηκε τη νίκη του η κομματική γραφειοκρατία του «ΣΥΡΙΖΑ των σπηλαίων» και τελικά την μετέτρεψε σε ήττα το 2019 και σε ταπείνωση τον περασμένο Μάιο.
Ο ίδιος ως Πρωθυπουργός, επιχείρησε με αξιοπρέπεια να τηρήσει όσα είπε πριν τις εκλογές του 2015. Έθεσε στην κρίση του λαού τον συμβιβασμό του με την τρόικα και κράτησε την κοινωνία όρθια στο μνημονιακό πλαίσιο που παρέλαβε.
Έλυσε προβλήματα δεκαετιών, όπως το Μακεδονικό και το «τηλεοπτικό». Έβγαλε τη χώρα από τον Μνημονιακό κύκλο και άφησε διαχειρίσιμη οικονομία, ρυθμισμένο χρέος και γεμάτα ταμεία! Ήδη ο διάδοχός του τη δρομολογεί για νέο Μνημόνιο και όταν θα φύγει δεν θα αφήσει ούτε τα πόμολα.
Πρωτίστως ο Τσίπρας δεν άφησε το παραμικρό στίγμα ηθικής τάξης. Οι κυβερνήσεις του είχαν προβλήματα -με ακατάλληλα πρόσωπα, ακόμη και σούργελα. Αλλά οι Συριζαίοι δεν έκαναν γιούργια στον νταβά με τα κουλούρια, ούτε σύχναζαν στις αυλές των ισχυρών του χρήματος. Δεν έκλεβαν.
Η διακυβέρνηση Τσίπρα είχε λάθη. Αλλά καμία σχέση με το όργιο διασπάθισης του δημοσίου χρήματος από το σύστημα Μητσοτάκη. Με τη σήψη και τη διαφθορά, την αδιαφάνεια, την υποταγή στη διαπλοκή, την αλαζονεία, τις θεσμικές παρεκτροπές.
Ακόμη με την εκποίηση δημόσιας περιουσίας και την αναδιανομή πλούτου υπέρ των ολίγων και των ξένων, που χαρακτήρισε την κυβέρνηση του κληρονόμου, που επένδυσε πολλά στη διαιώνιση της εξουσίας του- με ιδιοτέλεια.
Ωστόσο αυτά κρίθηκαν στις 21 Μαΐου, κοινοβουλευτικά, αν και από πολλές απόψεις- και εν όψει των νέων εκλογών- μένουν ανοιχτά. Ακόμη και ποινικά, καθώς συνεχίζονται κάποιες δικαστικές έρευνες.
Αν κριθούν με τον ίδιο τρόπο και στις 25 Ιουνίου, θα πρόκειται απλώς για άσκηση δικαιώματος από τους πολίτες. Αλλά έτσι αναλαμβάνουν την ευθύνη για το μέλλον τους.
…και η κάλπη πρέπει να τον αποκαταστήσει
Το θέμα για την Γ’ Ελληνική Δημοκρατία και τον ελληνικό λαό είναι άλλο: η αντιπολίτευση. Το εκλογικό αποτέλεσμα διαμορφώνει όρους πολιτικής αναπηρίας του Πολιτεύματος. Όχι γιατί ο Μητσοτάκης πήρε μεγάλο ποσοστό. Είναι επιτυχία του και την πιστώνεται. Άλλοι πήραν μεγαλύτερο. Έτσι είναι το παιχνίδι στη Δημοκρατία.
Δεν την ωφελεί όμως η αδύναμη αξιωματική αντιπολίτευση. Ειδικά στην περίπτωση Τσίπρα, δεν θα έχει μόνο να ασκήσει το ρόλο του ως αλλά και να αντιμετωπίσει την πλαγιοκόπηση από το κόμμα του Ανδρουλάκη. Θα γίνει σάντουιτς ανάμεσα στη Δεξιά και κάποιους που θα βρίσκονται στην αντιπολίτευση, αλλά θα λειτουργούν συμπληρωματικά με την κυβέρνηση.
Ο στόχος θα είναι να εξοντωθεί ο Τσίπρας. Υπάρχει συμβόλαιο εναντίον του, από συγκεκριμένο κέντρο- αλλά δεν είναι του παρόντος.
Αυτό που προέχει είναι να κλείσει η ψαλίδα με τη ΝΔ- της οποίας η πρωτοκαθεδρία δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, ούτε χρειάζεται. Ο Τσίπρας μπορεί να την κλείσει και πρέπει να γίνει. Για συγκεκριμένους λόγους, ευρύτερου δημοσίου συμφέροντος.
Πρώτο: Να αποκατασταθούν οι σχέσεις μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, που χρειάζεται η εύρυθμη λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Με αναλογική δύναμη ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη μείζονα αντιπολίτευση. Όπως αποκαταστάθηκαν στις δεύτερες εκλογές του 2012.
Δεύτερο: Να υπάρχει αξιόπιστη δύναμη αναχαίτισης της αυθαιρεσίας και της ταξικής μονομέρειας, από τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη. Προστασίας των δικαιωμάτων της κοινωνικής πλειοψηφίας που σχεδιάζει να ισοπεδώσει, στους τομείς της εργασίας, της εκπαίδευσης, της υγείας και της πρόνοιας.
Τρίτο. Να υπάρχει αντίσταση στις διόλου εθνικά συμφέρουσες επιδιώξεις της οικογένειας Μητσοτάκη στο Αιγαίο. Και στην αναδιάταξη της σχέσης Ελλάδας με την Τουρκία που θα κάνουν τα Ίμια του Σημίτη να μοιάζουν με ατυχή σχολική εκδρομή.
Τέταρτο. Να αποκτήσει προσωπικά ο Τσίπρας ισχύ για να διορθώσει τα λάθη του σε ότι αφορά το κόμμα του -που εξελίχθηκε σε βαρίδι εναντίον του. Και να αντιμετωπίσει τις διαλυτικές εκδηλώσεις αμφισβήτησής του.
Πέμπτο: Να αποτραπεί η δολιοφθορά στην έννοια της αντιπολίτευσης, που θα επιχειρηθεί με εργαλείο τον μικρομεγαλισμό του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, που θα καταστρέψει τη στήριξη της κοινωνίας από τις αντιδεξιές δυνάμεις.
Έκτο: Να διατηρήσει η Δημοκρατική Παράταξη την κυβερνώσα προοπτική της. Στον ευρύτερο χώρο της μόνο ο Τσίπρας -που δεν έχει μπει καν τα 50 του- είναι πρωθυπουργήσιμος. Με κυβερνητική εμπειρία και φυσική απήχηση στην κοινωνία- όπως δείχνουν τα εκλογικά αποτελέσματα της τελευταίας δεκαετίας.
Έβδομο. Η αποκατάσταση της ισορροπίας που διατάχθηκε -με την παρέμβαση εξωγενών παραγόντων- ανάμεσα σε ένα γόνο, χωρίς πολιτικό χάρισμα που εξαγόρασε στη κυριαρχία και σε έναν προοδευτικό πολιτικό, με συγκροτημένη δημόσια παρουσία, πολιτικές αξίες και επιμονή σε ιδέες και στόχους που αφορούν την κοινωνική πλειοψηφία και όχι τους ισχυρούς.
Ο Τσίπρας πήρε το μάθημά του στις 21 Μαΐου και αναγκαστικά, αν θέλει να υπάρχει ως πρωταγωνιστής, θα κάνει ότι έπρεπε ήδη να έχει κάνει από το 2019. Η ενίσχυσή του την Κυριακή, θα είναι το μάθημα που πρέπει να πάρει ο Μητσοτάκης, εντός και εκτός του δικού του κόμματος.
AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
