Του Μελέτη Ρεντούμη*
Ο πρώτος γύρος των εσωκομματικών εκλογών για την ανάδειξη νέου Προέδρου τελείωσε για τη ΝΔ και σίγουρα μπορεί κανείς να εξαγάγει χρήσιμα συμπεράσματα αλλά και πολιτικά μηνύματα για την επόμενη μέρα.
Καταρχάς, είναι πολύ σημαντικό τόσο για την αξιωματική αντιπολίτευση όσο και για την ίδια την χώρα η μαζική προσέλευση στις κάλπες 400.000 πολιτών, εγεγραμμένων και μη στη ΝΔ, με στόχο να συμμετάσχουν στην διαδικασία της ψηφοφορίας.
Πρόκειται, αναμφίβολα, για ένα σοβαρό μήνυμα από την βάση της ΝΔ, που παρά το φιάσκο του Νοεμβρίου, όπου το κόμμα φλέρταρε με την διάσπαση, έδωσαν ένα ηχηρό παρόν, θέλοντας να τονίσουν ότι οφείλει η παράταξη να μείνει ενωμένη και να αποτελέσει μια ισχυρή εναλλακτική πολιτική πρόταση, αποφεύγοντας έτσι την κατάρρευση όπως το ΠΑΣΟΚ στα χρόνια των Μνημονίων.
Πέραν όμως της σημαντικότατης συμμετοχής των πολιτών ακόμα και από εκλογικά κέντρα του εξωτερικού, υπάρχει και ιδεολογικό μήνυμα για τη ΝΔ, το οποίο της προσδίδει πλέον σαφή χαρακτηριστικά ώστε να ξεπεράσει την κρίση ταυτότητας των προηγουμένων ετών.
Πιο συγκεκριμένα, η πρόκριση στον 2ο γύρο του Ε.Μειμαράκη με καθαρή διαφορά από τον δεύτερο, Κ.Μητσοτάκη, σηματοδοτεί για το κόμμα πιθανότατα το τέλος των ακραίων τάσεων όπως τις είχαμε βιώσει.
Κι αυτό γιατί αφενός τα χαμηλά ποσοστά του Α.Γεωργιάδη, εκπροσωπώντας μια καθαρά δεξιά τάση αλλά και η αποτυχία, με βάση τα προγνωστικά, του Α.Τζιτζικώστα να πλασαριστεί τουλάχιστον στη 2η θέση ως μια νέα αλλά επίσης δεξιάς στροφής απόχρωση, καταδεικνύουν τον μετριοπαθή, κεντρώο και φιλελεύθερο χώρο ως το νέο ιδεολογικό στίγμα της ΝΔ ανεξαρτήτως του νικητή.
Όσον αφορά τώρα την έκβαση του τελικού αποτελέσματος, σίγουρα το προβάδισμα του Ε.Μειμαράκη είναι σημαντικό, με διψήφιο ποσοστό διαφοράς που στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στην υποστήριξη κύκλων του Κ.Καραμανλή και γενικώς της πτέρυγας του πρώην πρωθυπουργού.
Για αρκετούς στη ΝΔ που αποτελούν μέρος του κομματικού μηχανισμού, η τελική εκλογική μάχη δεν είναι μόνο μεταξύ δύο υποψηφίων, αλλά συγκρούονται δύο μεγάλες παραδοσιακές τάσεις και οικογένειες ταυτόχρονα, αυτή του Κ.Καραμανλή με εκφραστή τον Ε.Μειμαράκη και αυτή ης οικογένειας Μητσοτάκη αντίστοιχα.
Δεδομένων βέβαια των συνθηκών που ζει η χώρα, και όντας στο χείλος του γκρεμού όσον αφορά τα δημοσιονομικά της αλλά και με καυτά θέματα ανοιχτά, όπως το ασφαλιστικό, δεν είμαι σίγουρος ότι η βάση της ΝΔ ψήφισε με όρους οικογενειοκρατίας ή παραδοσιακών συσχετισμών, αλλά αντιθέτως μάλλον προτίμησε να σπάσει τον κομματικό μηχανισμό και να αναδείξει τον υποψήφιο που κατά την κρίση της θα εκπροσωπήσει καλύτερα το κόμμα αλλά και τη χώρα μετέπειτα, ως εν δυνάμει πρωθυπουργός.
Στο κρίσιμο ερώτημα βέβαια ποιος θα είναι καταλληλότερος πρόεδρος για τη ΝΔ σε αυτό το κρίσιμο διάστημα για την χώρα και με δεδομένες τις παλινώδιες της κυβέρνησης σε όλα τα φλέγοντα ζητήματα στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, σίγουρα δεν υπάρχει σαφής απάντηση και μάλλον είναι υποκειμενική.
Παρ’ όλα αυτά, αναλύοντας τα πολιτικά και οικονομικά δεδομένα θα επιχειρήσω μια τοποθέτηση.
Θεωρώ λοιπόν, ότι τόσο ο Ε.Μειμαράκης όσο και ο Κ.Μητσοτάκης, αν και ανήκουν σε διαφορετική γεννιά, μπορούν να συνθέσουν τον λεγόμενο κεντροδεξιό χώρο με το κέντρο βάρους προσανατολισμένο προς το κέντρο και την ελεύθερη οικονομία.
Σίγουρα ο Ε.Μειμαράκης έχει μεγάλη κοινοβουλευτική εμπειρία και έχει σταθεί επάξια στα δύσκολα, αλλά από την άλλη και ο Κ.Μητσοτάκης έχει επιδείξει έργο ως υπουργός, επιμένοντας σε απαιτητικά μνημονιακά μέτρα και αγνοώντας το πολιτικό κόστος.
Η παραπάνω όμως σύγκριση είναι ελλειπής αν γίνει μόνο με χαρακτηριστικά βιογραφικού και όχι με αίτημα την κοινωνική αλλαγή, τις μεγάλες τομές και την αλλαγή πολιτικού σκηνικού που χρειάζεται η χώρα.
Με βάση λοιπόν τις κοινωνικοπολιτικές ανάγκες που διαμορφώνονται σ΄ένα δύσκολο και ασύμμετρο τοπίο, τόσο εθνικά όσο και οικονομικά, έχω την αίσθηση ότι ένας ακόμη πολιτικός από τα παλιά δεν μπορεί να ενώσει για μεγάλο χρονικό διάστημα – αντιθέτως, μπορεί να οδηγήσει σχετικά σύντομα σε νέο κλίμα εσωστρέφειας.
Η ΝΔ έχει ανάγκη από έναν αρχηγό μακράς πνοής που θα μεταλλάξει το κόμμα από αρχηγικό σε κόμμα αξιών με βάση τις κινήσεις των πολιτών και θα δημιουργήσει δυναμική με ορίζοντα την εξουσία.
Νιώθω, ότι την παραπάνω ανάγκη την εκφράζει καλύτερα ο Κ.Μητσοτάκης, χωρίς να κρίνω το όνομα που κουβαλά, αλλά θεωρώντας τον ίδιο ως αυτόνομη προσωπικότητα που μπορεί να συνθέσει και να μετουσιώσει την ενεργητική συμμετοχή των πολιτών στα κοινά σε συμμετοχή στην εξουσία.
Σίγουρα θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον η μάχη της 10ης Ιανουαρίου για τη ΝΔ, αλλά εύχομαι κι ελπίζω, τόσο για την βάση του κόμματος όσο και για την χώρα που έχει ανάγκη μια ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση, το κόμμα να παραμείνει ενωμένο, με ικανό αρχηγό και ξεκάθαρο πλέον ιδεολογικό στίγμα, ελκυστικό προς τους πολίτες της χώρας.
*Ο Μελέτης Ρεντούμης είναι οικονομολόγος τραπεζικός μέλος της Πολιτικής Γραμματείας της Δυναμικής Ελλάδας
