Από μια άποψη, η ιστορία της πολιτικής είναι μια διαρκής επικοινωνία των πολιτικών με τα μέσα Ενημέρωσης.
Περιλαμβάνει όχι μόνο τη κοινοποίηση της δράσης των πολιτικών, αλλά και την αξιολόγηση της δημόσιας παρουσίας τους από τα ΜΜΕ.
Αν ένα από τα δυο σκέλη αυτής της σχέσης ακρωτηριαστεί, πάσχει στο σύνολό της.
Στα χρόνια που παρακολουθώ και σχολιάζω τα πολιτικά πράγματα με εντυπωσιάζει μια κατηγορία πολιτικών που νομίζουν ότι τα ΜΜΕ είναι κάτι σαν πίνακες δικών τους ανακοινώσεων.
Δεν δέχονται την κριτική, σκληρή -ή και άδικη- ενίοτε. Προφανώς επειδή δεν παραδέχονται τα λάθη τους.
Ασφαλώς σε ένα δημοσιογραφικό κείμενο οι πληροφορίες πρέπει να είναι ακριβείς και να διορθώνονται από το ίδιο το μέσο, αν έχουν μεταφερθεί λάθος.
Αλλά οι κρίσεις είναι δικαίωμα των συντακτών και είναι ελεύθερες. Αρκεί να μην αναφέρονται, αναπόδεικτα, σε ζητήματα ηθικής τάξης του πολιτικού. Και πάλι αυτό που προέχει για τον πολιτικό είναι η απάντηση προς αποκατάσταση.
Όταν θεωρεί ότι κάτι που τον αφορά είναι λανθασμένο, ή σε βάρος του, η πρώτη μέριμνα είναι να αξιώσει την διόρθωσή του. Τις αξιολογικές κρίσεις, οφείλει να τις ακούει -γιατί αυτή είναι η δουλειά του.
Έχω γράψει ένα βιβλίο για τη σχέση των πολιτικών με τα ΜΜΕ με τίτλο ” Η σκηνοθεσία του δημοσίου προσώπου”- εκδόσεις Καστανιώτη.
Ίσως αν το είχαν υπόψη τους κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ, θα έκαναν αυτό που κάνει ο Θοδωρής Δρίτσας – ένας πολιτικός με εμφανή κριτική στάση απέναντι στο Ανοικτό Παράθυρο και σε εμένα προσωπικά:
-Καταθέτει τις αποψεις και τις ενστάσεις του- ακόμη και τις υποδείξεις του- ευθέως, δημοσίως και με την υπογραφή του. Αυτό τιμά πρωτίστως τον αποδέκτη της επιστολής και αναβαθμίζει τη σχέση ΜΜΕ και δημοσίων προσώπων.
Σέβομαι όσα αναφέρει. Θα μου επιτρέψει απλώς αναφερθώ σε κάποια σημεία της επιστολής του:
Πρώτο: Λέει το εξής: ” Έχω εντυπωσιαστεί, πολύ καιρό τώρα, για το
γεγονός ότι ειδικά τον Πάνο Σκουρλέτη δεν τον αφήνετε σε… “χλωρό κλαρί” κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση. Τον απαξιώνετε σωρευτικά, όχι μόνο για την πολιτική του δράση και τις απόψεις του, αλλά κυρίως, για την προσωπικότητά του.
Ειλικρινά δεν την έχω καταλάβει τόσο καιρό αυτή την εμμονή. Τόσο… “τέρας” είναι ο Πάνος; Δικαίωμά σας να μην τον συμπαθείτε και να μην τον εκτιμάτε, αλλά τέρας δεν είναι”.
Η απάντησή μου είναι απλή: Δεν τίθεται θέμα προσωπικής εκτίμησης – θετικής ή αρνητικής – για κάποιον που δεν γνωρίζω προσωπικά, δεν έχω συναντήσει ποτέ, δεν έχω να μοιράσω τίποτε μαζί του και ασφαλώς και καμιά πρόθεση αντιδικίας.
Αυτός στον οποίο αναφέρομαι στα κείμενα είναι στην ουσία μια “φιγούρα”: ο φορέας ενός πολιτικού αξιώματος.
Αυτές οι ιδιότητες προσανατολίζουν την κριτική μου στη δραστηριότητά του. Οι διαδοχικοί πολιτικοί ρόλοι του- σε ένα΄ κόμμα και έναν πολιτικό χώρο που εμφανώς υποστηρίζω: εκπρόσωπος Τύπου, γραμματέας της ΚΕ, δυο φορές αριστίνδην βουλευτής, τέσσερις φορές υπουργός, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος.
Έχω επισημάνει κατ’ επανάληψη τις προβληματικές -κατά την κρίση μου-πλευρές άσκησης αυτών των καθηκόντων του. Ποτέ δεν απάντησε στο ΑΠ ή σε εμένα -παρότι τα κείμενά μου είναι ενυπόγραφα.
Η μόνη απάντηση του μετά από… χρόνια, είναι η τελευταία ανάρτησή του στην οποία και προανήγγειλε προσφυγή στη Δικαιοσύνη.
Αποτελεί άσκησης δικαιώματός του, αλλά τη βρίσκω εκτός του πλαισίου “συνύπαρξης” με το ρόλο της η κάθε πλευρά- πολιτικών και δημοσιογράφων.
Αλλά εφόσον το επιλέγει είναι μια ευκαιρία να κριθούν και τα κείμενα μου και οι πολιτικές πράξεις του.
Δεύτερο: Δεν βάζω σε κανένα κάδρο “τον Αλέξη και τον Νάσο”. Απλώς επειδή ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και ο εκπρόσωπός του έχουν καθαρή θέση για τη συμπεριφορά της κυβέρνηση Μητσοτάκη απέναντι στα ΜΜΕ, διερωτώμαι αν πρέπει να έχουν θέση και για τις ενέργειες των στελεχών τους στο χώρο της ενημέρωσης.
Τρίτο: Συμφωνώ απολύτως με τις διατυπώσεις του κ. Δρίτσα όταν λέει ότι ” αρχή της ελεύθερης και αδέσμευτης δημοσιογραφίας είναι ο αυτοέλεγχος και η τεκμηρίωση, ώστε να γίνεται πάντα σαφής η διάκριση ανάμεσα στην πληροφορία, στην γνώμη και στην κριτική”. Με βρίσκει αντίθετο η λειτουργία του δημοσιογράφου, που δεν δέχεται τον έλεγχο που ασκεί στους άλλους.
Αλλά με αδικεί όταν λέει “σε εμένα τουλάχιστον, δίνετε την εντύπωση -καιρό τώρα- ότι αυτά δεν τα πολύ προσέχετε…”.
Προφανώς δεν έχει υπόψη του όλες τις συναφείς τοποθετήσεις μου, ή την – διαυγή νομίζω -επαγγελματική διαδρομή μου, που δεν “υπηρετούσε” καμιά σκοπιμότητα και έμεινα δημοσιογράφος που για τις επιλογές του απολογείται στη συνείδησή του και -για τη δουλειά του-στον διευθυντή του.
Τέταρτο: Γνωρίζω και σέβομαι την προσωπικότητα και τη διαδρομή του κ. Δρίτσα ως στελέχους με προσωπική καλλιέργεια και ευπρέπεια στη δημόσια παρουσία του.
Ωστόσο είναι αυτονόητο πως δεν συμμερίζομαι ότι η κριτική μου στον Π. Σκουρλέτη είναι “προσβολή προσωπικότητας” και “εγείρει “ζήτημα
ηθικής τάξης”.
Έχω απλώς την εντύπωση ότι τα πολιτικά πρόσωπα αξιολογούν τις επικρίσεις που δέχονται με πολιτικά κριτήρια. Εφόσον αισθάνονται ότι θίγονται ή αδικούνται απαντούν- και τα υπόλοιπα είναι θέμα των αποδεκτών της απάντησης.
Η ανάρτηση του κ. Σκουρλέτη είναι η πρώτη και μόνη για τα θέματα που – και -εγ΄΄ώ θίγω και φιλοξενήθηκε αμέσως στο Ανοικτό Παράθυρο. Και δεν ισχύει ότι δεν του απάντησα.
Ούτε “σιώπησα”, ούτε την “παρέκαμψα”. Σχολίασα την ανάρτηση και απλώς έβαλα τον πήχη εκεί που κατά τη γνώμη που πρέπει να είναι.
Πέμπτο: Χωρίς να κάνω καμία απολύτως ερμηνεία της πρωτοβουλίας του κ. Δρίτσα να γράψει στο ΑΠ στέκομαι στη διαπίστωση του “να συμφωνήσουμε ότι οι πολιτικές αντιδικίες δεν λύνονται στα δικαστήρια”.
Εφόσον ο ίδιος ως σύντροφος -και φίλος του υποθέτω- γνωρίζει ότι είναι και θέση του πρώην γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη καλύτερα και για την πολιτική και για τη δημοσιογραφία.
Τουλάχιστον απέναντί μου δεν υπάρχει λόγος να “αμύνεται”- ούτε ο Π. Σκουρλέτης, ούτε κανένας άλλος γιατί δεν επιτίθεμαι. Μπορεί να κάνω λάθος. Αλλά ΄δεν έχω βούληση, ούτε λόγο “στοχοποίησης” κανενός.
Είμαστε σύμφωνοι ότι στο δημόσιο βίο είναι ανώφελο, ο ένας ή ο άλλος, να πρέπει να αποδεικνύει ότι δεν είναι ελέφαντας. Κατά τα λοιπά, συνενοηθηκαμε…
ΥΓ: Μακριά από έμενα αυτό που ίσως υπονοεί κ. Δρίτσας δηλώνοντας τοι “μένει ενεός” σε σχέση με την αναφορά μου στην “υπόθεση Κρυστάλλη”.
Δεν υπάρχει απολύτως κανένας συνειρμός για κανέναν. Προς Θεού .
Καθώς κάλυπτα εκείνα τα γεγονότα, αναφέρομαι αποκλειστικά στην “διατύπωση” του Γιώργο Βότση, για να δηλώσω με ένταση, το προσωπικό μου συναίσθημα στην αποκάλυψη συμπεριφορών απέναντί μου, που δεν περίμενα.
Δεν ισχύει μόνο για τους ανθρώπους της Αριστεράς, αλλά για όλους τους πολίτες με δράση στη Δημοκρατική Παράταξη ότι “είναι καλοπροαίρετοι μέχρις αφέλειας”.
Αυτή την έννοια είχε η αναφορά μου και όσοι ήταν να καταλάβουν, σίγουρα κατάλαβαν…
Τέλος ευχαριστώ τον Θοδωρή Δρίτσα για τις ευχές. Τις ανταποδίδω με ειλικρινή εκτίμηση στο πρόσωπό του και στη δημόσια παρουσία του.
Η επιστολή του συνιστά υποδειγματική αντίδραση πολιτικού προσώπου. Είναι τυχεροί στον ΣΥΡΙΖΑ που έχουν στις γραμμές του στελέχη με τη δική του ποιότητα.
