Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Δεν ξέρουμε τι έχουν συμφωνήσει ως τώρα μεταξύ τους -και υπό την αιγίδα ποίων- Μητσοτάκης και Ερντογάν – αν και το υποψιαζόμαστε.
Ο Καραμανλής και ο Σαμαράς τώρα δικαιώνονται: με αυτόν τον Ερντογάν, η Ελλάδα δεν μπορεί να συζητάει.
Με εντυπωσιακή ευθύτητα ο Τούρκος πρόεδρος παρουσίασε -από την «Καθημερινή»- τα ζητήματα που θα θέσει στη συνάντηση του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Προφανώς δεν επιδιώκει να συμφωνήσουν – αλίμονο αν μας συνέβαινε κι αυτό. Απλώς θέλει να μπουν στο τραπέζι.
Να γίνει το επόμενο βήμα μετά τον Σημίτη. Μετά τη γκριζοποίηση στα Ίμια και τις ελληνικές υποχωρήσεις στη Μαδρίτη και το Ελσίνκι, που ακολούθησαν.
Κανένας Έλληνας πρωθυπουργός δεν θα καθόταν σ’ αυτό το τραπέζι. Αλλά ο Μητσοτάκης κάθεται ασμένως.
Υπό την πίεση «εταίρων και συμμάχων να τα βρούμε με την Τουρκία», που του καταλόγισε ο Καραμανλής.
Με τον χειρότερο Ερντογάν των τελευταίων χρόνων, όπως τον περιέγραψε ο Σαμαράς.
Για την αντιπολίτευση ας μη μιλάμε. Αγρόν αγοράζουν αυτήν την περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ.
Αυτό που πρέπει να αναγνωριστεί στον «Σουλτάνο» είναι ότι δεν κρύβεται: προβάλλει ευθέως τις αξιώσεις του.
Ζητάει να παραπεμφθούν τα πάντα στη Χάγη – εν γνώσει του ότι η ελληνική θέση σταματάει στην υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ των νησιών.
Εκτός αν αυτή η θέση άλλαξε και δεν το λέει η ελληνική κυβέρνηση.
Ο Ερντογάν πάντως μιλάει για «αλληλένδετα προβλήματα εκτός από την υφαλοκρηπίδα που πρέπει να εξετάσουμε ως ένα σύνολο όταν προσφεύγουμε στη διεθνή δικαιοσύνη».
Προβάλλει τη θεωρία του για «νέα σελίδα» στις σχέσεις μας με την αρχή του win-win», ισχυριζόμενος ότι «την ίδια βούληση έχει και ο κύριος Μητσοτάκης».
Μας περιπαίζει μάλιστα λέγοντας: «ποτέ δεν είδαμε τη γειτονική Ελλάδα ως εχθρό ή αντίπαλο».
Ισχυρίζεται ότι πρόσφατα «η ελληνική πλευρά έχει αναθεωρήσει την οπτική της απέναντί μας και άρχισε να κατανοεί ότι είμαστε ένα έθνος που δεν θα αρνηθεί ποτέ τη χείρα φιλίας που θα του απλωθεί».
Αναγνωρίζουμε δηλαδή ότι το πρόβλημα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι ότι δεν έτεινε χέρι φιλίας η… Ελλάδα;
Από πού του προκύπτει το «ευχάριστο» ότι, υπάρχουν πλέον κοινές προσεγγίσεις στο Αιγαίο, στην παράτυπη μετανάστευση και κυρίως «στα συνεχιζόμενα προβλήματα της τουρκικής μειονότητας στην Ελλάδα»;
Έχει υιοθετήσει η ελληνική διπλωματία διαβούλευση «κλειστή σε εξωτερικές παρεμβάσεις» – δηλαδή να μην έχει λόγο η Ευρωπαϊκή Ένωση;
Ποια είναι τα «ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας που οφείλει να σέβεται η Αθήνα;
Η συνεκμετάλλευση στον ορυκτό πλούτο του Αιγαίου όχι μόνο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, αλλά και «της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου, που είχε προτείνει κοινή επεξεργασία αποθεμάτων και κατανομή των εσόδων…»;
Με θράσος -ο «φίλος του Κυριάκου» κατά δήλωσή του-, έρχεται στην Αθήνα για να πάρει.
Προβάλλοντας την «τουρκική ιδιοκτησία» του «τζαμιού της Αγίας Σοφίας» και την πρόθεσή του να ανοίξει τη Χάλκη ως… «τουρκικό εκπαιδευτικό ίδρυμα»!
Ποια ελληνική κυβέρνηση θα συζητούσε με κάποιον που έρχεται ως κατακτητής;
Δεν ξέρουμε τι έχουν συμφωνήσει ως τώρα μεταξύ τους -και υπό την αιγίδα ποίων- Μητσοτάκης και Ερντογάν – αν και το υποψιαζόμαστε.
Αλλά πλέον έχουμε ορατούς λόγους να φοβόμαστε: η 7η Δεκεμβρίου 2023 προαλείφεται ως ημέρα εθνικής συμφοράς…
AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR