Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Το σύνδρομο της πολιτικής και δημοσιογραφικής αφωνίας απέναντι στην κυβερνητική δικτατορία της ενημέρωσης
Οι σύγχρονοι πολιτικοί ηγέτες είναι απολύτως αναλώσιμοι. Όπως τα είδωλα της showbiz στην εποχή του YouTube, του Spotify και των social media. Ή κάπως έτσι: τη μια μέρα είναι στο Νο.1 των charts ο Light με το Allegra, ας πούμε, την άλλη ο Μητσοτάκης με την «οικογενειακή πρωτοχρονιάτικη φωτογραφία» του, την τρίτη ο Οικονομόπουλος με τον «Έκπτωτο Άγγελο», την τέταρτη ο Κασσελάκης «με τον σύντροφό του Τάϊλερ και τη σκυλίτσα τους Φάρλι», κ.ο.κ.
Καλά, τον Ανδρουλάκη του ΠΑΣΟΚ ούτε καν στο top 10 δεν τον βρίσκεις. Πιο κάτω και απ’ τον Κιάμο, τον Κουτσούμπα, την JOSEPHINE και την Ζωή Κωνσταντοπούλου!.. Όσο για τον Αλέξη Χαρίτση της «Νέας Αριστεράς», δεν λέμε τίποτα: μόνο στα charts της Εφημερίδας των Συντακτών παίζει. Πάντα στο Νο.1, πάνω κι απ’ τον Τσακαλώτο!.. Κι απ’ τον Μητσοτάκη, κι απ’ τον Ανδρουλάκη κι απ’ τον Κουτσούμπα!.. Και, πάντως, πάνω απ’ τον Κασελάκη και τον Τσίπρα…
Όπως για τα είδωλα της showbiz, έτσι και για τους πολιτικούς ηγέτες είναι θέμα μάρκετινγκ. Ελληνιστί, θέμα αγοραλογίας: «Μάρκετινγκ ή αγοραλογία, είναι η οργανωμένη προσπάθεια μίας επιχείρησης ή ενός οργανισμού να ικανοποιήσει τις ανάγκες αλλά και τις επιθυμίες των καταναλωτών», εξηγεί απλά και κατανοητά τη στρατηγική της έρευνας αγοράς και της διαφήμισης η Wikipedia. Και μοιάζει σαν να εξηγεί την ασκούμενη απ’ τα σύγχρονα συστημικά ΜΜΕ δημοσιογραφία…
*******
«Προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες των καταναλωτών ενημέρωσης – τηλεθεατών μας, προσφέροντάς τους όσα θέλουν να μάθουν και να ακούσουν, με τον τρόπο που θέλουν να τα μάθουν και να τα ακούσουν», μου απάντησε ο διευθυντής ενημέρωσης μεγάλου καναλιού, όταν τον ρώτησα πως είναι δυνατόν το (κατά τη γνώμη μου) «ξέφτιλο» πρωϊνάδικο του σταθμού του να έχει τόσο μεγάλη θεαματικότητα. Και όταν απόρησα πώς ξέρει εκείνος τι θέλουν να μάθουν και να ακούσουν οι… καταναλωτές των ενημερωτικών εκπομπών που διευθύνει, «είναι απλό, το διαβάζουμε στα social media» μου απάντησε σιβυλλικά.
Ύστερα, σε μια κρίση ειλικρίνειας , ομολόγησε πως «όταν τα θέματα σοβαρεύουν (σ σ: όταν αφορούν την κυβερνητική πολιτική, εννοούσε) το μάρκετινγκ αλλάζει, γίνεται… editing»! Που πάει να πει, επεξεργασία, διόρθωση, διαμόρφωση, (μεταμόρφωση σε βαθμό διαστρέβλωσης, αν υπάρχει λόγος) του γραπτού, φωτογραφικού, οπτικού, ακουστικού ή κινηματογραφικού υλικού που βγαίνει στον «αέρα»…
Ειδικά όταν το ρεπορτάζ αφορά δυσάρεστες κυβερνητικές επιλογές ή καταστάσεις ή γκάφες και χρειάζεται να «καλυφθεί» το προστατευόμενο πρόσωπο από τα πυρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Να παραμείνει άτρωτο και, αν είναι δυνατόν, τα πυρά να εξοστρακιστούν προς την κατεύθυνση του αρχηγού της.
Είναι περιττό, νομίζω, να σας… ενημερώσω ότι το «προστατευόμενο πρόσωπο» ονομάζεται Κυριάκος Μητσοτάκης και ότι ξαναβγήκε πρωθυπουργός προ πενταμήνου, λαμβάνοντας το 41% της λαϊκής ψήφου! Και ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης που αντικατέστησε τον Αλέξη Τσίπρα, μετά την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ με 20 μονάδες διαφορά από τη ΝΔ, ονομάζεται Στέφανος Κασσελάκης
.
*******
Το περίεργο είναι ότι – παρά την εδραιωμένη λαϊκή αίσθηση ότι η συντριπτική νίκη του Μητσοτάκη επί του Τσίπρα οφείλεται, εν πολλοίς, και στο «σπρώξιμο» του πρώτου από τα συστημικά ΜΜΕ, πέντε μήνες μετά τις εκλογές της 25ης Ιουνίου επικρατεί επί του θέματος… απέραντη σιωπή. Ακόμα κι από τους πολιτικούς της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον ίδιο τον Τσίπρα, τον ίδιο τον Κασσελάκη.
Και βέβαια, πλήρης και… δικαιολογημένη δημοσιογραφική αφωνία: διότι ποιος δημοσιογράφος – εργαζόμενος σε ΜΜΕ που ανήκουν στο μιντιακό σύστημα Μητσοτάκη (όλα!..) θα… επιζούσε αν τολμούσε να γράψει για την ορμπανικού ήθους και ύφους και δυναμικής… συμβολή του μιντιακού συστήματος Μητσοτάκη στον εκλογικό του θρίαμβο;
Ειδικά εάν ο δημοσιογράφος – σχολιαστής εντόπιζε και τολμούσε να επισημάνει και να απαριθμήσει τις απίστευτες ομοιότητες της προεκλογικής εκστρατείας και της συντριπτικής επικράτησης του προέδρου της Ν.Δ Κυριάκου Μητσοτάκη το ‘23 με την προηγηθείσα προεκλογική εκστρατεία και τη συντριπτική, επίσης, επικράτηση του Ούγγρου «δικτάτορα της ενημέρωσης» Βίκτορ Ορμπάν το ’22, ας πούμε:
Ότι ήταν μια προεκλογική εκστρατεία που, ακριβώς όπως αυτή του Μητσοτάκη στην Ελλάδα, σημαδεύτηκε από την βρώμικη προπαγάνδα των ελεγχόμενων σε ποσοστό 80% από το σύστημα Ορμπάν ΜΜΕ (σ σ: ακριβώς όσο και στη χώρα μας απ’ το σύστημα Μητσοτάκη!..) κατά της δημοκρατικής αντιπολίτευσης… Κι ακόμα ότι προέκυψε μια…σοκαριστικά μεγαλύτερη ψαλίδα (18 μονάδες διαφορά μεταξύ πρώτου και δεύτερου κόμματος!) από αυτήν που είχαν προβλέψει οι ουγγρικές δημοσκοπήσεις, απίστευτα πανομοιότυπη με την… δικιά μας «σοκαριστική» ψαλίδα των 20 μονάδων μεταξύ ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ… Κι ακόμα, ότι προέκυψε απροσδόκητη τερατογένεση ενός νέου ακροδεξιού κόμματος ονόματι «Mi Hazank», (πανομοιότυπη με τους δικούς μας «Σπαρτιάτες») που κατάφερε να ξεπεράσει το όριο του 5% και εισήλθε στο κοινοβούλιο!..
Αλήθεια, ποιος δημοσιογράφος θα… επιζούσε αν τολμούσε να παραδώσει ένα τέτοιο γραπτό, να αρθρώσει έναν τέτοιο λόγο; Και ποιο από τα ΜΜΕ του συστήματος Μητσοτάκη θα το δημοσίευε ή θα το εξέπεμπε; «Ο φόβος φυλάει τα έρμα», έλεγε η… φουκαριάρα η μάνα μου. Έτσι ακριβώς: πολιτικοί και δημοσιογράφοι σιωπούν, φοβούμενοι τη δικτατορία της ενημέρωσης «Μητσοτάκης Α.Ε».
