Του Διογένη Λόππα
Κάποιος ευφάνταστος εισαγγελέας, από αυτούς τους flexible που τελευταία φύονται εν αφθονία στο ελληνικό δικαιικό σύστημα, άσκησε ποινική δίωξη στον πρώην στενό συνεργάτη του κ. Τσίπρα, τον κ. Παππά. Πέφτω από τα σύννεφα, καθώς η κατηγορία εναντίον της οποίας το σημαίνον στέλεχος της αντιπολίτευσης και πρώην υπουργός οφείλει να αποδείξει την αθωότητά του, είναι ”παράβαση καθήκοντος”. Πέρα από το γεγονός ότι αν η Πολιτεία έπρεπε να αναζητά ευθύνες για τυχόν παράβαση καθήκοντος, θα είχαν καθίσει στο σκαμνί τουλάχιστον οι μισοί υπουργοί από τη μεταπολίτευση, και πέρα από το γεγονός ότι λογικά κάποιος ιθύνων νους αποφάσισε ότι η εν λόγω παράβαση έγινε παράλληλα με την εκτέλεση των καθηκόντων του πρώην υπουργού – αλλιώς θα ενέπιπτε ”εις τας ευεργετικάς διατάξεις του περιλάλητου νόμου περί ευθύνης υπουργών”, πιστεύω ακράδαντα ότι ο κ. Παππάς κατηγορείται για λάθος παράβαση: Αν κάτι παρέβη, αυτό δεν ήταν το καθήκον του ως δημόσιος λειτουργός, αλλά το κοινό μέτρο της βλακείας που καθείς επιτρέπεται να υπερβαίνει.
Παράβαση βλακείας, ναι. Όχι, γιατί χειρίστηκε με υποτιθέμενη ιδιοτέλεια το θέμα των τηλεοπτικών αδειών, ευτελίζοντας τους αγνούς ευεργέτες της πατρίδος, κλειδώνοντας τους σε ένα δωμάτιο με jank food και υποχρεώνοντας τους να πληρώσουν (αν είναι δυνατόν, άνθρωπε μου!) για τη χρήση των δημοσίων συχνοτήτων, αλλά για τον γλαφυρό τρόπο που χειρίστηκε μια άλλη υπόθεση, εκείνη με τον ανεπανάληπτο κ. Μινωή, όπου γελάνε ακόμα, μέχρι και τα γαϊδούρια στη Φολέγανδρο. Είναι πιστεύω κοινώς αποδεκτό ότι με μια ποινική δίωξη σε βαθμό πλημμελήματος για παράβαση ορίου βλακείας, πρώτον θα συμφωνούσε το κοινό περί δικαίου αίσθημα και, δεύτερον, το σύνολο των ανθρώπων που στελεχώνουν τα ρετιρέ της δικαιοσύνης, θα είχε αποφύγει το διασυρμό που τώρα υφίσταται, εμφανιζόμενο ουσιαστικά ως θλιβερή ουρά του παρακράτους και μετέχον σε ένα μικροπολιτικό παίγνιο προεκλογικών σκοπιμοτήτων επιπέδου ”ο Καραγκιόζης εισαγγελέας”.
ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Τ.Ο. Λεωφόρου Αλεξάνδρας
Το ζήσαμε και αυτό. Μέσα σε ένα 24ωρο ξύπνησε το ηφαίστειο της δικαιοσύνης, η τυφλή κυρία έβγαλε το σπαθί από τη θήκη, πέταξε τη ζυγαριά στα σκουπίδια και μας έδωσε το προληπτικό χτύπημα που μας άξιζε: Οι συμμορίτες δημοσιογράφοι είναι αθώοι (αφού γίναμε ανέκδοτο στη Ρουάντα και έρχονταν κυρώσεις), αλλά για να διατηρηθεί ο τραγέλαφος της ”σκευωρίας” που κρατάει ενωμένη – δυνατή την κυβέρνηση (και το αντιπολιτευτικό της δεκανίκι), ασκήθηκαν διώξεις στη μισητή εισαγγελέα διαφθοράς, στον πρώην υπουργό δικαιοσύνης και βέβαια, για άλλη υπόθεση, στον κ. Παππά, που είναι και το βαρύ όνομα που θα κάψει το ηθικό πλεονέκτημα του κ.Τσίπρα στο δρόμο προς τις εκλογές. Παράλληλα, οι καλοί αυτοί άνθρωποι, συνεχίζουν να μη βλέπουν τα αδιευκρίνιστα εκατομμύρια του λαδώματος της χιλιετίας, αλλά και ουκ ολίγες παραβάσεις του ίδιου του πρωθυπουργού, για τις οποίες, σε κανονικά δκαιικά συστήματα, θα είχε (τουλάχιστον) λογοδοτήσει ή υποστεί τη βάσανο ενός προστίμου. Με το συμπάθιο κ. Πλιώτα μας, αλλά μήπως να κατεβάζατε τις ταμπέλες και να ανεβάζατε τον τίτλο της παραγράφου;
Αυτό που κανένας δεν έχει καταλάβει ακόμα στην υπόθεση Παππά, είναι σε τι ακριβώς ζημιώθηκε το δημόσιο και με ποιο ακριβώς τρόπο ο πρώην συνεργάτης του κ. Τσίπρα παρέβη το καθήκον του. Ούτε λίγο ούτε πολύ, προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο κύριος αυτός ξύπνησε ένα πρωί και χωρίς να ενημερώσει τον πρωθυπουργό, αποφάσισε να κινήσει γη και ουρανό για να συστήσει ένα τηλεοπτικό κανάλι φιλικό προς την τότε κυβέρνηση και μάλιστα χωρίς ίδιον όφελος. Θέλω να πω ότι θα έβγαινε ένα νόημα, αν ο ίδιος είχε χρηματιστεί προκειμένου να εξυπηρετήσει καταστάσεις. Διαφορετικά, αφού δε βρέθηκαν ούτε αδιευκρίνιστα, ούτε offshore, είτε εκτελούσε εντολές της κυβέρνησης (άρα ενήργησε κατά την άσκηση των καθηκόντων του, οπότε πάλι αθώος), είτε δεν είχε κίνητρο, πράγμα που ενισχύεται από το γεγονός ότι ουσιαστικά παρέδωσε το σύνολο της τηλεοπτικής ενημέρωσης στους κομματικούς αντιπάλους του. Πρωτοφανές!
Γιατί αν κανείς κοιτάξει το τηλεοπτικό τοπίο λίγο καιρό μετά, πιστεύει ότι αυτό που τελικά συστάθηκε είναι η ΥΕΝΕΔ που παίζει σε πέντε διαφορετικές συχνότητες το ίδιο πρόγραμμα με διαφορετικούς παρουσιαστές. Το γεγονός δηλαδή ότι δεν υπάρχει ούτε μισό κανάλι (ούτε μια εκπομπή, βρε αδερφέ) που να είναι όχι φιλικό, αλλά ούτε καν ουδέτερο, προς την προοδευτική παράταξη, αποδεικνύει, de facto, την αθωότητα Παππά.
Έτσι, ο κατά τα άλλα συμπαθής πολιτικός, ανήκει σε μια κατηγορία μόνος του. Δηλαδή κατάφερε το ακατόρθωτο, αφού με τους παιδαριώδεις χειρισμούς του, κατόρθωσε αφενός να αποσωληνώσει διά παντός το κόμμα του από το σύστημα της τηλεοπτικής ενημέρωσης και αντί να του στήσουν ανδριάντα στην Πειραιώς, να του στήσουν ειδικό δικαστήριο και να τον διαπομπεύουν μέσω του συστήματος που ο ίδιος τους χάρισε, ως υπόδικο, χωρίς ούτε ένα ευρώ ίδιον όφελος. Αναμφίβολα, θα έχει γίνει η προσωποποίηση της χλεύης στις ιδιωτικές συζητήσεις των συναδέλφων του στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που είναι και λίγο ΚΙΝΑΛ, μερικοί εκ των οποίων, που πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη, θα πρέπει να γελάνε μέχρι δακρύων με το πάθημά του.
Αυτός που δε γελάει καθόλου, φοβάμαι πως είναι ο μέσος πολίτης αυτής της χώρας, ο οποίος εν μέσω μιας αδιανόητα περίπλοκης και σκληρής κρίσης, αισθάνεται αποκομμένος, όχι μόνο από το φαιδρό πολιτικό σύστημα που εδώ και χρόνια τον εμπαίζει ευθαρσώς, αλλά κυρίως από τη δικαιοσύνη, στην οποία ίσως εναπόθετε τις τελευταίες του ελπίδες, τουλάχιστον για αξιοπρέπεια και κοινωνική συνείδηση. Ματαίως. Όπως τελεσίδικα απεφάνθη ο πιο κακοποιημένος θεσμός της χώρας, ο μέσος πολίτης μπορεί ανεμπόδιστα να μοιραστεί τα ίδια συναισθήματα με τον κ. Παππά. Κερατάς και δαρμένος.
ΣΥΡΙΖΑ έκθετος
Άσχετα αν η αθωότητα Παππά είναι προφανής και άσχετα αν προφανής είναι επίσης τόσο η μεθόδευση, όσο και το timing της δίωξης προκειμένου αυτή να εξυπηρετήσει τις σκοπιμότητες του καθεστώτος, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν, είναι και παραμένει έκθετο. Και αυτό γιατί ήδη από την επίδειξη παροιμιώδους ανικανότητας σε πανελλήνια μετάδοση στην υπόθεση Μινωή, ο κ. Παππάς όφειλε να οδηγηθεί στα αποδυτήρια. Παρόλα αυτά ο ίδιος συνέχισε να εμφανίζεται στο δημόσιο διάλογο ως ειδήμων και η παράταξή του να τον προωθεί, είτε ως συνιστωσάρχη, είτε ως αποδέκτη κομματικών οφιτσίων, είτε ως μελλοντικό υπουργό.
Παραδοξότητα που σε μεγάλο βαθμό δείχνει τον ερασιτεχνισμό του κόμματος που επιθυμεί να ξανακυβερνήσει τη χώρα, αλλά αρνείται να διακρίνει τις ολοφάνερες πολιτικές νάρκες μπροστά του, είτε στο πρόσωπο του κ. Παππά, είτε σε αυτό του κ. Πολάκη, της κ. Δούρου και πάει λέγοντας.
Τώρα ο κ. Τσίπρας έχει δύο δύσκολες επιλογές: Είτε να στηρίξει τον πρώην συνεργάτη του και να καταντήσει θίασος επιπέδου Ανδρουλάκη – Λοβέρδου, είτε να τον αποσύρει όψιμα, ουσιαστικά αποδεχόμενος το (πολιτικό) κατηγορητήριο. Το χειρότερο είναι ότι στην πρώτη επιλογή, που θα είχε κάποιο νόημα στη συγκεκριμένη περίπτωση, αφού πρόκειται για καθαρά πολιτικής υφής δίωξη και όχι για διαφθορά, κινδυνεύει να κανιβαλιστεί ζωντανός από το χυδαίο σύστημα που ο ίδιος ο συνεργάτης του δημιούργησε. Ας πρόσεχε.
Κάποιοι έχουν χρόνια που του το είχαν επισημάνει.