Του Νίκου Γαλάτη
Η πρόσφατη κινηματογραφική περιπέτεια της ελληνικής κυβέρνησης με τον διορισμό και την αποπομπή του υφυπουργού Υποδομών Δημήτρη Καμμενο, έδειξε πολλά πράγματα για το πως συγκροτήθηκε αυτή η κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός δεν γνώριζε ποιον είχε κάνει υπουργό του!
Φυσικά ούτε σκέψη για αξιοκρατία. Ο Δημήτρης Καμμένος δεν επελέγη ως ο πιο κατάλληλος γι΄αυτή τη θέση. Ήταν η επιλογή του συνεταίρου στην κυβέρνηση- του άλλου Καμμένου- που έδειξε πως η σύγκλιση δεν έγινε πάνω σε ένα πρόγραμμα, αλλά ήταν η διανομή των υπουργείων μεταξύ δύο κομμάτων με βάση μια συμφωνία μεταξύ κυρίων.
Η σύμπραξη ενός ακροδεξιού κόμματος και ενός Αριστερού παραβιάζει την λαϊκή βούληση και είναι τερατογένεση, μια παρά φύσιν πολιτική συμμαχία. Ο ρατσιστής- ομοφοβικός υφυπουργός έφυγε από την κυβέρνηση, αλλά παραμένει στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος που στηρίζει την κυβέρνηση με την ευάλωτη πλειοψηφία πέντε εδρών. Και δεν είναι ο μόνος ομοφοβικός και ρατσιστής σ΄αυτό το κόμμα.
Πέρα από τον γνωστό παγκοσμίως κ. Νικολόπουλο- που δεν μπήκε στην κυβέρνηση- το κόμμα είναι γνωστό για τις θέσεις του για τους μετανάστες και την θαυματουργή δύναμη της εικόνας της Αγίας Βαρβάρας 3 –που η αριστερή κυβέρνηση- δια του δεξιού υπουργού- υποδέχτηκε με τιμές αρχηγού κράτους. Η κ. Ξουλίδου – που βλέπει και οράματα- είναι γνωστή για τις θέσεις της για το μουσουλμανικό τέμενος, τον εθνικισμό της, την άποψη της πως «Η Παναγία η Πατριώτισσα θα μας βοηθήσει όλους» ή τις εκφράσεις της πως «Μπουτάρης και Έλληνας δεν γίνεται».
Η μελέτη του νέου κυβερνητικού σχήματος μας δίνει αβίαστα ορισμένα ακόμα συμπεράσματα. Ο Γ. Λακόπουλος στο ΑΠ έδειξε με σαφή τρόπο πως ο Αλέκος Φλαμπουράρης- που κάνει δηλώσεις για τις συντάξεις ως υπουργός Επικρατείας- αν και άλλος είναι αρμόδιος υπουργός.(δες εδώ)
Η παρουσία του κ. Μπόλαρη- παρά τις αντιδράσεις του κόμματος- στην κυβέρνηση δείχνει πως και γιατί συγκροτήθηκε αυτό το σχήμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ σιχαίνεται τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ αλλά όχι με τους «Πασόκους’, αφού πολλά στελέχη της κυβέρνησης προέρχονται από αυτό το κόμμα με χαρακτηριστικό παράδειγμα την κ. Τζάκρη, τον κ. Μπόλαρη κ.α.
Φυσικά δεν λείπουν από την κυβέρνηση άξια στελέχη, τεχνοκράτες, ένας οικολόγος και μόνο ένας από την υπηρεσιακή κυβέρνηση – που για πολλούς ήταν καλύτερη- ο κ. Μουζάλας. Θάλεγε κανείς πως οι εκλογές δεν έγιναν για μια νέα κυβέρνηση, αλλά για να βγουν από αυτήν ο Γιάννης Πανούσης και η Τασία Χριστοδουλοπούλου.
Η λογική του Αλέξη Τσίπρα ή όποιου έκανε την κυβέρνηση είναι κομματική. Ο κ. Μπάλτας που είχε αντιδράσεις για την πολιτική του κρίθηκε ακατάλληλος για την παιδεία, αλλά κατάλληλος για τον πολιτισμό. Ο κ. Ξυδάκης μετακινήθηκε στο υπουργείο Εξωτερικών- αν και δεν γνωρίζει αγγλικά κατά τον κ. Στεφανίδη- (δες εδώ)και ο κ. Φίλης ανέλαβε το υπουργείο Παιδείας, παρότι φαίνεται πως δεν έχει πτυχίο!
Οι κυβερνητικοί κύκλοι –για τους οποίους μίλησε ο πρωθυπουργός φαίνεται πως είναι πράγματι τρεις:
-Oι παππούδες της Αριστεράς- όπως ο κ. Μπαλτάς κ.α. ανέλαβαν να υλοποιήσουν τα οράματα του …Μάη του 68- αν και έχουν περάσει από τότε πενήντα χρόνια. Είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο να έχει πρωτοποριακές προτάσεις για τον πολιτισμό ο συμπαθής και σεβαστός κ. Μπαλτάς, όπως δεν είχε για την παιδεία.
-Τα παιδιά του κομματικού σωλήνα -όπως ο κ. Φίλης και ο Βούτσης και οι προεδρικοί σωματοφύλακες- όπως ο κ. Παππάς και ο κ. Σκουρλέτης. Οι «Προεδροφύλακες» προίστανται άλλων των άλλων- αν και νεώτεροι και με λιγότερες περγαμηνές- με αποτέλεσμα ο –άνευ πτυχίου- υπουργός Παιδείας να προίσταται του πρωήν πρύτανη κ. Πελεγκρίνη.
-Η ομάδα των ΑΝΕΛ με τον κ. Καμμένο σε θέση συν-πρωθυπουργού, αφού ο υπουργός Άμυνας πέρα από τις στρατιωτικές παρελάσεις και τους στρατιωτικούς – στους οποίους υποσχέθηκε κατοικίες- έχει θέσεις για την οικονομική και την εξωτερική πολιτική- που μάλλον συγκρούονται με την υπόλοιπη κυβέρνηση.
Η κυβέρνηση πλαισιώνεται από τεχνοκράτες και ειδικούς, όπως η οικονομική ομάδα- αλλά και «μαϊντανούς» όπως ο κ. Φλαμπουράρης ή ο κ. Μπαλάφας. Το υπουργείο υγείας έχουν αναλάβει δυο γιατροί- Ξανθός και Πολλάκης- πρώην διαδηλωτές, ο ένας από τους οποίους διέθεσε το φουσκωτό για τις διακοπές του πρωθυπουργού. Δύσκολα όμως θα βρούμε κάποια συνάφεια μεταξύ αντικειμένου και ειδικότητας του υπουργού και σε άλλα υπουργεία.
Τα κριτήρια της επιλογής των υπουργών δεν είναι το έργο τους. Είναι η ανάγκη κομματικών ισορροπιών και πολιτικού διεμβολισμού άλλων χώρων. Με ελάχιστες εξαιρέσεις ο κ. Τσίπρας δεν πήρε την ευκαιρία για να κάνει κυβέρνηση ευρείας αποδοχής με στοιχεία «εθνικής ενότητας». Η θεαματική αλλαγή ενός υφυπουργού –μέσα σε δέκα ώρες- έδειξε πως ο πρωθυπουργός δεν επικοινωνεί απευθείας με τους υφυπουργούς του, (δες εδώ) όταν ανήκουν σε άλλο κομματικό φέουδο.
Η προηγούμενη κυβέρνηση επιβραβεύτηκε. Οι αλλαγές που έγιναν δεν έγιναν με βάση το έργο των απερχομένων, αλλά τις αντιδράσεις του κόμματος ή της κοινωνίας. Τίποτα όμως δεν εμπόδιζε την προηγούμενη κυβέρνηση να παρουσιάσει κάποιο έργο –σε τομείς που δεν εξαρτώνταν από την τρόϊκα και το μνημόνιο. Το έργο αυτό- όπως κατ΄ επανάληψη τόνιζε ο πρωθυπουργός στις ομιλίες του- ήταν η επαναπρόσληψη μερικών απολυμένων, η ΕΡΤ, οι εκατό δόσεις και ένα…πεντάευρο- που καταργήθηκε στα νοσοκομεία.
Αν υπολογίσουμε στο έργο της κυβέρνησης και τα capital controls κι ένα δυσμενέστερο μνημόνιο, τότε κυβέρνηση που χάνει δεν την αλλάζεις.
