Πάλι δεν κατάλαβε- ή κατάλαβε πολύ καλά και προσπαθεί να το ξορκίσει. Έβαλε τον νεαρό που κάνει τον πορτ παρόλ της να διαψεύσει ότι υπήρξε κάτι ουσιώδες στη συνύπαρξή της με τον Αλέξη Τσίπρα στο σπίτι του Αντώνη Λιβάνη.
Πράγματι δεν υπήρξε. Αλλά το ουσιώδες σ’ αυτό το σπίτι δεν ήταν η παρουσία τους Γεννηματά. Ήταν παρουσία του Τσίπρα- και των υπουργών του.
Ο Αντώνης Λιβάνης συνήθιζε να λέει ότι «η πολιτική πρέπει να έχει πρόσωπο”. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι το δικό του πρόσωπο που πιστοποιεί την ιδιότητα του Τσίπρα ως φυσικού επικεφαλής της εγχώριας Κεντροαριστεράς. Η επίσκεψή του στον πιο στενό συνεργάτη του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν το τελετουργικό που αναδεικνύει αυτή την ιδιότητα.
Σ’ αυτό το τελετουργικό ο ρόλος τη Γεννηματά ήταν περιθωριακός. Όπως γίνεται καθημερινά ο ρόλος της στην πολιτική σκηνή. Ακόμη και στο κόμμα της. Αν εξεγερθεί μια προσωπική ομάδα που έχει δίπλα της και μια παρέα δευτεροκλασάτων βουλευτών, κανείς δεν την υπολογίζει.
Τώρα που – επιτέλους –της γύρισε την πλάτη και ο Γ. Παπανδρέου μένει μετέωρη. Είναι αρχηγός κόμματος χωρίς κόμμα. Αρχηγός του εαυτού της.
Αν την παρηγορεί πάντως ο έτερος Παπανδρέου- που εμφανίζεται σαν υποψήφιος… ευρωβουλευτής, τρομάρα του- είναι μαζί της στη συμφωνία των Πρεσπών. Τώρα αν αυτό είναι καλό η κακό είναι άλλη υπόθεση. Ο Λιβάνης πάντως δεν είναι μαζί της. Είναι με τον Τσίπρα, ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Το 2007 πάντως στην περίπτωση του Γ. Παπανδρέου σημαίνει ότι καθάρισε τον Βενιζέλο.
Ως κοινωνικό γεγονός το φετινό open house του Λιβάνη συμβόλισε την επικυριαρχία του Τσίπρα στην Κεντροαριστερά και την απομόνωση της Φώφης. Δεν μένει παρά να ανοίξει το στόμα του και ο Κ. Λαλιώτης για να το κλείσει το μαγαζί και να επιστρέψει στο ρόλο που είχε πριν το 2000: τίποτε.
