Του Γ. Λακόπουλου
Αν ο νόμος Γαβρόγλου για τα ΑΕΙ συνιστά επιστροφή στο «δημοκρατικό πανεπιστήμιο», πρόκειται για τραγική επιστροφή σε μια συνταγή. Την εισήγαγε το 1982 ο νόμος -πλαίσιο, αλλά μετά την πρώτη εφαρμογή την καταδίκασαν πρώτοι οι συντάκτες του νόμου Γιάννης Πανούσης και Διονύσης Κλάδης με το θρυλικό άρθρο τους με τον τίτλο «Mea culpa» στο «Βήμα».
Η εισαγωγή της Δημοκρατίας στο Πανεπιστήμιο ωφέλησε τη Δημοκρατία, αλλά έβλαψε το Πανεπιστήμιο. Και ό,τι βλάπτει το πανεπιστήμιο δεν συνιστά δημοκρατική αντίληψη, αλλά επίφαση δημοκρατίας και παραλογισμό. Ακριβώς αυτό. Άλλωστε οδηγεί στην …ασυδοσία του διαβόητου πανεπιστημιακού ασύλου, που έχει αποδειχθεί καταστροφή για τα Πανεπιστήμια και για την έννοια της ακαδημαϊκής ελευθερίας.
Είναι επιστροφή σε μια μεθοδολογία οργάνωσης των ΑΕΙ που δοκιμάσθηκε και απέτυχε. Αλλά και επιστροφής σε μια πρακτική δήθεν παροχής ασύλου σε ιδέες και φοιτητές που δεν το χρειάζονται και απλώς το καταχρώνται στοιχεία εκτός της ακαδημαϊκής κοινότητας για να μετατρέπουν τα ΑΕΙ σε ορμητήρια εφόδων παρανομίας και χώρους …διαμονής τους.
Αν αυτή η αντίληψη είναι ικανή κατά την κυβέρνηση να κινήσει τα Πανεπιστήμια στον 21ο αιώνα και τις απαιτήσεις του τότε πολλοί σύντομα θα δοκιμάσει τη γεύση της αποτυχίας. Άλλωστε ένα νομοθέτημά που θα ήταν συζητήσιμό για τις αλλαγές που επιφέρει στον υπερτιμημένο -αλλά γενικώς σωστό- νόμο Διαμαντοπούλου, διατάξεις σαν αυτή για το άσυλο και τη φοιτητική συμμετοχή στη διοίκηση των Ιδρυμάτων, ακυρώνει κάθε διάθεσή για τέτοια συζήτηση.
Αν μιλάμε για τους συντάκτες τέτοιων ρυθμίσεων μιλάμε για στόκους. Είναι απορίας άξιο γιατί κάθε φορά ο πρωθυπουργός σπεύδει να υιοθετήσει επιλογές υπουργών του για τις οποίες αργότερα θα αλλάξει γνώμη και θα τους αποπέμψει- ενώ η ζημιά έχει γίνει -και στον ίδιο.
Αλλά ας δεχθούμε ότι ο νόμος Γαβρόγλου είναι μια πολιτική επιλογή της κυβέρνησης που θα κριθεί στο χρόνο. Είναι άλλωστε ήδη νόμος του κράτους και για το αποτέλεσμα θα κριθεί η κυβέρνηση στην ώρα της. Συχνώς μόνο θεωρητικό χαρακτήρα έχει αυτή η ζήτηση πλέον.
Υπάρχει όμως ένα άλλο κατόρθωμα του υπουργού Γαβρόγλου το οποίο ο Τσίπρας δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να καλύψει. Δεν εμπίπτει ούτε καν στα ενδιαφέροντα της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ που διεκδικεί ρόλο στη διαμόρφωση της κυβερνητικής πολιτικής σε κάποιους τομείς με άλλους όρους από αυτούς που έχει υιοθετήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και σε αντίθετη κατεύθυνση από τη κυβέρνησή του.
Είναι η φαεινή ιδέα να ορίζεται σημαιοφόρος στις παρελάσεις των μαθητών της Έκτης Δημοτικού με …κλήρωση.
Έλεος. Είτε έχουμε να κάνουμε με έναν υπουργό που δεν είναι σε θέση να κατανοήσει ή να ελέγχει τι ακριβώς τον βάζουν και υπογράφει, είτε πρόκειται για προβοκάτσια κατά του Τσίπρα. Πρώτο, γιατί επιτρέπει στη Δεξιά να τον σταυρώνει βρίσκοντας πάτημα για την εύπλαστη ιδέα της αριστείας,που πλασάρει η ίδια. Δεύτερο, γιατί μόνο σε διαστροφή μπορεί να οφείλεται η απονομή ενός τιμητικού ρόλου, όπως είναι ο σημαιοφόρος σε 11χρονα παιδιά με …τον νόμο των πιθανοτήτων, αντί για την εύλογη ανταμοιβή μιας προσπάθειας.
Ποια οικογένεια σ’ αυτή τη χώρα θα δώσει τη συγκατάθεσή της σ’ αυτή τη τζογαδόρικη απονομή του; Επιτέλους ποιος διάολος έβαλε αυτόν που είχε την ιδέα να χώσει την ανόητη μούρη του σ’ αυτή η υπόθεση; Μια χαρά ήταν η διαδικασία ανάδειξης του σημαιοφόρου.
Είναι βλακώδες, ακόμη και να συζητάμε αυτή τη βλακώδη ρύθμιση που την αλλάζει. Και αν θέλει ο πρωθυπουργός να αποκαταστήσει την επαφή του με την κοινωνία και την κοινή λογική, να διατάξει αμέσως την ακύρωσή της. Όσο απασχολημένος και αν είναι μπορεί να αξιολογήσει τι σημαίνει η εξής γελοιότητα στο συναφές προεδρικό διάταγμα.
«Η επιλογή σημαιοφόρων, παραστατών και υπευθύνων κατάθεσης στεφάνου πραγματοποιείται με κλήρωση ανάμεσα στο σύνολο των μαθητών της τάξης, στοχεύοντας στη δημιουργία θετικού παιδαγωγικού κλίματος στη σχολική μονάδα και αποφεύγοντας τους ανταγωνισμούς και τις διενέξεις μεταξύ των μαθητών».
Από μόνη της αυτή η διατύπωση θα έπρεπε να οδηγήσει σε κυρώσεις τον συντάκτη της και -αφού δεν έγινε- οι κυρώσεις πρέπει να βαρύνουν τον υπουργό που το υπέγραψε. Αν δεν το καταλαβαίνει ο Πρωθυπουργός, ας ετοιμαστεί να του κρεμάσουν κουδούνια αλά Βαρουφάκη. Επιτέλους το σχολείο δεν είναι πεδίο άσκησης διαστροφής και -να που θα καταλήξουμε να αντιγράφουμε τον Πάγκαλο- μαλακίας…
