Του Τάκη Ψαρίδη
Και ο διασυρμός τους συνεχίζεται.. «Όποιος δεν θέλει να ψηφίσει το νομοσχέδιο να σηκωθεί όρθιος»! Όχι δεν το λέει αυτό ένας κακός δάσκαλος στα παιδάκια του δημοτικού, ούτε ο Κασιδιάρης στον «στρατό» του. Το λέει αυτός που από παιδί είχε το «ψώνιο» να γίνει αρχηγός και πρωθυπουργός, ανεξαρτήτως κόμματος και ιδεολογίας. Όπου βρει την καλύτερη ευκαιρία.
Του την έδωσαν αυτήν την ευκαιρία και πλέον συμπεριφέρεται ως ο αρχηγός που ονειρεύτηκε, πλην όμως όχι με την κουλτούρα της αριστεράς, τέτοιοι αρχηγοί δεν υπάρχουν στην αριστερά, αλλά καθαρά «αδιαμεσολάβητα» ως CEO εταιρείας.
Τους είπε, όποιος διαφωνεί να σηκωθεί όρθιος και κανείς δεν σηκώθηκε, όχι γιατί διαφωνεί επί της ουσίας, αλλά για να πει, άντε στο καλό αγόρι μου να κάνεις το «αδιαμεσολάβητο» «ψώνιο» σου πάρα πέρα! Στήριξαν έναν παντελώς άγνωστο για να γίνει αρχηγός και παρά τον διασυρμό τους και την καλπάζουσα απαξίωση του κόμματος, εξακολουθούν να τον στηρίζουν, δήθεν στο όνομα μιας επίπλαστης και καιροσκοπικής «ενότητας». Λες και θαχει απομείνει κάτι σοβαρό έως τις ευρωεκλογές, ή θα απομείνει μετά..
Η συμπεριφορά τους δε, είναι τόσο «αριστερή», που περηφανεύονται που ο αρχηγός τους είναι τόσο ικανός, ώστε τον ζήτησε για υπουργό του και ο κος Μητσοτάκης! Τώρα λουφάζουν σαν κότες και ετοιμάζουν το PowerPoint τους για να εξεταστούν «αδιαμεσολάβητα» από τον CEO τους στις Σπέτσες.
Καμία έκπληξη ότι μαζί τους λούφαξε και ο πιο λεβέντης απ’ όλους, ο Π. Πολάκης που απειλήθηκε με διαγραφή αλλά κατά τα άλλα δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Την γλύτωσε από τον Τσίπρα και θα την βρει από τον Κασσελάκη, από αυτόν δηλαδή που ο ίδιος έκανε αρχηγό για να τιμωρήσει τους «άλλους»!
Να δούμε τώρα ο «στρατός» των νεοαυριανιστών ποιον λατρεύει περισσότερο. Τον Πολάκη ή τον Κασσελάκη; Διαγωνισμός προσωπολατρίας και πραγματική ιλαροτραγωδία. Και αν προς το παρόν αποφευχθεί η σύγκρουση των «γιγάντων», είναι αναπόφευκτο ότι θα συμβεί στο μέλλον, αυτό το έχουμε προβλέψει από την πρώτη στιγμή.
Δεν είναι ζήτημα πολιτικής, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι πολιτικό. Είναι ζήτημα μιας παθολογίας του «εγώ» που είναι πάνω από κάθε πολιτική και κάθε κόμμα. Απλώς δύο τόσο τερατώδη «εγώ» σε έναν τόσο απαξιωμένο πολιτικά χώρο δεν χωράνε.. Τι κρίμα..
