Του Ιωάννη Δαμίγου
Δυστυχώς τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα, στην αξιωματική αντιπολίτευση. Η προσφυγή δε σε κλισέ εκφράσεις, όπως “έχουμε εμπιστοσύνη στην Ελληνική δικαιοσύνη”, συμβάλλει στην εδραίωση του συστήματος, ιδιαίτερα όταν αυτή εκφράζεται από ένα “προοδευτικό” κόμμα.
Η αστοχία ανήκει αποκλειστικά στον πρόεδρό του, που πριν από λίγο μόλις καιρό, είχε επισκεφθεί τον Άρειο Πάγο και βγαίνοντας από την συνάντηση με τον κ. Ντογιάκο, έκανε την γνωστή δήλωση. Αγνοώντας, την κοινώς γνωστή θέση της πολιτικής του, συσκοτίζοντας και κωλυσιεργώντας σε όλες τις υποθέσεις που χειρίζεται, υπέρ της κυβέρνησης και κατά της δημοκρατίας. Που ο μόνος που τον εμπιστεύεται, είναι ο πρωθυπουργός.
Η αστοχία υπογραμμίζεται επί πλέον όταν στην προχθεσινή συνέντευξή του ο κ. Τσίπρας, ανέκρουσε πρύμναν, ζητώντας εμμέσως την παραίτησή του, αναφερόμενος στον γιό του που είναι μετακλητός στο γραφείο του κ. Καραμανλή, προσθέτοντας πως “υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων”. Πολιτικά άστοχη και επιπόλαιη λοιπόν, η πρώτη δήλωση περί εμπιστοσύνης και ανεπίκαιρη η δεύτερη περί παραιτήσεως, καθώς, τόσο η πολιτική συμπάθεια του ανδρός, όσο και η εργασιακή σχέση του γιού του, ήταν γνωστές από καιρό.
Με αυτά και με αυτά, κλονίζεται η εμπιστοσύνη στο άρτιο της αντιμετώπισης τόσο σοβαρών θεμάτων και αυξάνεται ο προβληματισμός, της ερασιτεχνικής συμπεριφοράς, με λάθη τόσο κραυγαλέα, που ενοχλούν τους υγειά σκεπτόμενους (υπάρχουν και αυτοί) υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. Όσο και αν αποφεύγεται η αναφορά και ο σχολιασμός σε αυτήν την αστοχία, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως δεν υπήρξε και ενόχλησε, για μια ακόμη φορά.
Να σημειωθεί και να ληφθεί υπόψιν, ως ένα ακόμη συμβάν, από τα πολλά, που ταλανίζει την σκέψη των συμπαθούντων ψηφοφόρων, σε μια τόσο κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση. Παρ’ όλα τα σημεία και τέρατα που έχει παρουσιάσει και θα συνεχίσει να παρουσιάζει αυτή η κυβέρνηση, οι πειραγμένες δημοσκοπήσεις δείχνουν μια μικρή σχετικά, συγκομιδή κερδών από μεριάς της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η λιτή και προσεχτική κυρίως επιλογή για σχολιασμό και κριτική κρίσιμων θεμάτων, ας μην περιορισθεί μόνο στους επιρρεπείς σε πάθος, συνήθεις ύποπτους, μα ακόμα και στην άσκοπη σπατάλη αυτονόητων δηλώσεων, του ίδιου του προέδρου. Υπάρχουν άλλοι για ξόδεμα καθημερινής υποχρεωτικής παρουσίας στα ΜΜΕ, επεξηγώντας τα τόσο αυτονόητα. Η σιωπή καταρχάς και η μεστή επιλεγμένη επέμβαση μέσω εύστοχου λόγου, τον καθιστά άδολο, σπουδαίο και σοφό. Η συνεχής παρουσία στην επικαιρότητα, εγκυμονεί μη αναστρέψιμους κινδύνους αστοχίας. Αυστηρή κριτική πρώτα στον εαυτό μας.