Του Μανώλη Ροζάκη
Είναι γνωστό ότι, στην αρχαία Αθήνα, ο “ιδιώτης” ήταν συνώνυμο μιας πολύ υποτιμητικής λέξης – της λέξης “άπολις”. Η σημασία που την συνόδευε λοιπόν δεν ήταν τυχαία. Ούτε βέβαια είναι τυχαίο ότι, στη σημερινή κοινωνία – και δει στην ελληνική – ο ιδιώτης, πέραν του ότι έχει χάσει κάθε συλλογικό ενδιαφέρον, έχει επίσης μεταλλαχθεί και σε κιβδηλοποιό.Κρίσιμο ρόλο σε αυτή την εξέλιξη έχουν παίξει και συνεχίζουν, δυστυχώς, να παίζουν οι κάθε λογής διαμορφωτές γνώμης (οι λεγόμενοι opinion leaders) ο καθένας από το δικό του “μετερίζι”.
Η πολιτική και η οικονομική εξουσία κατασκευάζει λοιπόν την πραγματικότητα, ενώ τα ΜΜΕ, έχοντας μιαν αγαστή συνεργασία μαζί τους, τήν παρουσιάζουν όπως συμφέρει. Έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο, που δεν μπορούμε πια να κατανοήσουμε αν αυτό που διαβάζουμε, ακούμε, βλέπουμε και στο τέλος βιώνουμε είναι φάρσα ή τραγωδία.
Δεν ειναι μονο η οικονομική κρίση, η οποία έχει αγγίξει ιλιγγιώδη υφεσιακα νούμερα, ούτε ακόμη και ο κινδυνος για τη δημόσια υγεία, που με τις τραγικές διαχειριστικές παλινωδίες, φαίνεται πια να υπερβαίνει τις ήδη περιορισμένες δυνατότητες μίας αποτελεσματικής δημόσιας παρέμβασης. Ούτε καν η αντι-διαχείριση της ελληνοτουρκικης κρίσης, που ξεκινά και καταλήγει σε έναν διάλογο από τη θέση του ηττημένου, περνώντας είτε από την καταρράκωση του εσωτερικού ηθικού, με συνεχείς υποχωρήσεις, είτε από το απευκταίο και πιθανώς εκτός σχεδίου, ενδεχόμενο ενός Θερμού επεισοδίου.
Και όμως. Η ύφεση ακόμη και στο 15% ειναι καλή. Η αυξηση των κρουσμάτων σε συνδυασμό με την τουριστική καραντινα από άλλες χώρες (βλ. Βρετανία, Ολλανδία) ήταν αναμενόμενη και προφανώς αποδεκτή. Ενώ, στα ελληνοτουρκικά οι παραβιάσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων βαφτίζονται προθέσεις, η πολιτική ακινησία προβάλλεται ως διπλωματικός οργασμός, ο αναποτελεσματικος κατευνασμος ως ισχυρή αποτρεπτική δύναμη, και η αμφισημία ως συνεκτική στρατηγική.
Είναι αυτή τελικά η νοοτροπία, καθώς και τα ίδια πρόσωπα που ξαναγύρισαν από τα παλιά και την “υπηρετούν” σε υπερθετικό βαθμό σήμερα και προφανώς χωρίς ίχνος μεταμέλειας. Αρχίσαμε πάλι να ζούμε χωριστά.
Εν μέσω τόσο μεγάλων κρίσεων αναδύονται δύο (2) χαρακτηριστικοί τύποι ανθρώπων, όπως έλεγε η Χανα Αρεντ:” ο αγαθοεργος …(χωρίς εγώ..σε πλήρη ανωνυμία..και ο εγκληματίας…και δύο είναι μοναχικές προσωπικοτητες, ζώντας ο ενας χαριν και ο άλλος εναντίων όλων των ανθρώπων…περιθωριακές φυσιογνωμίες πού κάνουν την είσοδό τους σε καιρούς διαφθοράς, αποσύνθεσης και πολιτικής χρεωκοπίας.”
Έτσι λοιπόν οι κιβδηλοποιοί δεν παραχαραζουν μόνον την πραγματικότητα, αλλά εμποδίζουν ακόμη και εκείνους που θέλουν να ονειρεύονται. Ενός κακού μύρια έπονται. Κάτι θα ήξερε και ο Ελύτης που έγραψε: “Όταν η συμφορά συμφέρει να την λογαριάζεις σαν (….)“.
ΥΓ: “Οι κιβδηλοποιοί”. Α. Ζιντ