Του Αντώνη Παπαγιαννίδη
Πέντε απλές, πολύ απλές και σαφείς διατυπώσεις. Οι οποίες αποτελούν πολιτική θέση για την σημερινή Κυβέρνηση (συνεπώς έχουν την φρέσκια-φρέσκια έγκριση μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος, ακόμη μεγαλύτερου μέρους της κοινής γνώμης) και που έχουν καλλιεργηθεί αποτελεσματικά στον μηντιακό μας παραδείσιο κήπο:
«Επιζήμια και επικίνδυνη (ενδεχομένως και καταστροφική) η Συμφωνία των Πρεσπών» [Προσπεράστηκε βέβαια η αναφορά σε «προδοτική» ή/και «κατάπτυστη» – πάλι καλά].
«Τα [θαλάσσια] σύνορα πρέπει να φρουρηθούν σωστά. Οι μετανάστες/πρόσφυγες της Μόριας/της Σάμου κοκ. δεν μπορούν (λόγω της Δήλωσης ΕΕ-Τουρκίας) να μετακινηθούν στην ενδοχώρα». [Τουλάχιστον έχει εκλείψει η μνεία απωθήσεων/pushbacks, με τα τζαρτζαρίσματα/παφλασμούς παλαιότερων εποχών].
«Χρειάζεται να επιτευχθεί/θα επιτευχθεί ρυθμός αύξησης 3-4% , γιατί μόνον έτσι θα φύγουμε από την ασφυξία των πρωτογενών πλεονασμάτων». [Οι πολλές-πολλές αναφορές στο «πώς» έχουν λείψει. Παραδοσιακά, οι πολλές επεξηγήσεις στα οικονομικά ζαλίζουν τον πολίτη].
«Σωστό να προχωρήσουν οι σχέσεις Ελλάδας-ΗΠΑ, ιδιαίτερα στον αμυντικό τομέα: πολυετής επέκταση Σούδας, Αλεξανδρούπολης, Λάρισα/110 Πτέρυγα Μάχης, Στεφανοβίκειο. Αλλά… μόνον άμα υπάρξει πολιτικό αντάλλαγμα». [Καλά, ο ΑντιΑμερικανισμός έχει φύγει από καιρό από το προσκήνιο! Όπως και η δυσάρεστη ανάμνηση του ότι η εμβάθυνση των ΕλληνοΑμερικανικών σχέσεων έγινε μεν επί ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από… τον Πάνο Καμμένο, στο ξεκίνημα].
«Οι περικοπές συντάξεων, πέντε και έξη φορές, είναι αφόρητες. Τα αναδρομικά πρέπει να δοθούν, οι δικαστικές αποφάσεις είναι εδώ. Ο νόμος Κατρούγκαλος πρέπει να καταργηθεί από προσώπου γης» [Κυλιόμενη, διαχρονικά, αυτή η αλήθεια].
Αφήνουμε κατά μέρος την – πρακτικά χωρίς χρησιμότητα – επισήμανση, από πλευράς Αντιπολίτευσης (ιδίως της Αξιωματικής, που ήταν μέχρι προ εβδομάδων Κυβέρνηση και αντιμετώπιζε τις ευθύνες της εξουσίας…) πόσο στα μέτωπα αυτά υπήρξε μεταστροφή/προσγείωση θέσεων, εκείνο δηλαδή που στην προηγούμενη φάση με αποτελεσματική κακεντρέχεια βαφτίστηκε (και καθιερώθηκε διεθνώς) «κωλοτούμπα». Αφήνουμε κατά μέρος και την αντίστοιχη επισήμανση/καταγγελία, από πλευράς Κυβερνήσεως (που ήταν πριν Αξιωματική Αντιπολίτευση, οπότε… διατηρεί τα αντιπολιτευτικά αντανακλαστικά) ότι για τις σημερινές διαμορφωμένες καταστάσεις η ευθύνη ανήκει στους προηγουμένους: κι αυτή, χωρίς πρακτική χρησιμότητα είναι, όσο κι αν η Ελληνική πολιτική παράδοση σε ένα συμπυκνώνεται: «Τις πταίει;».
Για μας, άλλο/αλλού είναι το σημαντικό. Στο ότι οι όμορφες, απλές «λύσεις» με τις οποίες έχει διαβουκοληθεί η κοινή γνώμη έρχονται τώρα και καίγονται. Γρήγορα. Άμεσα. Δείτε:
Πλησιάζει, στο ακριβώς επόμενο βήμα, η απόφαση σε επίπεδο ΕΕ για το άνοιγμα ενταξιακών διαπραγματεύσεων με (ταυτόχρονα, παράλληλα, συνδεδεμένα) Αλβανία και Βόρεια Μακεδονία. Στην Ελλάδα, όλο και κάποιος «θυμάται» την γοητεία του βέτο – που θα προβάλλει η χώρα ως μέλος της ΕΕ άμα θεωρήσουμε ότι η (επιζήμια κλπ.) Συμφωνία των Πρεσπών δεν εφαρμόζεται σωστά. Λοιπόν: ναι ή όχι εφαρμόζεται; Αν όχι – αληθινά, σοβαρά – η στάση της Ελλάδας, τώρα, στην ενώπιον της ΕΕ διαδικασίας έχει περιεχόμενο. Αλλιώς, θέατρο σκιών!
Η συζήτηση για το Προσφυγικό/Μεταναστευτικό, πάλι, που επιχειρείται να αλλάξει φάση με μετάβαση της συζήτησης σε Μεταναστευτικό/Προσφυγικό, ή – ευθέως – Μεταναστευτικό γίνεται πάλι υπό την πίεση της πραγματικότητας: οι βάρκες που έρχονται πληθαίνουν, η Μόρια αναφλέγεται (κυριολεκτικά και εξεγερτικά). Οι αλλαγές στην διαδικασία του ασύλου, οι μεταβολές στην στάση του Λιμενικού, η επαναφορά των «κλειστών κέντρων φιλοξενίας-κράτησης» (η οργουελική γλώσσα πάντα βοηθάει), όλα αυτά θα έχουν να γίνουν από ανθρώπους. Από συγκεκριμένους ανθρώπους: στελέχη της Διοίκησης, δικαστές, λιμενικούς, αστυνομικούς.
Οι φαντασιώσεις συγκράτησης του φαινομένου, η πρόκληση της καταστολής – κι αν ακόμη γίνουν ανεκτές από την κοινωνία/την ευρύτερη κοινή γνώμη – προϋποθέτουν ένα ανθρώπινο υλικό που μπορεί να αφθονεί στην Κεντρική Ευρώπη, όμως μέχρι τώρα δεν φύτρωνε σ’ εμάς.
Βαθμιαία συνειδητοποιείται ότι οι ρυθμοί ανάπτυξης επιτυγχάνονται – ή: δεν επιτυγχάνονται – στην πράξη. Όχι στην πολιτική στοχοθεσία. Αύριο – μεθαύριο, ο Προϋπολογισμός (και το νέο Μεσοπρόθεσμο) θα «γράψει» ρυθμό ανάπτυξης για 2020 και μετά. Το ΔΝΤ «ψήφισε» για 2%. Τα στοιχεία του 2019, που πάει να μας τελειώσει, κάτι αντίστοιχο δείχνουν. Θα δούμε – πάντως η διαπραγμάτευση για τα πρωτογενή πλεονάσματα έχει δεδομένη προσέγγιση συσχετισμών.
Πάμε στην λογική των «πολιτικών ανταλλαγμάτων» στις συζητήσεις/ διαπραγματεύσεις για τις (αυριανές; μεθαυριανές;) Βάσεις. Η σαφής Αμερικανική θέση είναι απλή: πολιτικό «αντάλλαγμα» είναι η ίδια η Αμερικανική παρουσία στην Ελλάδα: είναι η στάθμευση των UAVs/Reaper κλπ. στην 110ΠΜ. είναι τα ελικόπτερα στο Στεφανοβίκειο. είναι η ανάπτυξη της Αλεξανδρούπολης σε κόμβο πολλαπλών χρήσεων (μαζί με το ενεργειακό/FSRU κλπ.) . Τι θέση έχουμε εδώ; Αλήθεια…
Τέλος, στο «μέτωπο των μετώπων» που είναι το Ασφαλιστικό: οι δικαστικές αποφάσεις για τον Νόμο Κατρούγκαλο (κακότεχνο, στρεβλό κλπ.) είναι για αύριο. Απλή κατάργησή του θα σημάνει νέο σοκ. Οι σχεδιασμοί μέλλοντος – για δεύτερο και τρίτο πυλώνα, για κατ’ επιλογήν κατεύθυνση της ασφάλισης κλπ. – μιλούν για το μέλλον. Για το παρόν και την απορρόφηση του παρελθόντος, τι θα γίνει στην πράξη;
Οι όμορφες, απλές λύσεις όμορφα, επικίνδυνα καίγονται…
