Toυ Νίκου Λακόπουλου
Tην πολύ παλιά εποχή η Ελλάδα είχε απλή αναλογική. Για ένα διάστημα είχε και αβασίλευτη δημοκρατία. Τι συνέβη και γυρίσαμε σε βασιλείες, δικτατορίες και πλειοψηφικά συστήματα; Το ανέκδοτο είναι πως ο τέως, ο “Κοκός”, στην τελευταία εμφάνιση μας είπε πως δυο πράγματα ήθελε και δεν τον άφησε ο …Παπανδρέου να κάνει. Να νομιμοποιήσει το Κομμουνιστικό Κόμμα και να φέρει την απλή αναλογική. Προφανώς είναι οπαδός του Αλέξη Τσίπρα.
O ΣΥΡΙΖΑ ήταν οπαδός- για λόγους αρχής- της απλής και άδολης αναλογικής. Όταν ήταν στην αντιπολίτευση, ένα κόμμα του 3-5%. Γιατί, μια χαρά ήταν το μπόνους. Χωρίς αυτές και τις έδρες του ακρο-λαϊκο-δεξιού κόμματος του Καμμένου- δεν θα σχημάτιζε ποτέ κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση που ο Περικλής Κοροβέσης προέβλεψε πως θα εξελιχθεί σε …αριστερή χούντα. Το τραβά πολύ. Η χούντα θέλει πρόγραμμα, πρωϊνό ξύπνημα και έναν …Μαδούρο. Ο Τσίπρας δεν είναι πια οπαδός του Τσάβες αλλά του … Ρούσβελτ.
Δεν είναι η πρώτη φορά που κυβερνά ένα κόμμα- μια κομματική ελίτ για την ακρίβεια- που στηρίζεται σε μια μειοψηφία. Το ίδιο έκανε κι ο Σημίτης. Ο μισός ΣΥΡΙΖΑ έχει φύγει. Το νέο κόμμα έχει δύναμη 15-20%, αλλά μπορεί να φτάσει στις εκλογές γύρω από το 30%. Μπορεί να είναι νόμιμη, “κοινοβουλευτική” δημοκρατία. Αλλά είναι δημοκρατία ένα σύστημα που αποκλείει από την Βουλή, τα μικρά κόμματα- που όλα μαζί φτάνουν ένα ποσοστό 15-20%-, κι όσους απέχουν- πάνω από 40%;
To μεγάλο ποσοστό της αποχής δεν είναι από αδιαφορία. Εφτακόσιες χιλιάδες ψηφοφόροι “έφυγαν” στις τελευταίες εκλογές. Η Ελπίδα δεν ήρθε. Ήρθε μια ακόμα ‘χαμένη¨γενιά. Η αποχή είναι πολιτική στάση διαμαρτυρίας σε ένα πολιτικό σύστημα που δεν έχουν όλοι τα ίδια δικαιώματα. Σταθερά τα μισά έδρανα της Βουλής ανήκουν σε πολιτικές οικογένειες- Μητσοτάκηδες, Καραμανλήδες, Κεφαλογιάννηδες, γόνους κι επιγόνους, τηλεαστέρες και άλλους κράχτες εν είδει …φωτομοντέλων.
Ένα σύστημα χωρίς βασιλείς, πλέον, αλλά με πολιτικούς “ευγενείς” σε μια χώρα που τα κόμματα ήτανε φατρίες, μπουλούκια και συρφετοί γύρω από έναν ηγέτη που συχνά άλλαζε θέσεις, αλλά το καραβάνι συνέχιζε μαζί του ως τον θάνατο και ως τους οικογενειακούς κληρονόμους. Φυσικά η οικογένεια είναι πάνω από το κόμμα και για τα κόμματα της Αριστεράς που ήταν πάντα- “για λόγους αρχής”- υπέρ της απλής αναλογικής αλλά στο εσωτερικό τους εφαρμόζουν ένα άγριο πλειοψηφικό σύστημα. Αυτό επιτρέπει -τεμαχίζοντας τις εκλογές σε φάσεις- σε μια οργανωμένη μειοψηφία να εξοντώνει τις άλλες και να ελέγχει το διευθυντήριο. Η διαγραφή ήταν μια συμπληρωματική διαδικασία διόρθωσης των λαθών του συστήματος. Η κοπτάτσια έδειχνε πως ούτε σ΄αυτά τα κόμματα υπάρχει δημοκρατία.
Στην Ελλάδα η “Ευρώπη” μαζί με το σουλτανικό τουρμπάνι αλλά και τις αριστερές ίντριγκες συνδυάζονται θαυμάσια. Ακόμα και “αριστερό” υπουργό να δεις -ή πρωθυπουργό- δεν ξεχωρίζεις. Πασάς είναι, σουλτάνος, αγάς ή βεζύρης; Οι “συμμαχικές” κυβερνήσεις αλά ελληνικά ίσον νέες λαθροχειρίες.Ίσως γιατί η πολιτική είναι προέκταση ενός κακού συνδικαλισμού -για το εθνικό ή ταξικό- συντεχνιακό “συμφέρον”. Το κόμμα μέσο για το κράτος- ο τελικός στόχος ακόμα και των …”ταξικών αποστατών”. Ο σοφός, αλλά κι ο μη σοφός λαός συμφωνεί. Όλοι τα ίδια είναι!
Το κόμμα του Καμμένου -που αποδοκιμάστηκε από το 96% των ψηφοφόρων – είναι δημοκρατικό να μπαίνει με όρους συνεταίρου- εγγυητή στην κυβέρνηση; Στην πρώτη κυβέρνηση συνασπισμού, όταν ο κόσμος έδωσε στα 44% στο ΠΑΣΟΚ είναι πολιτικά ηθικό να γίνονται υπουργοί από το …ακροδεξιό κόμμα; Η έννοια της δημοκρατίας δεν αφορά αριθμούς και λογιστική εδρών. Δεν φτάνει μια κυβέρνηση να είναι νόμιμη- με βάση έναν ληστρικό νόμο- πρέπει να είναι και στον λαό νομιμοποιημένη, να τον εκφράζει.
Αυτό εμπεριέχει τον κίνδυνο μια κυβέρνηση δημοκρατικά -αλλά …μειοψηφικά- εκλεγμένη να αναπτύσσει πρακτικές χούντας, δηλαδή επιτροπής- ενός διευθυντηρίου που δεν απηχεί τις απόψεις της πλειοψηφίας, αλλά με τον τρόπο του Αλέξη Τσίπρα- χρησιμοποιεί ταχυδακτυλουργικά την Βουλή για να σχηματίζει ευκαιριακές πλειοψηφίες. Ανάμεσα στα έδρανα, την κυβέρνηση και τον “λαό” το ποτάμι είναι βαθύ.
Μια πρόσφατη έρευνα της Public Issue έδειξε πως το 86% των πολιτών εκτιμά ότι η χώρα οδεύει προς λάθος κατεύθυνση. Το 73% θέλει απευθείας εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Το 60% θέλει και ιδιωτικά πανεπιστήμια. Το 63% κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Πού πήγε η λαϊκή βούληση και η “λαϊκή κυριαρχία”;
Προφανώς η απλή αναλογική θα έβγαζε μια άλλη κυβέρνηση. Η κατάργηση του 3% θα είχε στην Βουλή δυο-τρεις βουλευτές του κόμματος ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δυο- τρεις Κυνηγούς, Παναθηναϊκούς, φυσικά βουλευτές της Λαϊκής Ενότητας και κυρίως νέα κόμματα, νέα σχήματα που σήμερα δεν υπάρχουν. Ο λόγος που υπάρχει το 3% είναι η τελευταία (;) παλαιοδεξιά- εθνικιστική αγκύλωση- που εμφανίζεται ως εθνική- και από την Αριστερά. Και τι έγινε αν δεν έχει χριστιανό βουλευτή η Ροδόπη, πατριώτη; Tι θα συμβεί αν έχουμε μουσουλμανικό κόμμα;
Aυτή η χώρα ζει πολιτικά στον προπερασμένο αιώνα. Μόνο που τότε υπήρχε περισσότερη ελευθερία στην διακίνηση ιδεών και λιγότερος “πατριωτισμός”. Δεν προσκυνούσαν “αριστεροί” υπουργοί το …Άγιο Φως. Η απλή και άδολη αναλογική θα έβαζε τέρμα στον τεχνητό δικομματισμό που δεν υπήρξε ποτέ -ιδιαίτερα αν δεν υπήρχε ο ηγέτης, όπως ο Βενιζέλος, ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου. Οι θεωρίες για το Σκοτάδι και το Φως- δείγμα πολιτικής υπανάπτυξης- οδηγούσε τους ψηφοφόρους να ψηφίζουν όχι με βάση τι θέλουν, αλλά τι δεν θέλουν, ως αντιβενιζελικοί, αντιβασιλόφρονες, αντικαραμανλικοί και αντι-παπανδρεϊκοί ή αντιδεξιοί.
Ο διάλογος ανάμεσα σε Αριστερά και Δεξιά, αλλά και μέσα στην Αριστερά, ήταν αδύνατος σε ένα κόσμο γεμάτο καλούς, κακούς, εχθρούς και δαίμονες, όπου κυριαρχούσε ο φόβος του Άλλου- είτε ήταν αλλόθρησκος, αλλόδοξος- ξένος.Η πολιτική νόθευση της λαϊκής βούλησης με τεχνητά διλήμματα όπως ο αντικομμουνισμός ή το σύνθημα “Ο Λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά” συσκότισε τις πραγματικές αντιθέσεις. Οι ευρωπαϊστές και οι συντηρητικοί, μαζί με ομοφοβικούς, ξενοφοβικούς και κάθε είδους φοβικούς βρίσκονται στο ίδιο κόμμα.
Ποιος ψήφισε Ναι -στο φαιδρό Δημοψήφισμα- και ποιος ‘Όχι”; H Xρυσή Αυγή, το ΚΚΕ και η Εκκλησία είναι στο ίδιο στρατόπεδο με όσους ψήφισαν Όχι εναντίον του γείτονα ή για τα χαμένα τους χρόνια. Οι “Φλώροι” ξαφνικά γίνονται προοδευτικοί, οι ευρωπαϊστές δίπλα στα φαντάσματα του παρελθόντος κι οι κομμουνιστές θα φέρουν ένα νέο κόσμο με δικαιώματα, αλλά δεν αποδέχονται το σύμφωνο συμβίωσης.
Η απλή αναλογική όταν οι δυο μεγάλοι συνασπισμοί της εποχής ισοψήφισαν έκανε το ΚΚΕ με 5%- ρυθμιστή των εξελίξεων. Τα επόμενα εκλογικά συστήματα έβγαζαν καμιά φορά το δεύτερο κόμμα να πλειοψηφεί στην Βουλή. Τα δημοψηφίσματα- όπως αυτό που έκανε ο Κονδύλης- έβγαζαν Ναι στον Βασιλιά με 97% στο 101%! Αλλά ο Τσίπρας τους ξεπέρασε όλους, αφού το 62% ψήφισε ‘Οχι- που σήμαινε Ναι. Δεν είναι μόνο οι δικτατορίες οπερέτες, αλλά και η “δημοκρατία” που τις εκτρέφει- όταν γίνεται μια γελοία οπερέτα.
Η σημερινή κρίση εκπροσώπησης μπορεί ειδωθεί και ως αδυναμία των κομμάτων να εκφράσουν την κοινωνία. Σε ένα κομματικό σύστημα που πρέπει να είσαι ανεπαρκής για να γίνεις πολιτικός αρχηγός κι αργόσχολος για να κάνεις κόμμα. Αξίζει μια καλύτερη τύχη η Ελλάδα από το πολιτικό τσίρκο που ζούμε. Η αλλαγή δεν αφορά το εκλογικό σύστημα, αλλά το πολιτικό σύστημα- τη σχέση του πολίτη(;) με την πολιτική.
Μια εκλογή ενός μέρους των βουλευτών από άλλους θεσμούς- όπως συνδικάτα- θα παρέκαμπτε το κομματικό σύστημα. Η εκλογή από ενιαίο ψηφοδέλτιο θα επέτρεπε στους ψηφοφόρους να εκλέξουν πρόσωπα κι όχι κόμματα. Ο πρωθυπουργός -που εξελέγη επειδή κατέρρευσε το αντίπαλο κόμμα- δεν μπορεί να κάνει κυβέρνηση με την ξαδέλφη του, το κόμμα κι όσους γνωρίζει από το Facebook –ή το γυμναστήριο.
Ο Αρχηγός που διαγράφει και πέντε- όπως έκανε ο Αντρέας στο …αεροπλάνο- είναι πρόσωπο για το σινεμά. Όχι για μια πολύπαθη χώρα όπου το πολιτικό σύστημα εμπόδιζε την ανάπτυξή του κι ο βασιλιάς είχε σχεδόν όσα δικαιώματα όσα κι ο πρωθυπουργός- που χρησιμοποιεί την Βουλή των πειθαρχημένων βουλευτών για να ανακοινώσει τις αποφάσεις του. Η Ελλάδα θα είχε αποφύγει πολλά, αν δεν ήταν στα χέρια της αρχής του ενός ανδρός- αυτό λέει η δημοκρατία.
Υ.Γ. Οι τελευταίες συζητήσεις δείχνουν πως η κυβέρνηση δεν θυμήθηκε την απλή αναλογική -που είχε ξεχάσει- γιατί είναι άδολη, αντίθετα με την κυβέρνηση, που δεν είναι. Το σύστημα που μαγειρεύεται δεν θάναι ακριβώς απλή αναλογική, αλλά ένα σύστημα που όχι μόνο θα επιτρέπει στο δεύτερο κόμμα να κάνει κυβέρνηση- πράγμα που δεν γίνεται τώρα, αλλά και θα αποκλείει το πρώτο κόμμα αν αυτό είναι η “Νέα Δημοκρατία” από την κυβέρνηση.
Η πρώτη φορά αριστερο-δεξιά κυβέρνηση αποδεικνύει πως ο Μαυρογιαλούρος ήταν αριστερός, η απλή αναλογική δεν είναι άδολη, αλλά πονηρή κι αυτή η ψωρο-χώρα δεν θα αλλάξει ποτέ. Πολιτική, Ηθική κι Αισθητική είναι πράγματα ξένα στον φαιδρό μας πορτοκαλεώνα.
