Του Γιώργου Μαρκάκη
Οι Αχαρνές Αττικής ξαφνικά μετά από δεκαετίες έγιναν πάλι Μενίδι! Ο εξωραϊσμός πάντα γίνεται στην πατρίδα μας για κάποιο λόγο και αιτία, κι αυτό έχει να κάνει σχεδόν με τα πάντα στην ελληνική ζωή μας. Φυσικά και αντίθετα ο στιγματισμός και ο καταποντισμός της φήμης μιας περιοχής για οποιαδήποτε λόγο, εφόσον υπάρχει παλαιότερη ονομασία, ακολουθεί αυτήν και όχι την νεωτεριστική ή αρχαία ονομασία της.
Τα τοπωνύμια στην δεκαετία του΄70 και ’80 άλλαξαν όπως άλλαζαν πάντα για να μπορούν να ακούγονται όχι τόσο πιο εύηχα αλλά όσο πιο ορθά στην ακουστική συνείδηση που μεταβάλλει πολλές φορές και αυτήν τη γνωστική και ουσιαστική. Απλά παλιές αρβανίτικες ή τουρκικές ονομασίες που δεν πιστοποιούν την ένδοξη Ελληνική προϊστορία και τις καταβολές της και έπρεπε να εξαφανισθούν. Να εξαφανισθούν όπως και τα ποτάμια της πρωτεύουσας που μύριζαν άσχημα.
Βλέπετε δεν είμαστε ειδικοί να αλλάζουμε τις συνθήκες αλλά τις ταμπέλες αφού θεωρούμε πως αν αλλάξουμε την πινακίδα της πόλης εξαφανίζουμε και όλα τα προβλήματα που μαστίζουν τον ντόπιο πληθυσμό. Δεν μας ενδιέφερε να καθαρίσουμε τα νερά του Ιλισού και του Κηφισού. Προτιμήσαμε να τα κουκουλώσουμε ή και να τα μπαζώσουμε δημιουργώντας νέα οικόπεδα.
Ότι έδειχνε προσφυγιά που είναι συνυφασμένη με τη φτώχια άλλαξε μέσα στο πέρασμα του χρόνου.
Οι Ποδαράδες έγιναν Νέα Ιωνία.
Το Δουργούτι έγινε Νέος Κόσμος όπως και το άγνωστο κουρκούτι ελληνοποιήθηκε και σερβίρεται και ως χυλός.
Η Νέα Αλεξάνδρεια μετονομάσθηκε επί κυβερνήσεως Ιωάννη Μεταξά σε Φιλοθέη.
Beaujolais από τη Γαλλία αντί για… γιοματάρι
Στη δεκαετία του ’70 όταν τα πατητήρια και οι στάβλοι εξαφανίζονταν και τα γνωστά εργαλεία αντικείμενα της αμπελουργίας έφευγαν από τα χωράφια και ανέβαιναν στους τοίχους σαν διακοσμητικά Artifacts η παραγωγή του κρασιού μας μειώνονταν. Έτσι προτιμούσαμε να πίνουμε μέσα στο χειμώνα το Beaujolais από Γαλλία αλλά όχι το γιοματάρι από τα Σπάτα. Πως άλλαξε το αρβανίτικο βαπτισμένο και γνωστό Λιόπεσι έγινε Παιανία.
Το Τουρκολίμανο Μικρολίμανο, τα Κιούρκα άλλαξαν σε Αφίδνες, η Μάντρα τιτλοφορείται σε Ειδυλλία, η Ξυλοκερατέα σε Ταμπούρια και η Κερατέα ενδεχομένως κάποια στιγμή στο μέλλον να μετονομασθεί σε “Θορικό” (η τελευταία πάντως ονομασία καλά κρατά και αντέχει…). Ταυτόχρονα τα μπακάλικα και τα παντοπωλεία μετατρέπονταν μέσα σε μία νύχτα σε supermarket, άσχετα αν σήμερα είναι ξανά της μόδας να ξαναχρησιμοποιούνται οι παλιές επιγραφές!
Γνωστός μου με διαβεβαίωνε πριν λίγο καιρό ότι δεν γράφεις πλέον ΠΩΛΕΙΤΑΙ ή ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ για το μαγαζί ή το σπίτι σου στις αγγελίες αφού αυτές οι λέξεις μυρίζουν απελπισία! Πράγμα που δεν θέλεις να φανερώνεις σαν πωλητής ή ενοικιαστής. Πρέπει να παρουσιάζεται πιο σουλουπωμένο το τσαρδί σου και γι’ αυτό το λόγο πρέπει να γράψεις ΔΙΑΤΙΘΕΤΑΙ και να απορρίψεις την αγοραία, πεζή ταμπέλα, ΠΩΛΕΙΤΑΙ ή ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ αφού ρίχνει τις απαιτήσεις του ιδιοκτήτη.
Ένα πρόβλημα που προϋπήρχε
Έτσι φτάνουμε στο έτος 2017. Σήμερα μία αδέσποτη σφαίρα – προσοχή από Ρομά – σκοτώνει ένα άτυχο μικρό παιδί και ξαφνικά όλο το Πανελλήνιο ξανά-ανακαλύπτει την όλη προβληματική και την παθογένεια μιας τεράστιας περιοχής μέρος αναπόσπαστο της διευρυμένης πρωτεύουσας των Αθηνών, που υπήρχε και πριν, αλλά απλά δεν μας απασχολούσε καθόλου μια και δεν ήταν είδηση σε αυτό που αποκαλούμε εμείς οι νεοέλληνες, τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων.
Για ποια περιοχή μιλάμε; Μα φυσικά το Μενίδι. Λες και οποιαδήποτε προβληματική κατάσταση που πάμε να περιγράψουμε δεν θα μπορούσε να συνάδει με το Αχαρνές. Όλες σχεδόν οι αναφορές των ΜΜΕ τις τελευταίες μέρες είναι ξεκάθαρες. Η περιοχή που έγινε ο σκοτωμός, η περιοχή που έχει το πρόβλημα λέγεται Μενίδι και όχι Αχαρνές!
Έτσι το πρόσφατο περιστατικό της δολοφονίας του άτυχου μικρού παιδιού εντάσσεται στην εγκληματικότητα των γύφτων και τσιγγάνων της περιοχής στο Μενίδι και όχι στις Αχαρνές. Και για να αποκτά μεγαλύτερη δημοσιογραφική βαρύτητα και ορθότητα η περιγραφή, οι τσιγγάνοι και γύφτοι της περιοχής τιτλοφορούνται από τους politically correct reporters πλέον ως, Ρομά – για να μην φανούμε και ρατσιστές.
Αργότερα και προφανέστατα όταν τα πράγματα ηρεμήσουν η περιοχή θα ανακτήσει την παλιά της ταυτότητα.
Π.χ.:
– Πού μένετε;
– Στις Αχαρνές!
* Η φράση του τίτλου που εξηγείται “δεν είναι πια μεγάλο ψάρι, ροφός, αλλά μαρίδα” αποδίδεται α) σε Κωμικό Κλασσικό συγγραφέα που κατά την περίοδο του Πελοποννησιακού πολέμου αναφέρθηκε στην καταστροφή της περιοχής αυτής από τον Σπαρτιάτη Αρχίδαμο αλλά και β) στον ίδιο τον Περικλή πού δήλωνε ότι αυτή η καταστροφή δεν ήταν και τίποτα σημαντικό για την πόλη των Αθηνών αφού, μικρό το κακό ! (ελεύθερη αυθαίρετη απόδοση μου σήμερα: “ Σιγά μωρέ… Για το Μενίδι μιλάμε ρε παιδιά… Δεν μιλάμε ότι όλη η Ελλάδα έχει πρόβλημα.”)
