Του Γ. Λακόπουλου
Για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα τα είπαμε: από την ώρα που η πλειοψηφία της Προανακριτικής επιτροπής αποφάσισε να εξαιρέσει τους Πολάκη -Τζανακόπουλο, δικαιούται να μην ορίσει αντικαταστάτες τους. Αλλά θα είναι λάθος αν στείλει τους «εξαιρεθέντες» με το ζόρι στη Βουλή -για να υποχρεώσει την πλειοψηφία να τους αποβάλει βιαίως ή να τους συλλάβει. Στοιχειώδης αυτοπροστασία. Η αλλιώς πρέπει να αφήσει την κυβερνητική παράταξη να πέσει στο λάκκο της.
Αλλά να μην κλείνουμε τα μάτια. Το θέμα σ’ αυτή την υπόθεση δεν είναι τι κάνει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι τι κάνει ο πρόεδρος της Βουλής.
Αυτό που κάνει ο Κ. Τασούλας είναι πλήρης και προκλητική ευθυγράμμιση με τα αντιθεσμικά κόλπα της ΝΔ – την οποία ακολουθεί τυφλά και σ’ αυτή την περίπτωση το θλιβερό Κινάλ- πλην Καστανίδη.
Στη Δημοκρατία οι αποφάσεις της πλειοψηφίας είναι σεβαστές. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι πλειοψηφίες μπορούν να αποφασίζουν οτιδήποτε. Ακόμη και ότι δεν προβλέπεται.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορούν να αποφασίζουν με ποιους βουλευτές θα μετέχει η αντιπολίτευση.
Υπάρχουν συνταγματικοί λόγοι: ο συντακτικός νομοθέτης αν ήθελε να προβλέψει εξαιρέσεις βουλευτών θα το έκανε. Υπάρχει και η υγιής νομική πρακτική: δεν νοείται αυτός που ζητάει την εξαίρεση να την αποφασίζει κιόλας.
Ο κομματικός λόχος της ΝΔ που παρατάχθηκε στην Επιτροπή για να συμβάλλει και από εκεί στη συγκάλυψη του Σκανδάλου Νοβάρτις, κινήθηκε προφανώς με άνωθεν υποδείξεις.
Ολίγιστος
Αλλά την ευθύνη για την κατά το νόμο και κατά το Σύνταγμα και τον Κανονισμό, λειτουργία της Βουλής δεν την έχει ο αρχηγός της πλειοψηφίας. Την έχει ο πρόεδρος της Βουλής. Και ο Κ. Τασούλας απέφυγε – μόνος του η καθ’ υπόδειξη να αναλάβει αυτή την ευθύνη.
Αντί όπως έχει δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση, να συστήσει στην πλειοψηφία της Προανακριτικής να μην λαμβάνει αποφάσεις με προφάσεις, για τις οποίες δεν έχει καμία αρμοδιότητα και συνταγματική κάλυψη, έσπευσε να ευθυγραμμιστεί μαζί της.
Έτσι επέλεξε το ρόλο του κομματικού προέδρου. Ή όπως θα έλεγε ο Χρήστος Γιαννακάς «αποδείχθηκε ολίγιστος». Αλλά αυτό είναι θέμα που θα εξεταστεί από τη Βουλή σε επόμενη φάση.
Προς το παρόν ο Τασούλας έχει ένα έσχατο περιθώριο να διασώσει το ρόλο του και να αποκαταστήσει την ομαλή λειτουργία της Βουλής και της Προανακριτικής Επιτροπής. Να αποκαταστήσει, έστω σε δεύτερο χρόνο, τη νομιμότητα. Ή αλλιώς: να μην επιβάλλει μια «νομιμότητα» που δεν βασίζεται στο νόμο, αλλά στην αυθαιρεσία της πλειοψηφίας.
Ούτε σε δικτατορίες με κοινοβουλευτικό μανδύα δεν έχει συμβεί η πλειοψηφία να ορίζει και τη σύνθεση της μειοψηφίας.
Ποιους θα διορίζει ο Αλέξης Τσίπρας, ή άλλος αρχηγός κόμματος, για λογαριασμό του κόμματος του είναι απόλυτο δικαίωμά του και δεν μπορεί να νοθεύεται με κανένα τρόπο.
Ο πρώτος που πρέπει να το καταλάβει – και να το προστατεύσει-είναι ο πρόεδρος της Βουλής. Αλλιώς οδηγεί σε διάλυση το Κοινοβούλιο.
Αν αναγνωρίσει στη πλειοψηφία της Προανακριτικής το δικαίωμα να αποβάλλει, με την δύναμη της αριθμητικής της υπεροχής, δυο βουλευτές σήμερα, της επιτρέπει να το κάνει και για άλλους αύριο. Ή και για ολόκληρη την εκπροσώπηση της αντιπολίτευσης.
Κατ’ επέκταση μπορεί να κάνει το ίδιο η πλειοψηφία και στην Ολομέλεια της Βουλής. Να επιλέγει π.χ. ποιοι δεν της κάνουν για κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι των κομμάτων.
Αυτό δεν είναι Δημοκρατία, κοινοβουλευτισμός, συνταγματική νομιμότητα.
Ο Τασούλας δεν είναι φυσικά Ιωάννης Αλευράς, ούτε Αθανάσιος Τσαλδάρης. Αλλά αν δεν αντιλαμβάνεται στοιχειώδεις όψεις της συνταγματικής τάξης και της κοινοβουλευτικής νομιμότητας και αν δεν μπορεί να αντισταθεί σε κυβερνητικές πιέσεις ούτε για τόσο χονδρές παραβιάσεις τους, δεν κάνει για το αξίωμα. Όσο νωρίτερα το εγκαταλείψει, τόσο καλύτερα…