Του Γιαννάκη Ομήρου
Με τον κατακτητή «εντός των πυλών» κι ενώ είχαν ανοίξει την κερκόπορτα, συνέχιζαν το εθνοκτόνο έργο τους.
Η τουρκική εισβολή είχε ήδη ολοκληρώσει το στόχο της, καταλαμβάνοντας το 37% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας και επιβεβαιώνοντας τραγικά τις προφητικές προειδοποιήσεις του Μακαρίου για τη συνωμοσία της Χούντας και της ΕΟΚΑ B’ , με αποκορύφωμα το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου.
Παρ’ όλα αυτά, αμετανόητοι οι ένοχοι όχι μόνο δεν βρήκαν το θάρρος της συγνώμης και της απολογίας για το φρικτό τους εθνικό έγκλημα, αλλά συνέχισαν το Φθινόπωρο του 1974, καλλιεργώντας κλίμα περαιτέρω αποσταθεροποίησης στα εναπομείναντα ελεύθερα εδάφη, με άμεσο τον κίνδυνο ολοκληρωτικής κατάληψης της Κύπρου.
Απόπειρα δολοφονίας του Βάσου Λυσσαρίδη, δολοφονία του Δώρου Λοΐζου στις 30 Αυγούστου, δολοφονία του Δημοσθένη Γεωργίου στις 8 Σεπτεμβρίου, στο Μέσα χωριό Πάφου και δολοφονία του Ηλία Πελαβά στις 29 Σεπτεμβρίου στη Λεμεσό. Όλα αυτά ενώ η Τουρκία κατείχε το 37% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας και απειλούσε με ολοκληρωτική κατάληψη το νησί.
Αν θα μπορούσε να υπάρξει ένα ελάχιστο άλλοθι για την προδοσία της εσωτερικής ανωμαλίας και των αναρίθμητων εγκλημάτων της ΕΟΚΑ Β πριν το πραξικόπημα και για την κορυφαία πράξη του εγκλήματος της 15ης Ιουλίου στο όνομα του πόθου για την Ένωση με την Ελλάδα, ένα τέτοιο άλλοθι δεν θα μπορούσε να υπάρξει την περίοδο που ακολούθησε την τουρκική εισβολή. Γιατί είδαν και μαρτύρησαν με τα ίδια τους τα μάτια τι είχε προκαλέσει στην Κύπρο η προδοτική τους δράση και τα «ηρωικά τους κατορθώματα» ενδεδυμένα με πατριωτική πλειοδοσία, εθνοκαπηλεία και ενωσιολογία.
Άρα το γεγονός ότι συνέχιζαν και μετά την αποδεδειγμένη τουρκοφόρο δράση τους, αποδεικνύει αδιαμφισβήτητα ότι η όλη διαγωγή τους είχε ως στόχο τη εξυπηρέτηση εκείνων των ξένων κέντρων που είχαν οργανώσει τη συνωμοσία κατά της Κύπρου. Και ότι υπήρξαν είτε αργυρώνητοι, είτε συνειδητοί Εφιάλτες. Υπάρχει άραγε άλλη λογική εξήγηση, δικαιολογία ή άλλοθι για του άθλιους – άθλους τους, να δολοφονούν δημοκρατικούς πολίτες ενώ οι τάφοι των θυμάτων της τουρκικής εισβολής ήταν ακόμα νωποί;
Αλλά και η λυσσώδης προσπάθεια τους να αποτρέψουν επιστροφή του νόμιμου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στην Κύπρο, που θα αποκαθιστούσε τη διεθνή νομιμότητα του Κυπριακού κράτους, που κινδύνευε με κατάρρευση και διάλυση, ως απότοκον των «κατορθωμάτων τους», τι άλλο σημαίνει παρά ομολογία της εν πλήρη συνειδήσει συμπόρευσης τους με όσους απεργάζονταν έξωθεν την οριστική καταστροφή της Κύπρου; Υπάρχει προηγούμενο στον ιστορία μιας τέτοιας άθλιας, επονείδιστης και εφιαλτικής συμπεριφοράς.
Λέγεται συχνά ότι επιβάλλεται η εθνική συμφιλίωση. Και ότι πρέπει να μην αναξέονται πληγές του παρελθόντος. Ότι εκείνο που προέχει είναι απλώς και μόνο η διατήρηση αλώβητης της μνήμης για να φωτίζεται διδακτικά το μέλλον.
Ορθόν! Είναι ωστόσο δυνατόν, σαράντα οκτώ χρόνια μετά την προδοσία να μην εκφράζεται μεταμέλεια και συγνώμη και να μην υπάρχει αίτημα ελέους προς τον Κυπριακό λαό και την ιστορία για τα όσα, πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας, έχουν αποδειχθεί για τις ασήκωτες ευθύνες τους για όσα πριν, κατά και μετά τη διπλή τραγωδία του 1974 διέπραξαν;
Στην ποινική δικαιοσύνη, όταν υπάρξει είτε παραδοχή είτε απόδειξη ενοχής του κατηγορουμένου, ο Δικηγόρος αγορεύει για μετριασμό της ποινής, παραθέτοντας ενώπιον του Δικαστηρίου τα λεγόμενα ελαφρυντικά για μετριασμό της ποινής. Όπως και την ειλικρινή απολογία και μεταμέλεια του κατηγορουμένου.
Στην περίπτωση των ενόχων για την εθνικά μειοδοτική τους δράση το 1974, είναι προφανές ότι, δεδομένης της άρνησης παραδοχής ενοχής, απολογίας, συγνώμης, αιτήματος άφεσης αμαρτιών και ελέους, ελαφρυντικά δεν υπάρχουν και συνεπώς ούτε μετριασμός της ποινής.
Η ετυμηγορία είναι μία. Το αιώνιο ανάθεμα της ιστορίας.
ΠΡΩΗΝ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΩΝ
