Του Γ. Λακόπουλου
Πώς γίνεται κανείς αρχηγός κόμματος; Η πιο απλή απάντηση είναι: θέτει υποψηφιότητα και πείθει τους άλλους να τον ψηφίσουν. Περίπτωση να τον ψηφίσουν χωρίς να είναι υποψήφιος δεν υπάρχει. Αυτό όμως δείχνει να θέλει ο Νίκος Ανδρουλάκης στο Κινάλ.
Στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που έτυχε να γνωρίσει από κοντά τον Ανδρουλάκη λέει: «Δεν θα γίνει ποτέ επικεφαλής γιατί μοιάζει με τον δρομέα που μόλις διαπιστώσει ότι πλησιάζει να τερματίσει πρώτος, κάνει πίσω και χάνει την κούρσα».
Δεν πέφτει και πολύ έξω. Στην ουσία όμως στον φιλόδοξο νεαρό από τη Κρήτη- τρόπος του λέγειν: σαραντάρισε ήδη-ταιριάζει το σύνδρομο του Αννίβα. Ο Καρχηδόνιος στρατηλάτης είχε τη Ρώμη έτοιμη να πέσει στο πιάτο του και αυτός τη φοβήθηκε κι έκανε πίσω.
Το 2017 δήλωσε παρών στην αναμέτρηση για την ηγεσία του Κινάλ και δεν πήγε καθόλου άσχημα. Στο «μηχανισμό της Φώφης» είχε να αντιπαραθέσει τον δικό του μηχανισμό που έκτιζε από καιρό στη Νεολαία ΠΑΣΟΚ. Παλιός ΠΑΣΠίτης, ακτιβιστής στην κομματική Νεολαία, έστησε το τσαντίρι του στο κόμμα με τους συνομήλικούς του.
Η απειρία και οι κατά καιρούς κακές επιρροές του από τον Σημίτη, τον Βενιζέλο και τον Σκανδαλίδη, τον οδήγησαν να συνταχθεί με τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ- που ως κόμμα αποτελούσε εγγύηση για το μέλλον του.
Συμπαθής, οικείος και κινητικός, χωρίς ιδιαίτερες σπουδές και σπουδαίο βιογραφικό, αλλά πάντως με περισσότερα προσόντα από τη Γεννηματά, συν την ευρωπαϊκή θητεία, «έδεσε» πολιτικά στο Ευρωκοινοβούλιο και τη διεθνή κυκλοφορία που του προσέφερε.
Είναι πλέον η πιο αξιοσημείωτη περίπτωση στο στελεχιακό δυναμικό που απέμενε στο χώρο. Αλλά δεν ανοίγει φτερά και αυτοανακυκλώνεται. Παρότι ηττήθηκε από τη Φώφη με μικρή διαφορά, δεν δείχνει διάθεση να επισπεύσει τη στιγμή που θα την αντιμετωπίσει ξανά στα μαρμαρένια αλώνια.
Εκπροσωπεί την πιο βολική εσωκομματική αντιπολίτευση που υπήρξε ποτέ σε κόμμα. Ήταν υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών, αλλά κατάπιε την απόφαση της Φώφης να συνταχθεί με τον Μητσοτάκη. Ακόμη και στα συνέδρια που είναι ανώτατα όργανα αποφάσεων ενός κόμματος, ο υπ’ αριθμόν 2 του Κινάλ είναι διαχειρίσιμος.
Η Φώφη τον ζύγισε και τον αντιμετωπίζει με απίστευτο αυταρχισμό. Του έχει… απαγορεύσει ακόμη και να βάλει σε ψηφοφορία τις προτάσεις του. Τον αντιμετωπίζει σαν δασκάλα τον μαθητή που δεν πάει.
Ίσως γιατί τον δοκίμασε όταν έσφαζε στο γόνατο τους δικούς του στα κομματικά όργανα – μέχρι να τα καταργήσει- και δεν τον βρήκε απέναντι.
Στα χρόνια που πέρασαν η σχέση τους είναι «ταξική»: η Φώφη παίζει την άρχουσα τάξη και ο Νίκος το ταλαιπωρημένο προλεταριάτο.
Η ευκαιρία του Ανδρουλάκη να ανοίξει την περπατησιά του ήταν αυτές τις μέρες με τη φασαρία που έγινε στο ΠΑΣΟΚ για το συνέδριό του. Άλλοι την ξεκίνησαν, αλλά ήταν βούτυρο στο δικό του ψωμί…
Την έχασε πάλι. Δεν σήκωσε το χέρι για να θέσει ζήτημα εμπιστοσύνης προς τη Γεννηματά, επειδή παραβίασε κάθε καταστατική διάταξη και κάθε έννοια εσωκομματικής λειτουργίας -συν την πολιτική αλλοίωση του χώρου.
Η κυρία του επέβαλε και αυτή τη φορά τη θέλησή της και κράτησε τη θέση της. Αν ο Γερουλάνος -που δεν έχει καμία σχέση με το οργανωμένο ΠΑΣΟΚ- μετείχε στα όργανα του Κινάλ, δεν θα μπορούσε να του το κάνει τόσο εύκολα.
Με τη φοβική αντιμετώπιση των εσωκομματικών πραγμάτων που τον διακρίνει ο Ανδρουλάκης καταδικάζει τον εαυτό του να μένει μονίμως δεύτερος.
