Του Αλέξανδρου Λάκκα
Καθώς ο δρόμος προς τις εκλογές έχει ανοίξει- με μια μάλλον αργή διαδικασία, που θα κρατήσει τουλάχιστο ως τον Αύγουστο του 2018, όταν ο Αλέξης Τσίπρας αναμένεται να φορέσει ένα είδος γραβάτας, η συρροή επίδοξων ηγετών στο χώρο της Κεντροαριστεράς υπόσχεται ένα ντέρμπι για τρεις, όπως θέλει η Φώφη Γεννηματά ή την εκλογή από την ΔΗΣΥ του ηγέτη- όπως θέλει ο Γιάννης Ραγκούσης- του ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Υπό πολλές προϋποθέσεις δεν είναι απίθανο το συνέδριο της ΔΗΣΥ να μην εκλέγει απλώς έναν ηγέτη, αλλά έναν μελλοντικό …πρωθυπουργό- αν πράγματι οι εκλογές αυτές αφορούν τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Έτσι κι αλλιώς, ανάλογα με τις εξελίξεις, ο χώρος αυτός αν καταφέρει να πιάσει διψήφια νούμερα ιδιαίτερα- θα είναι ο ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων αν η Νέα Δημοκρατία δεν εξασφαλίσει αυτοδυναμία- αλλά και με αυτήν- αφού ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανακοίνωσε πως έτσι κι αλλιώς θα κάνει κυβέρνηση συνεργασίας.
Η θεωρία πως μας κυβερνά το …τρίτο κόμμα εδράζεται στο γεγονός πως ενώ οι ψηφοφόροι της Κεντρο-αριστεράς αποτελούν πλειοψηφία σε σχέση με την πραγματική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και με την Νέα Δημοκρατία που όσες φορές έγινε κυβέρνηση αυτό έγινε με άντληση ψήφων από το χώρο του Κέντρου με κεντροδεξιό χαρακτήρα. Η αναβίωση ενός ενδιάμεσου χώρου δεν μπορεί να συμβεί παρά μόνο από την αποδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ αφού κάθε ψήφος που θα προστεθεί στην ιδιότυπη κεντροαριστερή συμμαχία θα αφαιρείται κυρίως από το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα.
Η συστράτευση με την Δημοκρατική Συμπαράταξη επίδοξων ηγετών όπως ο Γιώργος Καμίνης και ο Γιάννης Ραγκούσης -ή πιθανότατα ο Σταύρος Θεοδωράκης- που διαθέτει και την αντίστοιχη “προίκα” -αν το εκλογικό σώμα του τον ακολουθήσει μπορεί να λύσει το πρόβλημα της Κεντροαριστεράς, αλλά θα τους εξασφαλίσει πρώτα μια βουλευτική έδρα και πιθανότητα αύριο ένα υπουργείο.
Το κρίσιμο στοιχείο σ΄αυτήν την διαδικασία είναι αν η εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ άλλοτε, ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ ή του Ποταμιού σήμερα ή απέχοντες, αναποφάσιστοι, ιδιώτες θα πιάσουν το χέρι που τους προτείνουν οι “ηγέτες” πολλές φορές χωρίς στρατό. Επιπλέον η συμμαχία μπορεί να διαλυθεί ανά πάσα στιγμή, αν δεν καταφέρει να λύσει το πρόβλημα του προγράμματος- τι πιστεύει δηλαδή αυτό το σούπερ- κόμμα-, τι μορφή θα έχει και ποιον θα συνεργασθεί.
Πολύ σύντομα μπορεί να αποδειχθεί ότι ακόμα και μετά την εκλογή ηγέτη, το πρόβλημα της ηγεσίας δεν θα λυθεί αφού ο πραγματικός ηγέτης του χώρου, από καιρό, είναι ο …Αλέξης Τσίπρας. Ο σημερινός πρωθυπουργός κατάφερε μέσα σε χρόνο ρεκόρ με τη μορφή πολιτικού φαινόμενου να μετατρέψει ένα κόμμα του 4% σε κυβερνών κερδίζοντας 
απανωτές εκλογές και δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι θα κερδίσει κι άλλες. Μπορεί να είναι αυτές οι επόμενες εκλογές, αλλά κάποιες από τις μεθεπόμενες -με τον Τσίπρα, νεώτατο, ηθικά άφθαρτο, αν και πολιτικά “συμβινασμένο” με ένα κόμμα χωρίς αντιπολίτευση που αποχτά προσωκεντρικό χαρακτήρα. Ο Αλέξης μπορεί να υπάρξει χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει πάλι ένα μικρό κόμμα χωρίς αυτόν.
Από την πλευρά της επίδοξης αξιωματικής αντιπολίτευσης που δεν αρκείται στο ρόλο του τρίτου κόμματος, αλλά πιστεύει στον επαναπατρισμό των ψηφοφόρων- “γυρίστε σπίτι σας”, λέει η Φώφη- όλοι οι …εν δυνάμει αρχηγοί της αξιωματικής αντιπολίτευσης, γιατί όχι και …πρωθυπουργοί- δεν έχουν το ανάστημα, την κοινωνική αποδοχή -για λατρεία δεν το συζητάμε- να σταθούν απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα και πολύ περισσότερο να φορέσουν το κοστούμι του Ανδρέα Παπανδρέου.
Η Φώφη Γεννηματά ήδη αμφισβητείτα και ως πρώην μέλος κυβερνήσεων έχει το αρνητικό να ανήκει στο παλιό προσωπικό ενός καθεστώτος που απέρριψαν οι ψηφοφόροι. Το γεγονός ότι είναι η κόρη του Γεννηματά μπορεί να τις εξασφάλισε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αλλά απέχει πολύ από το να είναι ο ηγέτης που ζητά ο χώρος και ο τόπος.
Ο Γιώργος Καμίνης δεν είναι η ηγετική μορφή που θα συναρπάσει τα πλήθη, χαμηλών τόνων, σεμνός και ευπρεπής όπως είναι αφού κατά βάση δεν εκπροσωπεί τίποτε και είναι ο δήμαρχος του δεύτερου γύρου- που εξελέγη μάλλον λόγω λαθών και διασπαστικών κινήσεων των κομμάτων που είχαν στην τσέπη τον Δήμο Αθηνάς, αλλά προτίμησαν να τον δώσουν σε άλλον.
Φυσικά υποψηφιότητες όπως του Θανάση Θεοχαρόπουλου- του προέδρου της ΔΗΜΑΡ- ή όσων κατέβουν από την εσωκομματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ- μπορεί αυτό να μην το ξέρει ούτε …η μάνα τους- γίνονται για την καταγραφή και την συσπείρωση δυνάμεων και δεν μπορούν να αμφισβητήσουν την πρωτοκαθεδρία του ΠΑΣΟΚ -και των μηχανισμών του.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης- που το κόμμα του κάποτε πήρε 6,4% έχει αν απαντήσει σε πολλά ζητήματα, όπως πόσο γρήγορα έχασε το ποσοστό αυτό, που βρίσκονται- ή θα βρίσκονται- οι βουλευτές του και πως αυτός ο ανανεωτής του καινουργιου θέλει να γίνει πρόεδρος του παλιού. Επιπλέον οι ηγετικές του ικανότητες αμφισβητήθηκαν από το ¨κόμμα” του και η όλη προσπάθεια προκειμένου να μείνει εκτός Βουλής, είναι η πολιτική του επιβίωση.
Από πολλές πλευρές, το λαμπερό χαμόγελο του Γιάννη Ραγκούση, το έργο του, αλλά και αποχώρησή του από την πολιτική είναι πιο ενδιαφέρουσες υποψηφιότητες, όπως κι αυτή του Παύλου Γερουλάνου- που δεν θα υπάρξει. Το πρόβλημα είναι πως ο ίδιος, όπως και η πρωθυπουργίσιμη Άννα Διαμαντοπούλου- που βαδίζει σε άλλους δρόμους- είνα πως δεν έχουν- προς το παρόν τουλάχιστον- την λαϊκή αποδοχή που απατεί να έχει ένας ηγέτης. Θα μπορούσαν είναι καλοί υπουργοί, ηγέτες όχι.
Φυσικά, όλα θα κριθούν από τον λαό της παράταξης που κοιτάζει με ενδιαφέρον τις εξελίξεις, θα δει και μετά θα …ψωνίσει. Περισσότερο ενδιαφέρον έχουν τα ονόματα όπως αυτό του ΠΑΣΟΚ παρά τα ονόματα των υποψηφίων -από τα οποία απουσιάζει αυτό του Ευ. Βενιζέλου, ίσως γιατί προετοιμάζει το δικό του και τη συνεργασία του με τη Νέα Δημοκρατία. Αλλά έτσι κι αλλιώς, ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, πάντα ανήκε σε …άλλο κόμμα.
Το μόνο που μένει είναι αν η συσπείρωση μπορεί να αποτελέσει ένα πραγματικό κόμμα- έστω …ομοσπονδία με μια κυβερνητική πρόταση ή αν μετά το συνέδριο εκρεμμεί μία δύο τρεις διασπάσεις- υπό την μορφή της αποσυγκόλλησης με μόνο μέλλον της συμμαχίας να αποτελέσει μια …πολιτική τσόντα της Νέας Δημοκρατίας ή του ΣΥΡΙΖΑ.
Προς το παρόν, αφού εξασφάλισε υποψήφιους αρχηγούς και σύμβολα ο νέος φορέας πρέπει να βρει σε τι θεό πιστεύει, τι προτείνει, πώς τοποθετείται στο πολιτικό σκηνικό, με ποιους θα συνεργαστεί και τι θέλει, αν -ο μη γένοιτο- σ΄αυτές τις εκλογές δεν αποφασίζουν για τον μελλοντικό πρωθυπουργό, αλλά για ένα φορέα που ακόμα κι αν ανήκει στο “Κέντρο”- πρέπει να αποφασίσει αν είναι αριστερά ή δεξιά του Κέντρου ή μέσα στη μέση με κίνδυνο καθώς ο κόσμος αλλάζει, να το πατήσουν όλοι.
