Λευτέρης Παπαδόπουλος: Έργο βαθιά λαϊκό – ποτέ λαϊκίστικο

Του Σάκη Τόδουλου


Ανέμενα να κατακάτσει ο κουρνιαχτός από τις οργισμένες κραυγές που ξεσηκώθηκαν μετά από την πολύκροτη συνέντευξη του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Όχι από φόβο μπροστά στους τιμωρούς της κοινής γνώμης αλλά από ανάγκη να μην συνθλιβεί το σημείωμα αυτό μέσα στον ορυμαγδό της εύκολης και εκκωφαντικής κατακραυγής κατά του Λευτέρη.

Με τον «Πρόεδρο» με συνδέει βαθιά φιλία και είναι βέβαιο ότι οι παρακάτω γραμμές δεν εγείρουν αξιώσεις αντικειμενικότητας. Αξιώνουν όμως να δώσουν μια πληρέστερη και πάντως δικαιότερη εικόνα για την προσωπικότητα του Λευτέρη.
Και η προσωπικότητα αυτή είναι, με βεβαιότητα, γνήσια, αληθινή και λαϊκή. Δεν κρύβεται, δεν φτιασιδώνεται, δεν καμώνεται, δεν πλουμίζεται.

Ο συνομιλητής του Λευτέρη Παπαδόπουλου καταλαβαίνει ότι ο Λευτέρης λέει ανυπόκριτα αυτό που νοιώθει. Δεν ωραιοποιεί, δεν συγκαλύπτει και δεν αυτοπροβάλλεται. Δεν κολακεύει και δεν ακκίζεται.

Είναι αθυρόστομος αλλά και αθυρόκαρδος.
Είναι λαϊκός και όχι λαϊκίστικος.
Είναι γενναιόδωρος και δεν κρατάει τίποτε για τον εαυτό του.
Ερεθίζει αλλά δεν προσβάλλει.

Είναι γέννημα, ο ίδιος, της λαϊκής ψυχής και παράδοσης. Αυτήν αφουγκράζεται, με αυτήν συνομιλεί, από αυτήν αντλεί και σε αυτήν επιστρέφει.
Με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο μιλά στη γυναίκα του, τα παιδιά του και τους φίλους του, με τον ίδιο τρόπο μιλά και με ανθρώπους που δεν γνωρίζει.
Δεν δείχνει προς τα έξω κάτι άλλο από αυτό που είναι και νοιώθει.

Και αυτό θέλει θάρρος. Και κατακτιέται από ανθρώπους, που, όπως ο Λευτέρης, δεν αναζητούν μια πρόσκαιρη επιβεβαίωση στην επικαιρότητα αλλά αποζητούν τη διαρκή μέθεξη, την βαθιά επικοινωνία με το λαϊκό αίσθημα και την έκφρασή του. Αυτό είναι που διακρίνει τον Λευτέρη. Η έκφραση, μέσα από φαινομενικές  αντιφάσεις και αντιθέσεις, της φωνής του απλού λαού.

Ο Λευτέρης, ακόμη και όταν σε βρίζει, νοιώθεις ότι μέσα του βρίσκεται μια κραυγή για αγαπητική συνάντηση, για ανθρώπινη επικοινωνία.
Αυτό που κάποιοι αποστρέφονται ως «σεξισμό» στον λόγο του Λευτέρη, δεν είναι μια ηδονοπαθής σαχλαμάρα αλλά ο δικός του ύμνος στον Έρωτα και την Αγάπη.

Ακόμη και στην μάχη που δίνει στα 84 χρόνια του, διαπιστώνεις ότι είναι γεμάτος από την δροσιά της Αγάπης που είναι και ο λόγος ύπαρξης του.
Τις μέρες αυτές, που με περισσή ευκολία κάποιοι κήνσορες της κοινής γνώμης ρίχνουν τον Λευτέρη στους «αγκαθερούς ασπάλαθους» θυμήθηκα την δύσκολη περίοδο του 1989/90.

Την περίοδο εκείνη θυμάμαι ότι οι μεν «χτυπούσαν» τον Λευτέρη, γιατί δεν έπαιρνε αποστάσεις από το «βρώμικο» ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου και οι δε, τον ελεεινολογούσαν, διότι είχε την «αποκοτιά» να εκφράζει την αποστροφή του κατά εκείνων που είχαν εμπλακεί σε σκάνδαλα.

Όντας γέννημα της λαϊκής ψυχής, ο Λευτέρης είχε την δύναμη να αποδοκιμάζει συντρόφους αλλά και την ικανότητα να διαβλέπει πίσω από τους πηχυαίους τίτλους της σκανδαλολογίας την πλεκτάνη και το «Βρώμικο 89».

Τότε, που κάποιοι «έγκυροι» πολιτικοί αναλυτές αδυνατούσαν να εξηγήσουν το πολιτικό γεγονός και παρέπεμπαν το εκλογικό σώμα σε ψυχιάτρους, αυτός ήταν σε θέση να συνθέσει την πολυσχιδή εικόνα με την δική του πολιτική ανάλυση που ένωνε και δεν δίχαζε. Σε αυτήν που ανατρέχουν και θα ανατρέχουν οι ιστορικοί του μέλλοντος για να βρουν νηφάλιες και γνήσιες εξηγήσεις, έξω από συμφέροντα και σκοπιμότητες.

Όταν λοιπόν ακούω τις φωνές που «ξεσκίζουν» τον Λευτέρη ως «αθεράπευτο Πασόκο», δεν έχω παρά να τους παραπέμψω πάρα στην πολιτική ανάλυση του Λευτέρη, όπως αυτή εξέφραζε την λαϊκή φωνή στα πεισματικά, μικρά, καθημερινά άρθρα του.

Τα άρθρα του που, όπως και τα τραγούδια του, επί χρόνια απηχούσαν με την απλότητα και καθαρότητά τους  τις σκέψεις και τις ευαισθησίες του λαού μας.
Και αν είναι για κάτι που λυπάμαι είναι ότι αυτό ακριβώς λείπει σήμερα: ο απλός, λαϊκός και κατανοητός Λόγος του Λευτέρη, γέννημα της λαϊκής ψυχής και τέχνης.