Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η Λίνα Μενδώνη, αφού υπηρέτησε τις πολιτικές κυβερνήσεων με διαμετρικές διαφορές στον Πολιτισμό, εμφανιζόμενη ως ΠΑΣΟΚ, έγινε μόνιμη εξωκοινοβουλευτική υπουργός του… αντίπαλου κόμματος!
Η σχέση της ελληνικής Δεξιάς με τον πολιτισμό και την τέχνη, δεν υπήρξε ποτέ λειτουργική και ουσιώδης.
Διαχρονικά κατασκεύαζε διαφράγματα, που λογόκριναν την καλλιτεχνική δημιουργία.
Άλλοτε για «χάριν του έθνους» και άλλοτε για τη «σωτήρια της ψυχής» του κοινού, έχοντας και την ενισχυτική νομιμοποίηση της Ιεραρχίας, στη δεύτερη περίπτωση.
Σε περιόδους που κυβερνούσε η Δεξιά οργανώθηκαν ωμές παρεμβάσεις για να επιβληθούν όρια στους δημιουργούς.
Όχι μόνο στις σκοτεινές περιόδους του Μεταξά και του Παπαδόπουλου, αλλά και στη διάρκεια της μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας.
Αυτή η διόλου φωτεινή αντίληψη για τον πολιτισμό, απεικονίσθηκε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, με την υπουργοποίηση ενός προσώπου που αν δεν υπήρχε, δεν θα μπορούσε κανείς να το φανταστεί.
Η Λίνα Μενδώνη, αφού υπηρέτησε τις πολιτικές κυβερνήσεων με διαμετρικές διαφορές στον Πολιτισμό, εμφανιζόμενη ως ΠΑΣΟΚ, εγινε μόνιμη εξωκοινοβουλευτική υπουργός του… αντιίπαλου κόμματος!
Ντυμένη στα πράσινα, ορκιζόταν στη Φώφη και παράλληλα δρούσε ως οιονεί… κυρία επί των τιμών της Μαρέβας! Πολιτικό ήθος δεν το λες…
Με τον Πολιτισμό τη χωρίζουν όσα έχουν γίνει κατά καιρούς αφορμές για επιθέσεις της στους ανθρώπους του Πολιτισμού.
Διαρκέστερη είναι η αξιακή διαμάχη της με τον Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων, τον οποιο τιμώρησε με… έξωση!
Ως εκπρόσωπός τους, η Δέσποινα Κουτσούμπα είναι η Ερινύα της Μενδώνη. Και ο Ιερός βράχος της Ακρόπολης είναι τα μαρμαρένια αλώνια τους.
Πασχίζουν να προστατεύσουν το μεγαλειώδες φορτίο τους από τον κίνδυνο που αντιμετωπίζει για πρώτη φορά: την… ιδιωτικοποίηση!
Η Μενδώνη, ως υπουργός του Πρωθυπουργού της εκποίησης ορατών και αοράτων, επιχειρεί να μετατρέψει την εύλογη οικονομική αξιοποίηση, σε αφορμή εκχώρησης «δικαιωμάτων» επί του Μνημείου.
Ακόμη και με… προσαρμογές επί της μορφολογίας του!
Η τοποθέτηση ανελκυστήρα και το τσιμέντωμα των διαδρόμων περιήγησης, ενείχαν υστεροβουλίες.
Στην πρώτη περίπτωση το ενδιαφέρον συγκεκριμένου χορηγού, δίπλα στο όνομα του οποίου η υπουργός ήθελε και πλάκα με το δικό της όνομα.
Στη δεύτερη ήταν, κατά τις φήμες, διευκόλυνση για «ντεφιλέ» ξένου οίκου μόδας, που είχε τη σκέπη της πρωθυπουργικής οικογένειας.
Καμία κυβέρνηση δεν σκέφθηκε ποτέ να… εκχωρήσει την Ακρόπολη -με οποιοδήποτε αντίτιμο. Για τη σημερινή ο Παρθενώνας χαραμίζεται, αν δεν βγάζει λεφτά.
Με τη συνήθη αξιακή και πολιτισμική αναισθησία της πολιτικής της, η υπουργός όχι και τόσο Πολιτισμού, υποβάλλει την Ακρόπολη στο σοκ του ιδεολογικού κανόνα ιδιωτικοποιήσεων, με τάση να μετατραπεί σε «προνόμιο» των λίγων.
Πόσες τετραμελείς ελληνικές οικογένειες θα πληρώσουν 120 ευρώ για επίσκεψη;
Τι είδους επισκέπτες θα δίνουν 5.000 ευρώ για πριβέ ξενάγηση;
Ο Ανδρέας Παπανδρέου έλεγε για τον πατέρα Μητσοτάκη: «Όχι απλώς θα πουλήσει και την Ακρόπολη, αλλά θα τη δώσει μισοτιμής».
Ο υιός την καθιστά σύμβολο μιας πολιτικής που εκτός από τον εθνικό πλούτο, εκχωρεί και τη συλλογική ιδιοκτησία της Ιστορίας.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
